Wat is zonde?

Als je een kijkje neemt in Van Dale dan lees je het volgende:

1. overtreding van de goddelijke of zedelijke voorschriften => kwaad
2. [inf.] om spijt of ergernis uit te drukken wegens verspilling of het nodeloos verloren gaan van iets, of de ondergang van iem. => betreurenswaardig

Het is duidelijk dat ‘zonde’ in een christelijke context meer om het lijf heeft. Daarom bladeren we even in de Catechismus van de Katholieke Kerk om na te gaan welke omschrijving daar gegeven wordt (nr. 1849):

De zonde is een vergrijp tegen de rede, de waarheid en het juiste geweten;
ze is een tekort aan echte liefde tot God en tot de mensen,
omwille van een ontaarde gehechtheid aan bepaalde goederen.
Ze kwetst de natuur van de mens en tast de menselijke solidariteit aan.
Ze is omschreven als « een woord, een daad of een verlangen
in tegenspraak met de eeuwige wet »

Kortom: De zonde is een vrijwillige overtreding van de wet van God.

Heeft zonde altijd bestaan ?

Nee, zonde heeft niet altijd bestaan. Adam en Eva in het Paradijs waren zonder zonde. Zij leefden in vrijheid en vriendschap met God.

Maar door de duivel (de slang) verleid, heeft de mens in zijn hart het vertrouwen jegens zijn Schepper laten sterven en door van zijn vrijheid misbruik te maken is hij ongehoorzaam geweest aan het gebod van God.

De zonde van Adam en Eva heeft onoverzienbare gevolgen gehad. Dood, lijden en zonde deden hun intrede in de schepping van God. De mens vervreemde van God. Je zou kunnen zeggen dat vanaf die tijd de wereld overspoeld werd door een invasie van zonden. Een goed voorbeeld hiervan is het verhaal over Kaïn en Abel, de kinderen van Adam en Eva. Het illustreert hoe van meet af aan de zonde het menselijk bestaan ten gronde kan richten

LEESTIP:In Genesis 2,15-3,7 lees je meer over de zonde van ongehoorzaamheid van Adam en Eva.

De zonde van Adam heeft de mensheid voorgoed verwond. De menselijke natuur loopt sindsdien mank. Steeds zal de mens onderhevig zijn aan de zonde en het lijden dat er door veroorzaakt wordt.Dit gebrek wordt van mens tot mens, van generatie op generatie, overgeleverd. We worden er mee geboren. Dit is wat we ‘erfzonde’ noemen.

LEESTIP:Genesis 4, over Kaïn en Abel

Blijft zonde altijd bestaan ?

Door zijn lijden sterven en verrijzenis heeft Jezus Christus eens en voorgoed afgerekend met de zonde, de dood en het lijden. Hij is gestorven opdat wij zouden leven, Hij heeft geleden opdat wij van het lijden verlost zouden worden, Hij heeft alle zonden van de mensheid op zich gedragen en ons weer met God verzoend.

De apostel Paulus schreef hierover in zijn brief aan de Romeinen. Hij omschrijft daarin Jezus als een tweede Adam die de zonde van de eerste Adam teniet heeft gedaan:

Daarmee zijn we aanbeland bij de vraag :

Is zonde nog wel van deze tijd?

Zonde is natuurlijk nog van deze tijd. Want, zoals te lezen staat in de brief van Paulus aan de Romeinen, heeft Christus ons verlost van de zonde, Hij heeft ze niet weggenomen. Hij heeft ons verlost opdat onze zonden niet meer op ons zouden wegen. Dat wil niet zeggen dat we geen zondaars meer zijn maar wel dat we verlost kunnen worden van die zonden.

Maar niet helemaal, de erfzonde blijft nog steeds aan ons kleven. Dat maakt dat we nog steeds zondaars zijn. Van deze erfzonde zullen we helemaal verlost worden op het einde der tijden. Als we terug gaan naar het Paradijs.

Als we over zonde spreken moeten we een aantal zaken voor ogen houden.

• We moeten anderen mensen niet veroordelen, alleen hun daden. « Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt. » (Mat. 7,1) De zonde is de vijand van de ziel.
• Zonde en heiligheid zijn niet alleen een kwestie van doen en laten maar meer een kwestie van wat we zijn. Onze aanleg is bedorven (erfzonde). God geeft meer om wie wij zijn dan om wat we doen. Dat wil niet zeggen dat we de wet van God niet moeten onderhouden
• Zonde bestaat, maar kan worden vergeven in het Sacrament van de Verzoening (Biecht).

« 8 Als we zeggen dat we de zonde niet kennen, misleiden we onszelf en is de waarheid niet in ons. 9 Belijden we onze zonden, dan zal hij, die trouw en rechtvaardig is, ons onze zonden vergeven en ons reinigen van alle kwaad. » (1 Joh. 1, 8-9)

• We moeten meer denken aan het goede dan aan het kwade, meer aan heiligheid dan aan zonde, meer aan de deugden dan aan het kwade. Zoals het gezegde zegt : « Waar het hart van vol is loopt de mond van over. »

Een veelheid aan zonden.

Een mens kan veel goed doen, maar ook veel kwaad. Omwille van een tekort aan liefde tot God of tot de naaste vervallen wij in de zonde. Zij die zo de bron is van het vele kwaad dat wij aanrichten en van de ondeugd die wij ontwikkelen.

Er is een grote verscheidenheid aan zonden. We kunnen er lijsten van opstellen zoals Paulus heeft gedaan in zijn brief aan de Galaten (5,19-21). Hier noemt er alvast een hele reeks: ontucht, onreinheid, losbandigheid, afgodendienst, toverij, vijandschap, twist, afgunst, woede, intriges, ruzies en partijschappen, jaloersheid, drinkgelagen, orgieën enz.

Maar we kunnen er ongetwijfeld nog een hele reeks aan toevoegen. (Lees daarvoor: Rom. 1,28-32; 1 Kor. 6,9-10; Ef. 5,3-5; Kol. 3,5-9; 1 Tim. 1,9-10; 2 Tim. 3,2-5).

Maar er zijn ook lichtere zonden die God minder kwetsen of beledigen. Deze noemen we de ‘dagelijkse zonden’. Niet omdat we ze elke dag zouden begaan (dat is natuurlijk niet de bedoeling!) maar omdat ze minder zwaar doorweegt.

Hoofdzonden.

Mensen maken graag lijstjes. Van de mooiste liedjes maken we bijvoorbeeld een Ultra Top Tien. En de mooiste gedichten brengen we samen in een bloemlezing.

Zo hebben geestelijke schrijvers uit onze traditie ook nagedacht over de veelheid van zonden en gezocht naar de zonden die het meest fundamenteel zijn. Auteurs zoals Evagrius van Pontus (IVde eeuw), Johannes Cassianus (IVde-Vde eeuw) en in zijn spoor de heilige paus Gregorius de Grote (VIde eeuw) zijn er zo toe gekomen om een ‘top zeven’ van de voornaamste zonden op te stellen.

In de christelijke traditie is men ze ‘hoofdzonden’ gaan noemen. Men is ze zo gaan noemen omdat ze de bron en oorzaak zijn van tal van andere zonden en ontdeugden. We zouden ze dus ook (de moeders van alle zonden’ kunnen noemen.

Jeroen Bosch – De 7 hoofdzonden.

De Zuid-Nederlandse schilder Jeroen Bosch (XVde eeuw) maakte van de zeven hoofdzonden een beroemd schilderij. Het paneel dat nu in het Prado in Spanje bewaard wordt stelt een cirkel voor die is opgedeeld in 7 vakken met in het midden Christus.

Onder Christus, afgebeeld als de Man van Smarten, lezen we: ‘Pas op, pas op, de Heer ziet’. Het is dus bedoeld als een waarschuwing: we leven onder Gods oog. Hij ziet wat we doen en wat we nalaten en Hij zal ons oordelen overeenkomstig ons handelen.

Willen we de deugd nastreven en blijven wandelen op Gods wegen dan moeten we ons in de eerste plaats concentreren op deze 7 voornaamste zonden. Wie onkruid wil vernietigen houdt zich ook niet bezig met wat maaiwerk aan de oppervlakte, maar pakt het bij de wortel aan. De zeven hoofdzonden zijn de wortels van alle andere zonden en het kwaad dat er uit voortvloeit. Leg daarom de bijl aan de wortel!

We zullen aan de hand van dit schilderij kort de zeven hoofdzonden overlopen.

de hoogmoed (superbia)

Niet voor niets wordt eerst de zonde van de hoogmoed vermeld. Deze staat met stip genoteerd op nr. 1. Het is immers de allereerste zonde in de menselijke geschiedenis: nl. de zonde die aan de oorsprong ligt van de zondeval van Adam en Eva.

Alles was hun door God gegeven, een heel aards paradijs. Maar ze dienden zich te houden aan één verbod: niet eten van de boom van kennis van goed en kwaad.

Toch lieten ze zich verleiden door de slang om van de vruchten van de boom te eten. Hierdoor zouden ze gelijk worden aan God! Omwille van hun hoogmoed werden ze gestraft en het paradijs uitgejaagd.

Het leidt, zoals bij Adam en Eva, tot ongehoorzaamheid en opstandigheid. Omdat je jezelf belangrijker waant dan anderen kijk je uit de hoogte op hen neer en denk je alleen nog aan jezelf.

Jeroen Bosch interpreteerde de hoogmoed vooral als ijdelheid. Hij toont een vrouw die een spiegel kijkt die door de duivel wordt voorgehouden.

Tegengif: de nederigheid, in navolging van Christus ‘die zich niet heeft willen vastklampen aan de gelijkheid met God … en het bestaan van een slaaf heeft aangenomen.’ (Fil. 2,6-7). Of laten we het zeggen met C.S. Lewis zei: ‘Nederigheid is minder aan jezelf denken, niet minder van jezelf denken.’

de gierigheid (avaritia)

De gierigheid of hebzucht is te beschouwen als een vorm van geestelijk constipatie. Het uit zich in een ongebreideld verlangen naar macht, geld, rijkdom of bezit. Het is het onvermogen om te kunnen delen van zichzelf en van wat men bezit. Het is de blindheid om zich te kunnen laten raken door de noden van een ander. Hebzucht voert tot ontrouw, verraad, omkoping en diefstal. Erger nog: het kan er toe leiden dat we anderen materiële welstand gaan ontzeggen.

Jeroen Bosch illustreert de gierigheid met het beeld van een corrupte rechter
Tegengif: gulheid en vrijgevigheid. Ontdek de vreugde van het delen en de weldaad goed te doen aan anderen.

de nijd (invidia)

afgunst of jaloersheid sluit bij de gierigheid aan. Ze ontstaat door vergelijking, door de eigen levenstoestand af te wegen tegen deze van iemand anders. Ontevredenheid over het eigen leven, over de eigen mogelijkheden en onmogelijkheden liggen aan de basis van de nijd. Men wil voortdurend iemand anders zijn, doen wat een ander doet, hebben wat een ander heeft. Men gunt de ander het licht van de zon niet. Bosch schildert de afgunst als buren die ruziën en roddelen over elkaar

Tegengif: tevredenheid en gelijkmoedigheid. Dank God om wie je bent en om wat je van Hem ontvangen hebt. Laat je welgevoelen niet afhangen van wat anderen hebben of kunnen maar van de mogelijkheden die God je gegeven hebt. Gun de ander zijn succes en zijn geluk.

de gramschap (ira)

Gramschap, toorn en woede werken verblindend. Ze vertroebelen de heldere werking van ons verstand. Terecht zegt men ‘blind van woede’. Het spreekt voor zich dat woede kan leiden tot verbaal en fysisch geweld, wraak, haat en ruzie. Zo zag ook Jeroen Bosch het: hij toont het tafereel van vechtende boeren op een veld.

Tegengif: vergevingsgezindheid, geduld en verdraagzaamheid. Geef niet toe aan impulsieve reacties maar beheers jezelf en draai twee keer je tong rond voor je hem opent. ‘De zon mag over je toorn niet ondergaan’ (Ef. 4,26; d.w.z. ga niet slapen met een hart vol woede).

de onkuisheid (luxuria)

De onkuisheid, lust of wellust is wel een heel actuele hoofdzonde. Heel onze beeldcultuur is een voortdurende verleiding tot onkuisheid.

Seks, porno, losbandigheid in zijn openlijk of meer subtiele vormen worde ons voorgehouden als deugden of minstens toch als normale en toegelaten zaken. Het internet bulkt ervan en speelt gretig in op de menselijke zwakheid.

te maken met egoïsme en ontstaat wanneer seksuele aantrekkingskracht de dominante en allesoverheersende factor wordt in de relatie tussen twee mensen. Wellust is net als vraatzucht een gestoorde begeerte. Zoals vraatzucht ons verlangen naar voedsel buiten proporties trekt, zo trekt wellust ons verlangen naar seks buiten proporties. Op deze manier werkt wellust als een verwoestende kracht die alles vernietigt: ons verstand, onze intiemste relaties, onze reputatie en zelfs ons lichaam.
ontrouw, moreel verderf, overspel zoals mag blijken uit het decadente gezelschap dat afgebeeld wordt door Jeroen Bosch.

Tegengif: kuisheid, zuiverheid en zelfbeheersing. Bezoedel je ziel en hart niet met perverse beelden. Beschouw je eigen lichaam en dat van een ander als een tempel van de H. Geest. Hebt de moed neen te zeggen aan wat je ongewild opgedrongen wordt in woord, beeld of daad.

de gulzigheid (gula)

‘Trop’ is teveel en teveel is ‘trop’, zei ooit een beroemd Brussels politicus. De gulzigheid of vraatzucht weet echter geen maat te houden. Voor de gulzigaard is het is nooit genoeg en zijn er geen grenzen. Dat er geen leeftijd staat op gulzigheid wordt duidelijk gemaakt in het tafereel van Jeroen Bosch.

Tegengif: matigheid en soberheid. Een beetje minder kan ook. Leg jezelf wat beperkingen op een ontdek de bevrijdende waarde van het vasten.

de traagheid of lauwheid (acedia).

Iedereen kan wel eens een offday hebben en zich lusteloos voelen.

Maar houdt dit aan dan kan het zich ontwikkelen tot de ondeugd en de zonde van traagheid en lauwheid.

Men loopt nergens nog warm voor en verkiest luiheid en gemakzucht boven inzet.

Jeroen Bosch zet de luiheid in de verf met herkenbare beelden

Tegengif: enthousiasme, plicht en verantwoordelijkheid. Aanvaard het leven niet als iets vanzelfsprekend maar als iets dat inzet en engagement van mij vraagt. Sta actief in het leven, met ondernemingszin, en toon opgewektheid.

Samen met de 3 goddelijke deugden (geloof, hoop en liefde) vormen de kardinale deugden de groep van zeven deugden die tegelijk het recept en de remedie wil zijn tegen de lijst van 7 hoofdzonden

Algemeen.

Zonder de kardinale deugden is een écht deugdzaam leven onhaalbaar. Ze worden van ouds gezien als de vier voornaamste menselijke deugden. Wie er zich op toelegt zal ook alle andere deugden gemakkelijker verwerven.

Wie immers een deugd wil beoefenen, moet een juist oordeel hebben (= verstandigheid); hij moet achting hebben voor wet en plicht én eenieder geven wat hem toekomt (= rechtvaardigheid); hij moet de moeilijkheden trotseren én mag zich niet laten ontmoedigen (= sterkte); hij moet maat houden en zichzelf leren beheersen (= matigheid).

Marcus Tullius Cicero maakte het Latijnse Westen in de eerste eeuw voor Christus vertrouwd met deze vier hoofddeugden.

Kardinale deugden?

In de christelijke traditie zijn deze 4 hoofddeugden bekend geworden onder de noemer kardinale deugden. De benaming is afkomstig van Ambrosius, bisschop van Milaan in de 4de eeuw.

Het Latijnse cardo betekent ‘scharnier’. Deze deugden zijn dan als schrnieren of spillen waarmee alle andere deugden samenhangen. In de Bijbelboek Wijsheid staat er te lezen: “Als iemand de gerechtigheid liefheeft, zijn haar werken de deugden; want zij leer wijsheid en voorzichtigheid, sterkte en matigheid, de allernuttigste dingen in het menselijk leven”. (Wijsh. 8,7)

De kardinale deugden zijn van groot belang voor een christelijke levenspraktijk. Dat leren we van de kervaders want wanneer zij over deugden schreven was het steeds in functie van de conxrtee praktijk van het christelijke leven. Deugden werden nooit louter theoretisch benaderdt. Deugden zijn doe-woorden. Ze dienen immers de christelijke levenswandel van elke dag.

Eerste deugd: de voorzichtigheid (prudentia)

Synoniemen: schranderheid, praktische wijsheid, inzicht,
Symbool: een vrouw, afgebeeld met een slang: “wees omzichtig als slangen” (Matteus 10,16)

De Catechismus van de katholieke Kerk zegt over de Voorzichtigheid het volgende (nr. 1806):

De voorzichtigheid stelt de rede in staat alle omstandigheden te onderscheiden wat werkelijk goed voor ons is, en de juiste middelen te kiezen om het tot stand te brengen. Zij leidt de andere deugden, door hun regel en maat aan te geven.

In de Bijbel lezen we over de kardinale deugd van de voorzichtigheid: “Zij kunnen de onervarenen vaardigheid geven en de jonge mens kennis en voorzichtigheid (Spreuken 1,4).

Doorgaans wordt prudentia ook vertaald met inzicht. Bijvoorbeeld in Dt. 32,28: “het is een volk zonder inzicht” of bij Job 12,12: “Groeit inzicht met het vorderen van de jaren?” (zie ook bij Mt. 10,16; Lc 2,47; Ef 1,8; Rom 8,6)

Tweede deugd: de rechtvaardigheid (iustitia)

Synoniem: gerechtigheid
Symbool: vrouw met een weegschaal.

Wat zegt de Kerk over de iustitia of de rechtvaardigheid?

De Catechismus stelt in het nr. 1807 het volgende: Rechtvaardigheid is de morele deugd die bestaat in de voortdurende en vaste wil om aan God en de naaste te geven waar ze recht op hebben.

1)De voortdurende en vaste wil … dat is het waarin we ons oefenen. Het is dé eigenschap van een deugdzaam mens: permanent, voortdurend en constant de vaste goede gesteltenis bezitten.
Het is dus geen koppigheid, maar een radicale wil om steeds het evenwicht te bewaren tussen een teveel en een te weinig.

2)De naaste geven waar hij recht op heeft. Onze tijd legt graag de nadruk op het zelf nemen waar je recht op hebt, dat is onze burgerlijke verworvenheid. Een christelijke rechtvaardigheid biedt een ander aan wat hij of zij nodig heeft. Wie rechtvaardig handelt, die laat recht geschieden voor een ander.

Een christen dient dus rechtvaardig te zijn op twee niveaus:

• A) In de omgang met God. God heeft immers ook zijn rechten; ook Hij dient de nodige eer, lof en aanbidding te krijgen die Hem toekomt. God is niet gediend als wij Hem negeren. God wil dat de schepselen Hem eren – daar heeft Hij gewoon recht op omdat Hij ons geschapen heeft …in feite zou het maar normaal moeten zijn. Wie een cadeau ontvangt zegt ook dank u wel … wie het leven én vooral het geloof ontvangt zou dankbaar jegens God in het leven dienen te staan.
• B) In de omgang met medemensen: een mens dient de rechten van anderen te eerbiedigen zowel in de dagelijkse omgang van mens tot mens als ook de wettelijke verplichtingen die elkeen moet nakomen voor het welslagen van een rechtvaardige maatschappij.

Derde deugd: de sterkte (fortitudo)

Synoniem: moed, standvastigheid Symbool is een vrouw met een lauwerkrans in de hand

De moed kan beleefd worden in alle domeinen van het leven: bv. moed houden bij ziekte; de moed niet opgeven bij familiale problemen; moed en sterkte als een dierbare gestorven is. Moed is het tegendeel van lafheid, luiheid en zwakheid. Het andere uiterste van moed is roekeloosheid, stoutmoedigheid, onbezonnenheid.

De moed heeft ook een specifiek christelijke betekenis: nl. getuigen van je geloof en de moed hebben om uit te komen voor je katholieke identiteit.

De Catechismus (KKK 1808) zegt het volgende over deze kardinale deugd: “De sterkte of de moed biedt standvastigheid en volharding in ons streven naar het goede. Ze bevestigt het besluit aan bekoringen te weerstaan en de struikelblokken in het morele leven te overwinnen. De sterkte maakt het mogelijk de angst te overwinnen, zelfs voor de dood en de beproeving en de vervolgingen te trotseren.

Ze stelt ons in staat om zó ver te gaan dat men zichzelf verloochent en het offer van zijn leven brengt om een rechtvaardige zaak te verdedigen.”

De Bijbel staat vol met bemoedigingen, aansporingen tot geloof. Het zou ons te ver leiden om het allemaal te overlopen. Maar heel uitdrukkelijk spreken de godsmannen- en vrouwen in het boek van de Rechters het volk moed in. De grote profeten Jeremia, Ezechiël en Jesaja bemoedigen het volk als ook de andere profetenboeken. De Heer Jezus is zachtmoedig en nederig van hart. Doorheen zijn lijden toont de Jezus zijn moed. Hij blijft getrouw aan zijn zending, volhardend in de liefde, standvastig in de beproeving tot het einde. Ook in het Nieuwe Testament zien we hoe de Apostelen in hun brieven de jonge christengemeenten aansporen en bemoedigen (bv. Fil. 1,14)

Vierde deugd: de matigheid (temperantia)

De matigheid wordt dikwijls geprezen in het Oude Testament: “Loop niet achter uw begeerten aan en houd u ver van uw lusten” (Sir. 18, 30). In het Nieuwe Testament wordt ze “bezonnenheid” of” soberheid” genoemd. Wij moeten “bezonnen, rechtvaardig en vroom leven in deze tijd” (Tit. 2, 12).

Synoniem: gematigdheid, zelfbeheersing
Symbool: een vrouw die water giet in een kruikje en zo het evenwicht uitbeeldt.

In de Bijbel lezen wij bij Jezus Sirach: “Een welgemanierd mens neemt met weinig genoegen, en hij ligt niet op zijn bed naar adem te snakken. Op matig eten volgt een gezonde slaap: hij staat vroeg op en voelt zich uitgerust. Hinderlijke slapeloosheid, onpasselijkheid en maagkrampen zijn het lot van de veelvraat. (Sir. 31,19-20)

Matigheid is een deugd die ons menselijk leven wil begeleiden als een karaktertrek: de kunst van het zich beheersen. Hierboven namen we een voorbeeld betreffende eten en slapen. Maar omdat het een kardinale deugd is behelst ze alle domeinen van het leven, ook ons geloofsleven én onze omgang met de naaste.

In de Catechismus lezen we hierover: De matigheid is de morele deugd die de aantrekkingskracht van de genoegens tempert en evenwicht brengt in het gebruik van de geschapen goederen

Ze verzekert de beheersing van de wil over de instincten en houdt de verlangens binnen de grenzen van de betamelijkheid. De matige persoon richt de strevingen van zijn zinnen op het goede, behoudt een gezonde bescheidenheid en “laat zich niet meeslepen door eigen zin en kracht om te wandelen naar de begeerten van zijn hart” (Sir. 5, 2).

Hoe een voorvechtster van abortus zich bekeerde en een pro-life activiste werd

De naam Norma McCorvey zegt ons wellicht niet veel. Nochthans is het een vrouw die geschiedenis heeft geschreven in de Verenigde Staten.
Het begon in 1970. Norma was toen 21 jaar, alleenstaand, leefde als hippie in een park in Dallas en 2,5 maand zwanger. Samen met 2 advocates begon ze een rechtszaak om op legale wijze haar zwangerschap te kunnen beëindigen.

Na 3 jaar procederen werd een historische beslissing genomen door het Hooggerechtshof in Amerika; abortus werd gelegaliseerd. De wet die dit regelde in 1973 heet ‘Roe versus Wade’. Roe was de juridische schuilnaam voor Norma McCorvey en Wade de naam van de officier van justitie. Vanaf dat moment was Norma het icoon van de vrouwenbeweging en een nationale bekendheid.

In 1995 kreeg de abortuskliniek opmerkelijke buren. ‘Operation Rescue’, een militante pro-life organisatie betrok het pand pal naast de abortuskliniek. Op felle wijze spraken de pro-lifers de vrouwen aan, die abortuskliniek in wilden gaan. Confrontaties bleven niet uit maar Norma raakte na verloop van tijd toch met de anti-abortusactivisten in gesprek. Enkele maande later werd ze christen en ging ze heel anders tegen zwangerschapsafbreking aankijken.Haar vroegere vijanden werden nu haar vrienden. Van een symbool voor de pro-abortusbeweging werd ze nu de held van de anti-abortusbeweging.

In nieuwsuitzendingen van augustus 1995 werd de ommekeer van ‘Roe’ als opmerkelijk nieuwsfeit gebracht.
Norma voert vanaf dat moment een andere strijd. Ze probeert nu de wet die haar naam draagt ‘Roe versus Wade’ terug te draaien.
Dat doet ze samen met enkele advocaten en een groot aantal vrouwen van de organisatie ‘Operation Outcry’. Zij vertellen over de traumatische gevolgen die abortus voor hen had.
Met de benoeming van een aantal nieuwe opperrechters in het Hooggerechtshof is het niet denkbeeldig dat ‘Roe versus Wade’ in de toekomst verdwijnt.
Toch worstelt Norma ook met haar verleden. Sinds 1973 zijn er meer dan 40 miljoen abortussen gepleegd. “Ik ben vergeven maar het doet nog steeds pijn…ik dacht goed bezig te zijn maar ik zat fout.”

Terminologie

In deze catechese snijden we een moeilijk maar actueel ethisch probleem aan en willen we weergeven wat de Kerk over dit thema te zeggen heeft. Vooraleer echter het ethische deel aan te vatten is het belangrijk eerst even een aantal termen te bekijken om te weten waarover we het precies hebben.

• Actieve euthanasie: hieronder verstaan we de levensbeëindiging door middel van een dodelijk middel toegediend door een arts mét de intentie om te doden
• Passieve euthanasie: hiermee wordt het leven verkort door het nalaten van een levensverlengend handelen.
• Palliatieve zorg: dit is de behandeling van patiënten die het levenseinde nabij zijn. De behandeling bestaat erin de levenskwaliteit te verbeteren en de pijn te verzachten.
• Palliatieve sedatie: een doelbewuste handeling waarbij het bewustzijn van een terminale patiënt verlaagd wordt zodoende de patiënt zich minder bewust is van zijn sterven.

Menselijke waardigheid.

De manier waarop wij omgaan met het menselijke leven heeft alles te maken met de huidige mensvisie. De essentiële vraag hierbij is of wij inderdaad erkennen dat de mens een door God geschapen en bemind schepsel is.

Een tweede essentiële vraag is of wij ons ervan bewust zijn dat wij na ons aardse leven door God geoordeeld zullen worden en verantwoording zullen moeten afleggen voor ons aardse leven.

Van dit Oordeel hangt af of wij deel zullen hebben aan het eeuwige leven bij God of niet.

In onze huidige maatschappij zijn we deze twee belangrijke elementen, die ons leven als christenen sturen, veelal uit het oog verloren. En net in ons “gewild zijn door God” ligt basis van onze menselijke waardigheid.

Bij zijn inauguratie als paus, in 2005, benadrukte Benedictus XVI in zijn homilie waarin de waardigheid van de mens bestaat:

“En alleen daar waar men God ziet, begint het ware leven. Alleen wanneer we in Christus de levende God ontmoeten, weten we wat het leven is. Wij zijn niet het toevallige en zinloze product van de evolutie. Ieder van ons is de vrucht van een gedachte van God. Ieder van ons is gewild, eenieder geliefd, eenieder nodig.”

Een christelijke kijk op het lijden.

Voor een christen is het lijden niet alleen kommer en kwel. Wij hebben immers een God die voor ons geleden heeft, omwille van onze zonden.

Mensen vragen wel eens waar God is als ze grote of kleine dingen te lijden hebben. Het antwoord is: “Hij is er midden in”, want onze Heer Jezus Christus heeft de menselijke natuur volledig aangenomen.

Hij kent het menselijk bestaan en hij kent dus ook het menselijk lijden. Hij heeft immers het lijden zelf ervaren door zijn geseling en zijn kruisdood.

Zij die ernstig ziek zijn en het levenseinde voor zich zien kunnen dan ook troost putten uit hun geloof en kunnen rekenen op de steun van de Heer.

Hij laat hen niet in de steek en treedt de mens met alle hulp tegemoet, in het bijzonder in de Sacramenten, voor de zieken en stervenden in het bijzonder het Sacrament van de Ziekenzalving en in de heilige Communie.

Het ethisch debat.

Na de punten van de menselijke waardigheid en het lijden te hebben aangehaald kunnen we ingaan op de eigenlijk ethische aspecten.

De ethische vraag naar euthanasie gewoon beantwoorden met “ja” of “nee” zou getuigen van een intellectuele kortzichtigheid. Voordat wij als christenen ons duidelijke “nee” moeten laten klinken moeten wij dit ook kunnen verantwoorden, we moeten doordringen tot de diepere grond van het probleem om de morele onaanvaardbaarheid van euthanasie aan te tonen.

Zoals reeds gezegd is er het probleem van ons mensbeeld. Wij behandelen de mensen tegenwoordig liever als een gebruiksvoorwerp dan als een persoon. Dit maakt dat wij mensen ook gaan behandelen als dingen en ze op allerlei mogelijke en onmogelijke manieren willen beheersen. Denk dan maar aan plastische chirurgie, geboorteregeling, etc. In het extreme toont zich dit in de beheersing van het menselijke leven: abortus en euthanasie

De vraag is of wij dit alles zouden ondernemen wanneer wij de mens opnieuw gaan zien als “schepsel van God” – of wanneer wij ons standpunt moeten verdedigen tegenover ongelovigen als “een menselijke persoon”. Als we dit doen dan volgt hier logischerwijze uit dat het menselijke leven ook ten allen tijde beschermd en eerbiedigd dient te worden, zeker wanneer het de zwaksten in onze maatschappij betreft.

Op het professionele terrein toont zich dit in de palliatieve zorg. Deze zorg is erop gericht om de pijn te verzachten van de stervenden in hun laatste levensweken en hun levenskwaliteit zoveel mogelijk te verbeteren. Zodoende is de toegewijde palliatieve zorg een waar teken van naastenliefde. Hiernaar moet dan ook steeds de voorkeur uitgaan bij de verzorging van de stervenden.

Hiernaast zien we dat een groot aantal mensen hun toevlucht nemen tot actieve euthanasie, vaak uit angst, lijden of maatschappelijke druk en soms ook om ideologische redenen. Deze houdt in dat een arts aan de “patiënt” een dodelijk middel toedient waarna de persoon vervolgens komt te overlijden. De actieve euthanasie is sinds 2002 uit de strafwet gehaald en toegestaan in België. Volgens de overheid is euthanasie “een streng gereglementeerd recht”. De voorwaarden bestaan erin dat de “patiënt” een uit vrije wil opgestelde wilsverklaring heeft opgesteld en dat hij een aanhoudend lichamelijk of psychisch lijden te dragen heeft dat niet te verzachten is.

Ondanks de wettelijke goedkeuring betekent dit niet dat het ook op goddelijke goedkeuring kan rekenen. Paus Benedictus XVI maakte tijdens zijn pontificaat reeds duidelijk dat “de Waarheid niet bepaald wordt door een meerderheid van stemmen.”

Tot slot is er nog de palliatieve sedatie. Deze medische behandeling is erop gericht om door middel van verdovende middelen het bewustzijn weg te nemen.
Het gebruik van deze verdovende middelen kan geoorloofd zijn maar slechts in gevallen waarin de pijn langs geen andere weg te verzachten is, zelfs wanneer daarmee het leven verkort zou worden. De verkorting van het leven is hierbij immers geen doel of een middel maar een onvermijdelijke bijwerking van de pijnverzachtende maatregelen.
Gelukkig is de medische wetenschap in de loop de jaren sterk geëvolueerd waardoor in de meeste gevallen ook andere behandelingen mogelijk zijn. De proporties waarmee men de medicatie toedient moeten wel evenredig zijn met de pijn (men mag dus geen overdosis medicatie geven om een direct levenseinde te veroorzaken)

Consequenties van euthanasie.

Het uitvoeren van euthanasie heeft belangrijke gevolgen met betrekking tot de sacramenten en het eeuwig leven. Elke christen moet er zich immers van bewust zijn dat het aardse leven niet de enige werkelijkheid is. Als christen streven wij ernaar om ooit deel te hebben aan het Koninkrijk Gods. Hiervoor moeten wij reeds op aarde een goed leven leiden want wat ons lot na de aardse dood zal zijn bepalen wij mee door ons aardse leven.

Een persoon die zich laat euthanaseren ontzegt zichzelf daarmee ook de toegang tot de sacramenten. Die persoon verbreekt dan de band met de katholieke gemeenschap en met God waardoor hij niet langer in staat is om de sacramenten te ontvangen. Ook zal deze persoon uitgesloten worden van een kerkelijke uitvaart anders zou het erop lijken dat de Kerk instemt met deze ongeoorloofde praktijk.

Het gaat hierbij niet om een gebrek aan barmhartigheid van de Kerk maar om een logisch gevolg uit de daad zelf. De Kerk tracht ook via deze manier een baken te zijn voor de bescherming van het menselijk leven.

“Na deze onderscheidingen bevestig ik in overeenstemming met het Leergezag van mijn Voorgangers en in gemeenschap met de bisschoppen van de katholieke Kerk, dat euthanasie een zware schending is van de wet van God, aangezien zij het opzettelijk en zedelijk onaanvaardbaar doden betekent van een menselijke persoon. Deze leer stoelt op de natuurwet en op het geschreven woord van God, is doorgegeven door de Traditie van Kerk en geleerd door het gewone en algemene Leergezag. Afhankelijk van de omstandigheden houdt deze praktijk een kwaadwilligheid in die eigen is aan zelfmoord of moord.” (Evangelium Vitae, 65)

Slotbemerking

Tot slot moeten we er nog op wijzen dat euthanasie nooit een “oplossing” is voor menselijk lijden maar louter de eliminatie van de mens. Artsen hebben de belangrijke taak om mensen te verzorgen, te genezen en bij te staan – en als christen moeten wij bereid zijn hierin ook ons steentje bij te dragen – maar het doden van mensen gaat tegen al deze dingen in.

En mensen die euthanasie aanvragen moeten zich er ook van bewust zijn wat zij van hun arts vragen: zij vragen hem om zijn geweten uit te schakelen en een leven te beëindigen.

Het blijkt dat hierin ook vele artsen handelen onder sociale druk en bijgevolg ook regelmatig te kampen krijgen met psychologische problemen.

Gebed om een goede dood
O mijn goede God,
Moge mijn stervensuur het schoonste uur van mijn leven worden,
omdat ik dan mijn doel bereikt zal hebben
en mag ingaan in uw eeuwige heerlijkheid.
Schenk mij de grote genade,
met vol bewustzijn en grote vreugde,
U, mijn hemelse Vader,
het leven, dat U mij geschonken hebt, terug te geven.
Moge het mijn laatste offergave zijn aan U.
Ik ben mij bewust van mijn grote armzaligheid,
maar ook heb ik weet van uw nog grotere liefde en barmhartigheid jegens mij,
om mijn God en Vader!
Amen

In deze catechese willen we je iets meer doen begrijpen van de achterliggende waarde van de kerkelijke uitspraken inzake seksuele moraal.

Is seksualiteit slecht volgens de Kerk?

Onze seksualiteit hebben we van God zelf gekregen. Hiermee bedoelen we niet seksualiteit als handeling maar wel het geslachtelijk man of vrouw zijn. In Genesis 1, 27 lezen we: “En God schiep de mens als zijn beeld; als het beeld van God schiep Hij hem; mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen.” Het is daarom de opdracht van elke mens om zijn of haar geslachtelijke identiteit te erkennen en te aanvaarden.

Man en vrouw hebben elk hun eigenheid waardoor ze van elkaar verschillen. Maar aan de andere kant vullen ze elkaar ook aan en zijn ze op elkaar aangewezen

De seksualiteit is goed, maar niet absoluut. In Genesis 1,28 lezen we dat God de man en de vrouw zegent en hen zegt vruchtbaar te zijn en zich te vermenigvuldigen. Deze zegening en deze opdracht van God maakt dat de menselijke seksualiteit iets heilig is, geheiligd door God. Ze mag dus gerust haar plaats krijgen, maar dan een plaats binnen een breder kader dat de seksualiteit overstijgt: de eenwording tussen man en vrouw, het huwelijk.

Binnen deze visie is seksualiteit nooit een doel op zich. Ze is zelfs niet noodzakelijk. Het is een grote misvatting van onze tijd te denken dat seks een ‘absolute must’ is in de relatie tussen man en vrouw: je bent als man of vrouw maar seksueel compleet als je ook aan seks kan doen, zo zegt men dan. Dat is niet juist: je bent ook seksueel compleet wanneer je kuis leeft zoals Jezus of zijn moeder Maria.

Seksualiteit als gave.

Seksualiteit is niet iets dat je ontvangt maar iets dat je geeft. In de seksuele daad geef je jezelf volledig. Je geeft je, letterlijk en figuurlijk bloot. Seksualiteit is persoonlijk maar tevens relationeel. Dit is steeds de overtuiging geweest van de Kerk omdat God onze seksuele capaciteiten zo geregeld heeft dat zij enkel ten volle tot hun recht komen tussen man en vrouw, wanneer daar nieuw leven uit ontstaat, in en uit liefde en trouw.

Nu begrijpen we beter waarom seks enkel haar plaats kan hebben binnen het huwelijk.

‘Losse’ of ‘vrije’ seks, meerdere seksuele partners,… doen tekort op deze punten. Losse seks is onpersoonlijk en de enige relatie die er zou kunnen zijn dient enkel om de eigen behoeften te bevredigen. Trouw, duurzame liefde en onontbindbaarheid komen daarbij niet aan de orde.

In het huwelijk is dit anders, hier ben je volledig gericht op de ander. Het gaat er niet om de seks alleen, maar meer om liefde en trouw.

Doordenkertje ….
Aan een groep meisjes werd ooit eens de vraag gesteld aan welke jongen ze de voorkeur geven: deze jongen die meteen met jou onder de lakens wil duiken of deze jongen die zegt: “ik zie je zo graag dat ik je respecteer en me pas aan jou wil geven in de seksuele daad wanneer we getrouwd zijn”.
De keuze was rap gemaakt ….
(voor alle duidelijkheid: ze kozen voor de tweede)

Kinderen? Nee toch ….

God heeft alles zo geregeld dat uit de seksuele omgang van een vrouw met een man kinderen ontstaan en dat we van deze omgang kunnen genieten. Het wordt de Kerk wel eens verweten dat zij zou zeggen dat je van seks niet mag genieten

Natuurlijk kan en mag je van seks genieten. Je mag enkel niet vergeten waarop deze gericht moet zijn, dat is het krijgen van kinderen. Seks alleen om het genot dat kan niet. Seks om kinderen uit liefde en trouw én genot, dat kan wel

Langst de andere kant is het ook verkeerd kinderen te verwekken zonder het aspect van de seksuele omgang. We hebben het hier over het verwekken van kinderen in het labo, denken we hier ook aan klonen en het kunnen uitkiezen van verschillende genetische eigenschappen. Dit druist in tegen de natuurlijke gang van zaken en is voor de Kerk onaanvaardbaar.

Doordenkertje ….
Je hoort wel eens zeggen dat voorbehoedsmiddelen hebben bijgedragen tot de waardigheid en de zelfstandigheid van de vrouw. Dankzij de voorbehoedsmiddelen werd een ongewenste zwangerschap immers zo goed als uitgesloten.
Maar is dat wel zo? Is het niet even waar dat voorbehoedsmiddelen de vrouw tot een lust- en seksobject hebben gemaakt? Er is geen excuus meer … de vrouw moet en kan altijd klaar staan voor de seksuele bevrediging van de man!

Zelfbevrediging en
homoseksualiteit

Ook hier wordt hetzelfde principe toegepast. Zelfbevrediging is een vorm van seksualiteit die enkel op zichzelf gericht is. Bovendien beoogt ze enkel maar de opwekking van het genot, buiten het huwelijk om. Dat is dus in tegenspraak met de bovenstaande omschrijving van de seksualiteit: er is kan geen sprake van wederzijdse zelfgave en ze is niet gericht op de menselijke voortplanting.

Over homoseksualiteit valt veel te zeggen, het zou een catechese op zich zijn. We kunnen hier wel zeggen dat de Kerk zich altijd heeft verzet tegen homoseksuele handelingen. Reeds in de H. Schrift wordt op veel plaatsen negatief gesproken over homoseksuele handelingen (Genesis 19,4-8; 24-25; Leviticus 18,22,20,13; Romeinen 1,24,26-27; 1 Korintiërs 6,9). Homoseksuele handelingen sluiten de seksualiteit af van het leven (voortplanting) en doen geen recht aan het op elkaar gericht zijn van man en vrouw overeenkomstig de wil van de Schepper. Van iemand die homoseksueel is wordt gevraagd, net zoals van andere ongehuwden, kuis te leven. De Kerk wil niet de persoon aanduiden als zondig maar wel de handeling. Er wordt gevraagd met respect om te gaan met homoseksuelen en hen bij te staan met gebed en voorbeeld

Een slotoverweging

Om af te sluiten reiken we jullie ter overweging deze korte passage aan uit 1 Korintiërs 6,18-20:

Vlucht weg van ontucht. Elke andere zonde die een mens bedrijft, gaat buiten het lichaam om; maar de ontuchtige zondigt tegen zijn eigen lichaam. U weet het: uw lichaam is een tempel van de heilige Geest die in u woont, die u van God hebt ontvangen. U bent niet van uzelf. U bent gekocht en de prijs is betaald. Eer dus God met uw lichaam

Om verder te lezen en te verdiepen:

• Paus Paulus VI, Encycliek Humanae Vitae, 1968
• Catechismus van de Katholieke Kerk, nummers 2331 tot en met 2379
• Compendium van de Catechismus van de Katholieke Kerk, nummers 487 tot en met 502

Seks voor het huwelijk: ja of nee?
Eigenlijk is dit een verkeerde vraag. Veel juister zou de vraag zijn: seks binnen of buiten het huwelijk? Seks hoort immers thuis binnen het breder kader van de seksualiteit. Want seksualiteit is méér dan seks. Het is de mens die ervaart dat hij geschapen is om lief te hebben, om zichzelf te geven, om een medemens te zijn voor iemand.

In die zin geldt seksualiteit voor alle mensen: Man en vrouw die zichzelf aan elkaar geven en vader en moeder worden van hun kinderen; alleenstaanden die zich inzetten voor hun familie, hun omgeving; religieuzen die vanuit hun geestelijk ‘huwelijk’ met God hoop geven aan de Kerk en de samenleving. Priesters worden elders in Europa aangesproken met father of père. Dit wijst erop dat ook zij een soort ‘vaderschap’ kennen: zij zijn vader in het geloof voor de hun toevertrouwde mensen.

Met seks bedoelen we dan eerdere de specifieke lichamelijke uitdrukking tussen een man en een vrouw die zich wederzijds in liefde aan elkaar geven.

Seks is persoonlijk, niet lichamelijk!

Seks veronderstelt dat man en vrouw er helemaal voor elkaar zijn. Je ontvangt elkaar zoals hij of zij is. Echte liefde begint met het aanvaarden van de ander: de ander als persoon in zijn geheel: geest, ziel, lichaam. Seks behoort daarom tot de persoon van de mens en valt niet te herleiden tot een aangelegenheid van het lichaam. Als het louter lichamelijk is dan splitsen we onszelf op in compartimenten en verliezen we de totaalvisie van de menselijke persoon. Seks uitsluitend als lichamelijk zien is je lichaam reduceren tot een gebruiksvoorwerp, een middel om de eigen verlangens te bevredigen. Seks verwordt dan tot genitaliteit.

Om tot de seksuele daad over te gaan moet je elkaar dus eerst beter leren kennen. Iemand leren kennen doe je niet op één dag of door een muisklik op een sociale netwerksite. Het is een werk van lange adem om elkaar te aanvaarden zoals hij of zij is. Wanneer mensen elkaar aanraken dan raken ze niet alleen elkaars lichaam aan, maar ook elkaars persoon. Dat weten twee verliefden al bij hun eerste kus, hun verliefdheid gaat door merg en been, hun hele wezen! Ook een seksuele daad doordringt de hele persoon, het dringt door tot in de kern van de mens. Seks kan daarom nooit voor één keer zijn. Het vraagt van nature een wederzijds engagement voor het leven.

Liefde of genot?

We leven momenteel in een maatschappij (om niet te moeten spreken van cultuur) waarin de term liefde niet centraal staat bij seks. Veeleer staat individuele en tijdelijke bevrediging op het voorplan. Dit is het resultaat van een individualistische maatschappij waarbij ieder op zoek moet gaan naar het eigen plezier en genot. De eigenliefde creëert in de mens een onverzadigd verlangen naar bevrediging: “het hier en nu willen hebben wat ik wil.” Dit egoïsme schept een voorbijgaand plezier maar geen duurzaam geluk. Nooit kunnen wachten en steeds je goesting nemen schept een slaafse drang naar méér zelfbevrediging die toch nooit voldoening zal schenken. Dit kan in extremis zelfs afglijden tot allerhande seksuele misbruiken.

Gelukkig geeft de katholieke Kerk een tegenstem aan dit plat egoïsme. In tegenstelling tot de maatschappelijke kip zonder kop waarbij de haastige zelfbevrediging van tijdelijke behoeften primeren is de Kerk een geduldige moeder. Ze vraagt van haar jongeren om te wachten met seks tot binnen in het kerkelijk huwelijk. Dit wachten schept immers een vrijheid in het hart om écht Ja te kunnen zeggen aan de liefde voor de ander. Wanneer de een er nog niet klaar voor is dan bestaat de zelfgave hierin om geduldig te wachten op de ander. In het christelijk huwelijk staat het woord LIEFDE centraal met alles wat daaraan verbonden kan worden: zelfgave, trouw, verantwoordelijkheid, vruchtbaarheid, onverbreekbaarheid,.

Nog huwen voor de Kerk?

Moet er nog getrouwd worden voor de Kerk? Dat is toch maar een formaliteit? Waarom wachten met seks tot na het kerkelijk huwelijk? Wellicht herinner je nog van de lagere school dat er zeven sacramenten zijn? Het huwelijk is er daar één van. Zie catechese DE SACRAMENTEN (Inleiding)
Jezus Christus is het huwelijksverbond bij uitstek. Hij is de vervulling van het Verbond tussen God en de mensen. Hij, als Verbond, heeft alle beproevingen geleden, maar is ook alles te boven gekomen.

Het huwelijk heeft toekomst als twee geliefden hun huwelijk uitbouwen op het fundament van Christus. In het huwelijk gaat het erom om elkaar te ontvangen. Je ontvangt je geliefde van Christus. Echte huwelijksliefde wacht dus op Christus
Wachten met seksuele betrekkingen vormt dan de uitdrukking van de gemeenschappelijke openheid voor een vruchtbaarheid die de man en de vrouw te boven gaat.
Wachten op de kerkelijke formaliteit heeft wel degelijk zin: seks buiten het huwelijk is iets proberen uit te drukken wat nog niet bestaat. Wel seksuele betrekkingen hebben maar geen huwelijk is een teken dat de totale wederzijdse overgave nog niet bestaat.

Het huwelijksverbond is een kleine weergave van het grote Verbond dat Christus met de mensheid is aangegaan. Vandaar dat het huwelijk een symbool is van Christus. Daarom is het zinvol dat de geliefden eerst Gods’ zegen ontvangen en Christus’ Lichaam nuttigen omdat het Christus is die de mensen aan elkaar geeft. Christus geef zo een zin aan de menselijke liefde.

Uiteraard is het goed dat de geliefden naar elkaar persoonlijk verlangen, zowel geestelijk als lichamelijk; maar toch is het zinvol om te wachten met de seksuele daad tot na de sluiting van het huwelijkssacrament, omdat het een huwelijk is in de Heer. Het wachten zal niet gaan zonder offers en beproevingen. Maar de geliefden mogen ook rekenen op Gods’ barmhartigheid in het sacrament van de Verzoening.

Samengevat.

De Kerk doet aan de jongeren vandaag een schijnbaar onwijs voorstel. Maar het bevat wel degelijk veel wijsheid. Seks buiten het huwelijk: neen! Voor de maatschappij is dit zinloos (= zonder zin) want zij wil alles direct hebben, hier en nu! Voor gelovigen is het ook niet gemakkelijk om te wachten in een maatschappij die de seksualiteit banaliseert.

Maar als je toch op Christus en op elkaar wacht dan zal het huwelijk standhouden, het zal duurzamer zijn en intenser. Het zal het geestelijke niveau van de liefde beschermen, want een huwelijk is zowel een geestelijk als een lichamelijk verbond.

Dankzij het samen bidden en deelnemen aan de wekelijkse zondagsmis zal het geduldig wachten beloond worden. Je zal de goede en kwade dagen van het huwelijk te boven komen, dankzij Hem.

De bijeenkomsten van de Echte Liefde Wacht-dagen bieden een geloofsverdieping aan, een gebedsmoment, een uiteenzetting over de christelijke liefde, ontmoeting en uitwisseling.

Deze jongeren willen zich engageren als gelovigen met alle aspecten van het christelijk leven inclusief het wachten met de seksuele daad tot na het kerkelijk huwelijk.

Klik hier voor hun website.

Zijn we in Tongerlo een beetje gek geworden? De paus een ‘moordenaar’ noemen? Nee, natuurlijk niet. Al zijn er veel mensen die er wél zo over denken. Door het verbod op het gebruik van condooms in de aidsbestrijding zou de paus meewerken aan de verspreiding van aids. Door contraceptie te verbieden zou de paus zo vele aidsdoden op zijn geweten hebben. Uit vrijzinnige hoek kreeg onze vorige paus, Johannes Paulus II, alvast deze beschuldiging te verduren. En ook vele jongeren die hier in de abdij met hun klas op bezinning komen apen deze kritiek na.

De cartoon hiernaast illustreert goed wat vele mensen beweren, maar waarmee wij hoegenaamd niet akkoord kunnen gaan. Hoogtijd, zo dachten wij, om hier op Jongerlo aandacht te besteden aan deze problematiek. We zetten bondig uiteen wat nu juist de houding van de Rooms-katholieke Kerk is en waarom. We gaan daarbij op een eerlijke en intellectuele wijze in de verdediging

Twee feiten en een foute redenering.

Feit 1: “Krachtens hun aard zelf zijn de instelling van het huwelijk en de huwelijksliefde geordend op de voortplanting en opvoeding, en zij vinden daarin als het ware hun bekroning” (Gaudium et spes 48). Het gebruik van anticonceptiva in de seksualiteitsbeleving is natuurlijk al een hele catechese op zich waard. We gaan er hier niet uitgebreid op in. Maar om het vervolg van deze catechese goede te kunnen verstaan is het toch goed even te herinneren aan het kerkelijke standpunt omtrent het gebruik van anticonceptiva en waarom ze zich daar tegen verzet. De Kerk is er altijd van overtuigd geweest dat de liefdesdaad enkel ten volle tot zijn recht komt binnen de context van een huwelijk tussen man en vrouw.

De liefde van man en vrouw mag daarenboven ook niet opgesloten blijven binnen deze relatie maar moet openstaan voor nieuw leven. De vruchtbaarheid die wezenlijk is voor het huwelijk mag niet door kunstmatige middelen worden tegengegaan.

Feit 2: In het jaar 2007 telde Unaids 33,2 miljoen mensen die leven met HIV: 2,1 miljoen volwassenen en 420 000 kinderen. 2,1 miljoen mensen stierven in 2007 ten gevolge van aids. Vele wetenschappers zijn overtuigd van het gunstig effect van het condoom bij het voorkomen van aids.

Deze twee feiten zijn volstrekt juist (je mag ze controleren). Je zou daarom kunnen zeggen: de Kerk verbiedt condoomgebruik (feit 1) en er zijn 2,1 miljoen aids-doden (feit 2), dus de paus is een moordenaar (conclusie van feit 1 en feit 2). Zo redenren vele mensen, maar de redenering is fout.

De ligt in het oorzakelijk verband dat men legt tussen het verbod op condooms en de vele aidsdoden. In wat volgt zullen we aantonen dat de realiteit heel wat anders zegt.

Een eerste verdediging.

Onze eerste stelling is dat een echtpaar dat de kerkelijke richtlijnen inzake seksuele moraal volgt, beschermd is tegen het HIV-virus. Unaids en de WHO gebruiken in aids-preventie de ABC-methode. Hierin staat de A voor ‘Abstain’. Wie zich onthoudt van seks, vrijwaart zich voor besmetting. De B staat voor ‘Be faithful’ (Trouw). Als je trouw blijft aan je partner die niet besmet is kan je zelf niet besmet worden. De C staat voor ‘Condom use’, vooral bij seksueel contact met een partner van wie je niet weet of die is besmet. Voor de bestrijding van aids gebruiken beide wereldorganisaties dus alvast twee principes die door de Kerk altijd al werden gepromoot: trouwe relaties en onthouding. De meeste seculiere organisaties beperken zich tot de C en delen massaal condooms uit. Terwijl A en B vooral door de kerkelijke organisaties wordt gepromoot. En deze zijn zeker zo waterdicht.

Een tweede verdediging.

Ten tweede dienen we op te merken dat de Kerk al lang vóór alle andere wereldse organisaties het gebruik van aids-remmers heeft aangemoedigd. Lang was men van mening dat de bevolking van ontwikkelingslanden er niet in zou slagen trouw elke dag medicijnen te nemen en het virus immuun zou worden. Was het de investering wel waard? Achter deze redenering schuilt een verdoken racisme: de zwartjes van Afrika zijn niet gedisciplineerd genoeg en niet ontwikkeld genoeg om trouw medicatie in te nemen. Voor aids-patiënten in het westen heeft men deze vraag nooit gesteld

De Kerk heeft deze discriminerende houding nooit aangehouden. Integendeel, al jaren vecht zij voor een gelijke behandeling van het zuiden. De katholieke organisaties spelen dan ook een voortrekkersrol in het bedelen van medicatie. Momenteel nemen katholieken de zorg op zich van minstens een vierde van Afrika’s aids-patiënten! Wie doet beter?

Een derde verdediging.

Vele Afrikaanse mannen leiden een seksueel losbandig leven en – hoewel ze niet luisteren naar de Kerk of haar standpunt niet kennen – gebruiken ze toch geen condoom. Hoe komt dat? Condooms kosten geld, veel geld. (Miljoenen Afrikanen leven van amper 2 euro per dag!) ‘Gratis uitdelen dan maar’, hoor ik je zeggen. Maar gratis acties zoals bijvoorbeeld in Mozambique leverden seksueel actieve mannen vijf gratis condooms op … per jaar … Vervolgens staan Afrikaanse mannen weigerachtig tegenover condoomgebruik. De grond hiervan is te vinden in een machomentaliteit die de vrouw tot een lustobject reduceert.

Ook hier neemt de Kerk een grote taak op zich: de mannen respect leren voor vrouwen. Als Afrikaanse mannen geen condoom willen gebruiken is dit niet noodzakelijk de schuld van de morele standpunten van de Kerk

Een vierde verdediging.

Een laatste bemerking behelst de grote armoede in de ontwikkelingslanden. Veelal is er geen voldoende medisch materiaal aanwezig, is de infrastructuur gebrekkig, is er een tekort aan opgeleid personeel, heerst er een grote onwetendheid, floreren onhygiënische toestanden,… Ook hier ligt een reden voor de grote verspreiding van het virus dat niet enkel door seksueel contact wordt overgeleverd. Om de pandemie van het aids-virus aan te pakken moet er iets gebeuren op het vlak van de grote wereldongelijkheid. Ook op dit vlak is de Kerk een pleitbezorger voor een meer rechtvaardige verdeling van de aardse rijkdommen. We moeten ons niet alleen focussen op het probleem van het condoom maar meer nog op de grond van de zaak: de onrechtvaardige armoede van het Afrikaanse continent.

Samenvatting

• In de ABC-methode, die algemeen aanvaard is, legt de Kerk vooral nadruk op A en B. Dus op onthouding en trouw. Er is geen zekerder garantie tegen de verspreiding van het aidsvirus.
• De Kerk is steeds, lang voor andere, wereldse organisaties op grond van gelijkheid een promotor geweest voor het gebruik van aids-remmers. Zij neemt daadwerkelijk de zorg op voor vele aidspatienten.
• Als Afrikaanse mannen geen condoom gebruiken is dit niet noodzakelijk de schuld van de Kerk. De Kerk predikt gelijkheid tussen man en vrouw.
• De Kerk pleit voor een rechtvaardige verdeling van de aardse rijkdommen waardoor ontwikkelingslanden zich beter zouden kunnen wapenen tegen de pandemie.

Kortom: De kerk zorgt niet dat er aids-doden bijkomen, ze zorgt er integendeel dat er minder zijn.

Besluit.

Beweren dat de paus en daarmee de gehele Kerk een moordenaar is lijkt ons te scherp door de bocht. De Kerk is steeds begaan geweest met de aids-problematiek en vanaf het begin heeft ze zich hiervoor ingezet. Ze behandelt echter niet de symptomen maar tracht de wereld bewust te maken van de diepere, fundamentele oorzaken van deze problematiek. De Kerk mag niet ophouden dit te verkondigen zodat de wereld een rechtvaardige wereld wordt waarin elke mens uit oost en west, noord en zuid als gelijkwaardig wordt beschouwd, als beeld en gelijkenis van God.

Voor deze catechese baseerden we ons op volgend artikel: Jan De Volder, ‘Was Johannes Paulus II een volkenmoordenaar? Paus, condoom en aids’, In: Tertio 271 – 20 april 2005 – p. 8-9.

Een omschrijving van het fenomeen …

In West-Europa is New Age vandaag de dag vooral een socio-religieuze beweging die zich sinds de jaren ’70 heeft ontwikkeld. New Age is een combinatie van spiritualiteit, esoterie, alternatieve geneeskunde, ecologie, gnosticisme, psychologie.
Verder deinst ze er niet voor terug om elementen uit vele religies te combineren: christendom, jodendom, islam, hindoeïsme, boeddhisme, neopaganisme, Oost-Aziatische religies en oude mysteriecultussen uit Babylonië of Griekenland. Uit dit alles kies je wat je zelf wil en daardoor blijft New Age zeer individueel, soms zelfs egoïstisch.

New Age is dus een verzamelnaam voor een breed gamma van mogelijkheden. Hiermee moeten we rekening houden. Er zijn New Age-aanhangers die zich liever toeleggen op yoga, hypnose of het knuffelen van bomen, maar weer anderen verdiepen zich dan weer in hekserij of verdwenen godsdiensten uit de Oudheid. We moeten dus nuanceren en vooraf zeggen dat niet iedereen die één van deze bovenstaande activiteiten beoefent altijd een New Age-aanhanger is.

De New Age-religie is erin geslaagd om het denken van de mens in de 20^ste en 21^ste eeuw compleet te veranderen.

We hebben dus redenen genoeg om de grote verschillen tussen New Age en christendom uiteen te zetten. Om het jullie gemakkelijk te maken hebben wij die verschillen voor jullie in een overzicht samen gebracht.

Over God …

New Age kent geen persoonlijke God met wie men in relatie kan treden. Hij is eerder gezien als een onpersoonlijke kracht. God maakt zelfs deel uit van de schepping (pantheïsme) en is zelf niet de Schepper ervan.

Wat zegt het katholieke geloof?

Voor christenen is God een Persoon die zich ten volle geopenbaard heeft in Jezus Christus. God de Vader heeft zijn Zoon en de Heilige Geest gezonden en zo openbaart God dat Hijzelf eeuwige uitwisseling van Liefde is. Zo heeft God zich kenbaar gemaakt.

God is Schepper, d.w.z. Vader, Zoon en heilige Geest zijn het enige en ondeelbare beginsel van de wereld. God heeft het heelal uit vrije wil met wijsheid en liefde uit het niets geschapen. God is de Heer. Hij is de Herder van mijn leven. Ik wordt niet gestuurd door blinde machten, maar door een liefdevolle God die steeds mijn vrije wil respecteert.

Over Christus …

Om de goddelijke vonk in jezelf te vinden, om verlicht te worden, zijn er yoga-oefeningen, meditatie-technieken, enz.

Maar er zijn ook vele theorieën en leringen over de kosmos, over het menselijk bestaan en over hoe de mens in elkaar steekt.

Hiervoor kunnen we ons licht opsteken bij spirituele meesters en leraren uit het verleden: Hermes, Hercules, Rama, Mithras, Krishna, Boeddha enz. Jezus Christus is slechts één van die figuren in het rijtje.

Die antichrist is dus een persoon die zich tegen Jezus Christus opstelt of die zich in zijn plaats tracht te stellen als een valse nieuwe Messias.

Christus staat dus centraal in het christendom. Hij is niet enkel een leraar, maar bovenal Verlosser die de weg naar God voor ons weer open gemaakt heeft. In het Johannes-evangelie lezen we dat er maar één Middelaar is tussen God en de mens, namelijk Jezus Christus.

“Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven: niemand komt tot de Vader dan door Mij (Joh. 14,16).”

Het christelijk geloof stelt dat Christus zal terugkomen om het Rijk van God tot voltooiing te voeren.

Dogma

New Age wil niets weten van dogma’s of van mensen die zeggen “alles zeker te weten”. Voor een New-Ager kan je NIETS met zekerheid weten. Ze zijn dus ook niet zeker dat er één God is, één Middelaar tussen God en mensen namelijk, Jezus Christus, die zichzelf gegeven heeft tot losprijs voor allen.

(1 Tim. 2,5-6)

Een dogma is belangrijk omdat het ons in staat stelt de waarheden van het geloof tot uitdrukking te brengen, ze eigen te maken, ze te vieren, erin te groeien, en ze samen met anderen te delen. Een dogma is nooit anti-bijbels of in strijd met de Traditie van de Kerk.

Het is een vreugde om een geloof te mogen belijden waarin je zekerheden hebt over Diegene wie je belijdt: Jezus Christus. Het is geen prietpraat maar steeds een doorleefd geloof…meer dan 2000 jaar lang.

Over goed, kwaad en verlossing

New Age heeft zijn eigen antwoord op het bestaan van goed en kwaad. Beide zijn niet altijd duidelijk van elkaar te onderscheiden. Beide hebben elkaar ook nodig om in evenwicht te blijven en om verbonden te worden tot een groter geheel, zo stelt men. Licht en donker moeten samengaan zoals Yin en Yang, vrouwelijk en mannelijk, licht en donker.

Het goede en het kwade zijn dus bijna eeuwig naast elkaar bestaande krachten die op elkaar inwerken.

Het kwade vindt zijn oorsprong in een gebrek aan kennis. Wie inzicht verwerft in zichzelf en in de structuur van het bestaan die verwerft de instrumenten om het kwade in evenwicht te houden. De oorsprong van het kwade ligt echter niet in de zonde of in de eigen morele verantwoordelijkheid.

Goed en kwaad zijn onverzoenbaar. In de Bijbel lezen wij: “Welke gemeenschap heeft het licht met de duisternis?” (2 Kor. 6,14). Goed en kwaad blijven niet eeuwig naast elkaar bestaan. Wij geloven dat het goede steeds zal overwinnen op het kwade. Het licht zal heersen over de duisternis, het leven over de dood, heiligheid over de zonde. Hoe weten wij dat? Omdat Jezus Christus ons op deze weg al is voorgegaan. Christus heeft het kwaad en zo ook de dood definitief overwonnen. Onze hoop is nu reeds gerealiseerd in Christus.

Door zijn lijden, dood en verrijzenis heeft Christus genezing en verlossing gebracht. Door onze doop delen wij in de vruchten ervan.

Oude religies

New Age haalt astrologie, waarzeggerij en hekserij weer uit de kast. Vergane religies zoals het druïdengeloof, de zonnecultus worden weer tot leven gewekt.

New Age wil de oude occulte religies weer doen herleven. Het dweept met het paranormale, horoscopen, dromenuitleg, aura’s, handlezen en voedingssystemen.

Afgoderij is iets wat niet God is tot god verheffen. Zoals het gouden kalf dat de Israëlieten tijdens hun doortocht door de woestijn aanbeden hebben. Kan je je voorstellen dat God daar niet mee akkoord is? Waarom heeft God dan al die moeite gedaan, en zelfs zijn enige Zoon naar de wereld gezonden?
Bij Matteus (6,24) lezen we: je kan geen twee heren dienen. Je kan alleen God oprecht dienen als je alle andere afgoden aan de kant zet.

Over tolerantie en universele waarheid …

Voor New Age aanbidden alle religies dezelfde God, gewoon via andere wegen. God wordt gewoon anders benaderd en met een andere Naam aanroepen.

Toch is er in New Age intolerantie voor het christendom: ze heeft een afkeer van christenen die belijden dat Jezus de enige Middelaar is tussen God en de mensen (1 Tim. 2,5-6), en niemand anders. Christenen moeten dit achterwege laten, willen ze voor verdraagzaam doorgaan, aldus New Age.

Erger nog is de uitgesproken anti-christelijke New Age die met genoegen complottheorieën verspreidt of zelfs ketterijen over Jezus Christus: dat hij niet God is, noch Christus is, ook verdachtmakingen over de Kerk, over de Apostelen. Dat alles verspreidt ze als een gif met als doel het Christendom in diskrediet te brengen, het ten gronde te richten.

Al deze waarden zijn groot en fundamenteel maar kunnen alleen maar waarden blijven als zij in een referentiekader staan dat hen de ware authenticiteit verleent. Dit referentie- kader is de synthese tussen God en de kosmos, het is de gestalte van Christus waarin wij de waarheid over ons zelf leren èn leren aan de andere waarden hun plaats te geven, omdat we zo hun authentieke betekenis ontdekken. Jezus Christus is het referentiepunt dat licht geeft aan alle andere waarden.”

(Paus Benedictus XVI, 25 juni 2008)

Eerbied voor het menselijk leven.

Waarover handelt het vijfde gebod? Kort samengevat wil het vijfde gebod eerbied opbrengen voor het menselijk leven.
De reden daarvoor vinden we terug in Genesis, het eerste boek van de H. Schrift. Daar kunnen we lezen hoe de mens door God geschapen is naar zijn beeld en gelijkenis (Gen.9,6). God blaast bij de mens zijn Levensadem in, zijn eigen leven. Hierdoor is elk menselijk leven heilig.

Hierdoor heeft iedereen de plicht eerbied te hebben voor het menselijk leven, in welke situatie dan ook. En niemand kan de plaats van God als Heer van het leven innemen en voor zichzelf het recht opeisen om rechtstreeks een onschuldig menselijk leven het leven te ontnemen.

Met dit vijfde gebod eert men tegelijkertijd
God én de mensen.

En als men God niet meer eert,
zal men tekort schieten
in eerbied voor de mens.

Gij zult niet doden.

Wat betekent het – meer concreet – eerbied te hebben voor het menselijk leven? Op wat kan het vijfde gebod dan betrekking hebben?

In eerste instantie verbiedt het vijfde gebod elke directe en vrijwillige doodslag. Moord of meewerken aan een moord is een zware zonde.
Maar het is eveneens verboden ook maar iets te doen dat indirect iemand het leven zou ontnemen. Bijvoorbeeld: iemand aan doodsgevaar blootstellen of hulp weigeren aan een persoon in levensgevaar.

Ons christelijk geloof bepaalt dat elke menselijk leven moet geëerbiedigd en beschermd moet worden, van wieg tot graf. Het leven is onschendbaar omdat het God alleen toebehoort.

Dat geldt voor het ongeboren leven in de schoot van de moeder. Het vijfde gebod klinkt dan: Gij zult het kind niet doden door abortus en beroof het na de geboorte niet van het leven. Abortus is niet zomaar een kleine ingreep in het lichaam van de vrouw, Het Tweede Vaticaanse Concilie omschreef abortus, samen met kindermoord, als “afschuwelijke misdaden.”

Over abortus en euthanasie kan niet met enkele sloganeske uitspraken afgekeurd, maar evenmin goedgekeurd worden. De morele afweging vraagt een genuanceerde en voorzichtige aanpak. Zo’n uiteenzetting kan hiet niet aan bod komen en vraagt een aparte behandeling in een afzonderlijke catechese.

Moeder Teresa van Calcutta

Eerbied voor de waardigheid van de persoon.

Al te gemakkelijk denken we: och, het vijfde gebod is niet voor mij. Moord en doodslag? Dat doe ik toch niet … En zelfs abortus en euthanasie zijn voor mij geen optie … Wat kan het vijfde gebod mij dan nog te zeggen hebben?

Als we naar het Evangelie kijken dat merken we dat Jezus aan het vijfde gebod een belangrijke dimensie heeft toegevoegd: Gij hebt gehoord wat tot onze voorouders gezegd is: “Gij zult niet doden. Wie doodt zal strafbaar zijn voor het gerecht”. Maar ik zeg u: al wie vertoornd is op zijn broeder, zal strafbaar zijn voor het gerecht (Mt. 5,21-22).

Hoe kunnen wij dit doen? Wel, hiervoor moeten wij twee zaken proberen te vermijden: ergernis en haat..

Eerbied voor de gezondheid.

De toepassing van het vijfde gebod reikt nog veel verder. Met het leven is ook de lichamelijke gezondheid een kostbaar goed dat ons door God is toevertrouwd.

Eerbied voor het lichaam betekent dat wij alle vormen van overdrijving best vermijden. Denken we maar aan misbruik van spijs en drank, medicijnen enz. Eerbied voor de lichamelijke gezondheid mag echter niet uitmonden in een cultus van het lichaam. Getuigt het niet van weinig eerbied voor het lichaam wanneer wij alles opofferen omwille van fysieke perfectie of sportieve prestaties?

Eerbied voor het lichaam uit zich ook in de zorg die wij als maatschappij aan de dag leggen voor onze medebrurgers: de zorg voor voedsel en kleding, voor huisvesting en onderwijs, voor werk en sociale bijstand; voor gezondheidszorg.

“De weg die naar de dood leidt is de volgende: Onbarmhartig zijn voor armen, onverschillig tegenover wie onder lasten gebukt gaat, het niet kennen of willen erkennen van hun Schepper, kinderen ter dood brengen, Gods werk vernietigen, de behoeftige verstoten, wie in benauwenis is hard laten zwoegen, de rijken beschermen ten koste van de armen.
Andere vormen van de weg ten dode zijn: milieuvervuiling, wegpiraterij, foltering. Er is de zelfmoord, vormen van zelfverminking en alle soorten verslaving:drugs, alcohol, gokken.
Je hebt ook nog overtredingen van het vijfde gebod die niet verkeerd lijken: zich doodwerken of anderen laten doodwerken.

Enkele tips:

Enkele praktische punten om een mens van beschaving van de liefde en solidariteit te worden:

• algemeen: fixeer je niet op je eigen gevoelens, maar probeer binnen te dringen in het hart van de ander.
• in het verkeer: Je zit achter het stuur en je hebt haast…Voor jou rijdt een auto die met een slakkengang rijdt. Wat doe je dan? Blijf geduldig en scheldt de bestuurder niet uit. Ten eerste: hijhoort het toch niet, en ten tweede: het is niet erg prettig voor je medepassagiers.
• in het zakenleven: geef niet toe aan de mentaliteit ‘over lijken gaan’. Iemand die iets fout heeft gedaan: “eigen schuld, dikke bult”. Iemand anders zijn of haar succes niet gunnen. Het gaat erom hoe je spreekt over iemand: spreek je met minachting over iemand, verneder je die persoon liever? Als je zoiets doet, heb je een gebrek aan eerbied voor je medemens, ongeacht of deze nu je vriend of vijand is, hij blijft je medemens! Wij zijn allen kinderen van God, en zo allen broeders en zusters van elkaar.
• Gaan we alleen maar uitwendig heel vriendelijk met elkaar om en ons innerlijk toch boven elkaar verheffen? Uitdrukkingen zoals: “Zijn gezicht staat me niet aan.” of “Laat die maar uitkijken” of “Die altijd met zijn eeuwige dit of dat” of “Zoiets moet iemand niet bij mij proberen” …en ga zo maar door

Gebed.


O Moeder Maria,
dageraad van een nieuwe wereld,
Moeder van de levenden,
wij vertrouwen u de zaak van het leven toe:

Kijk, o Moeder, naar de grote menigte kinderen
die niet geboren mogen worden;
naar de armen voor wie het leven moeilijk is;
naar de mannen en vrouwen die het slachtoffer zijn
van onmenselijk geweld,
naar de bejaarden en de zieken
die uit onverschilligheid gedood worden
of uit bedrieglijk medelijden.

Geef dat zij die in uw Zoon geloven
met kracht en met liefde de kunst verstaan
aan de mensen van onze tijd
het Evangelie van het leven te verkondigen.

Verkrijg voor hen de genade het aan te nemen
als een steeds nieuwe gave,
de vreugde het in dankbaarheid te vieren
in heel hun bestaan en
de moed ervan te getuigen
met taaie onverzettelijkheid,
om met alle mensen van goede wil
de beschaving van waarheid en liefde op te bouwen,
tot lof en eer van God de Schepper,
die het leven liefheeft.
Johannes Paulus II

De bijdragen die hier verschijnen verhuizen na een tijdje naar een soort archief. Daar kan je dan alles netjes terug vinden. We hanteren daarbij een vijftal kapstokken om onze thema’s te ordenen. Je vindt ze hiernaast, links, in het menu.

Dit is de meest recente bijdrage

Een kijkje in de kloosterstraat

Je kan er niet omheen: waar je ook in Europa komt is er wel een straat die de naam draagt van patersstraat of kloosterstraat, kerkstraat, zwarte zustersstraat, etc… Van Antwerpen tot Praag; van Wenen tot Lissabon en ver daarbuiten zal je het tegenkomen.
Jullie weten dan meteen dat dit verwijst naar een gebouw dat in die straat te vinden is of er vroeger stond. Als je door zo’n straat wandelt en het kloostergebouw staat er, begin je dan ook niet na te denken? Of loop je er gewoon doorheen zonder er even bij stil te staan?

Zij legden zich ernstig toe op de leer der Apostelen,
bleven trouw aan het gemeenschappelijk leven
en ijverig in het breken van het brood en in het gebed.” (Hand.2, 42)

Religieuzen hebben zo bijgedragen en dragen nog altijd zo hun steentje bij aan de samenleving. Deze religieuzen hebben zich steeds vol toewijding ingezet voor ‘hun’ school, ‘ hun’ ziekenhuis, ‘hun’ mensen…en dat allemaal om Jezus Christus te dienen.
Vroeger meer dan nu, waren de kloosters zeer verscheiden wat betreft hun werk; maar ondanks die verscheidenheid leven ze volgens de éne roepstem van God om de arme, zuivere en gehoorzame Jezus te volgen.

“Hij nam Petrus, Johannes en Jakobus
met zich mee en besteeg de berg Thabor
om er te bidden.
Terwijl Hij in gebed was,
veranderde zijn gelaat van aanblik en werden zijn kleren verblindend wit.
En zie, twee mannen waren met Hem in gesprek; het waren Mozes en Elia
die in heerlijkheid verschenen waren…
Petrus en zijn metgezellen waren
intussen door slaap overmand.
Klaarwakker geworden zagen zij zijn heerlijkheid en de twee mannen die bij Hem stonden.
Toen dezen van Hem heen wilden gaan, zei Petrus tot Jezus:
‘Meester het is goed dat wij hier zijn.
Laten we drie tenten bouwen.”

(Lc.9,28-33a)

Kloosterlingen trachten door hun levenswandel het leven van Jezus na te volgen. De meeste mensen begrijpen de keuze voor het kloosterleven maar heel moeilijk. Het zou helpen als zij het verband met Jezus zouden leggen. Als je een kloosterling ontmoet zou je meteen aan Jezus kunnen denken! In de zin van: Kijk, die probeert met heel zijn leven in de voetstappen van Jezus te treden!

“Terwijl Petrus zo sprak kwam er een wolk die hen overschaduwde. Uit de wolk klonk een stem die sprak: ‘Dit is mijn Zoon, de Uitverkorene, luistert naar Hem.’ Terwijl de stem weerklonk, bevonden zij dat Jezus alleen was. Zij zwegen er over en verhaalden in die tijd aan niemand iets van wat zij gezien hadden.” (Lc.9,34-36)

De leerlingen worden uitgenodigd op te zien naar Jezus, net zoals wij allemaal. Kijken naar Jezus brengt zwijgen met zich mee.
Begrijp je nu waarom het stil is in een klooster? De religieuzen kijken verwonderd naar Jezus! Met zwijgen kan het innerlijk verlangen naar Jezus dat op onze Taborberg ontstond groeien. Met je hart naar Jezus kijken brengt genietende verstilling in ons leven, het brengt ook uiterlijk zwijgen met zich mee en dat is dus geen vorm van ongeluk, maar van puur geluk! Geen zwevende verliefdheid, maar een gelukkige “mainstream” van goddelijk geluk.

Echte liefde heeft niet veel woorden nodig…

Kloosterlingen zijn over het algemeen eenvoudige mensen, die samen luisteren naar Gods’Woord, Samen gehoor geven (gehoorzaamheid) en luisteren naar de overste die het beste met zijn kloosterlingen voor heeft!
Met heel hun leven staan kloosterlingen ten dienste van de Kerk, van hun omgeving, van de mens die erom vraagt…als je er meer over wilt weten bel gerust eens aan de kloosterbel…heb dan geduld…en je zal geholpen worden

Één van de drie evangelische raden of geloften.

De gelofte van armoede kunnen we slechts begrijpen vanuit een religieus kader. Ook wij religieuzen denken bij het woord armoede in de eerste plaats aan de vele mensen op deze aarde die niet kunnen voorzien in hun levensonderhoud. Die een tekort hebben aan levensmiddelen en afhankelijk zijn van solidaire mensen en landen om enigszins menswaardig te leven.

De meeste religieuzen hebben geen tekort aan levensmiddelen. Ook in de arme landen hebben broeders en zusters eten, kleding en beschikken kloosters over middelen om hun activiteiten te kunnen realiseren. Dat is dus geen gebrek of tekort. Waarover gaat dan die armoede in het religieuze leven?

Navolging van Christus.

Door een armoedebeleving willen de godgewijde mannen en vrouwen Christus navolgen. Want Jezus was zelf arm en nederig: “Jezus zei tot hem: “de vossen hebben een hol, en de vogels van de hemel een nest, maar de Mensenzoon kan nergens het hoofd neerleggen” (Mt.8,20).

Sint-Paulus schreef aan de christenen van Korinte: “U kent de liefde die onze Heer Jezus Christus u heeft betoond; omwille van u is Hij arm geworden, terwijl Hij rijk was, opdat u rijk zou worden door Zijn armoede” (2 Kor.8,9).

Naar het beeld van de Drie-ene God.

De gelofte van armoede erkent dat God de enige ware rijkdom is voor de mens. Wanneer ze beleefd wordt naar het voorbeeld van Christus, dan vormt ze tegelijk ook een beeld van het zich totaal wegschenken van de drie Goddelijke Personen aan elkaar: Vader, Zoon en heilige Geest. God is immers liefde: De Vader maakt de mensen immers tot één familie; Jezus, de Zoon, wil alle mensen verlossen en tot eenheid bijeenbrengen. Door zijn voorbeeld: zijn gebeden, zijn woorden en zijn kruisdood heeft Hij de bron van verzoening getoond aan een verdeeld wereld en verstrooide mensen.

Zo geeft de gelofte van armoede aan dat dat God de enige ware rijkdom is voor de mens, als zij wordt beleefd naar het voorbeeld van Christus, die “arm is geworden hoewel Hij rijk was” (2 Kor. 8,9).

Kloosterlijke armoede.

Het samenleven als broeders of zusters in een kloostergemeenschap wil ook een getuigenis zijn van God die liefde is. De armoedebeleving als afstand doen van eigen bezittingen vinden we reeds terug bij de eerste christenen kort na de verrijzenis. In de Handelingen staat er te lezen: “De menigte die het geloof had aangenomen, was een van hart en een van ziel en er was niemand die iets van zijn bezittingen zijn eigendom noemde; integendeel zij bezaten alles gemeenschappelijk” (Hand 4,32)

Een natuurlijk voortvloeisel van een waarachtige armoedebeleving is de gastvrijheid en de solidariteit. Een echte armoedebeleving in een gemeenschap is meer dan alleen afstand doen van bezit ten bate van het geheel. Door deze gelofte geven broeders en zusters zich aan Gods Kerk met alles wat ze zijn, met alles wat ze weten én met alles wat ze kunnen.

Heilige voorbeelden..

Sint-Norbertus

Van onze ordesstichter de heilige Norbertus is geweten dat hij met zijn bekering ook een radicale armoedebeleving op zich nam. Hij verkocht zijn bezittingen, deelde het aan de armen uit. In Hoei (Huy) aan de Maas gaf Norbertus tijdens zijn voettocht zijn laatste geld aan een arme. Blootsvoets trok hij rond met enkele leerlingen om de Blijde Boodschap uit te dragen. Hij droeg slechts een wollen pij en een mantel.

Sint-Franciscus

De heilige Franciscus van Assisi staat wijd en zijd gekend als een meester van de armoedebeleving. Zijn bijnaam in het Italiaans, ‘Poverello’, wijst hierop. Met zijn armoede volgde hij Christus na. Een armoede die gepaard gaat met vrede en blijdschap, met vrijgevigheid. Hij bedelde voedsel en levensmiddelen om ze uit te delen aan de armen. De armoedebeleving was Sint-Franciscus zo lief geworden dat hij haar noemde ‘Vrouwe armoede

Door zijn authentieke armoedebeleving is hij voor velen een toonbeeld en een grote inspiratiebron in de navolging van Christus..

Sint-Elisabeth

Een groot toonbeeld van soberheid en armoedebeleving was ook de heilige Elisabeth van Hongarije. Ook al was zij rijk aan geld en goed, geboren als prinses en koningsdochter. De wereldse pracht en praal bekoorde haar echter niet. Na de dood van haar man gebruikte ze al haar middelen om een ziekenhuis te bouwen. Dagelijks ging ze aan huis bij de armen om hen voedsel te geven, bij de zieken om ze te verzorgen.

Barmhartigheid: vrucht van de liefde..

“De vruchten van de liefde zijn vreugde, vrede en BARMHARTIGHEID“, zo lezen we in de Catechismus van de Katholiek Kerk (nr. 1829).
We hebben allemaal wel al eens gehoord van barmhartigheid en we weten allemaal wel min of meer wat het betekent, maar als we het aan een ander moeten uitleggen, of zelf een definitie moeten geven, dan staan we al snel met een mond vol tanden.
De “hartigheid” zal voor de meesten wel evident zijn, maar de “barm” van “barmhartigheid” vinden we terug in het woordje erbarmen. Je erbarmen of ontfermen over iemand, betekend dat we niet koud en onverschillig zijn ten aanzien van hun concrete nood of noden. Barmhartigheid is echter meer dan alleen maar compassie hebben met iemand, want je kunt niet barmhartig zijn zonder de bereidheid om de ander ook echt te willen helpen !!!

Sint Thomas van Aquino gaat zelfs zo ver om te zeggen dat echte barmhartigheid SPONTAAN voortkomt uit de liefde.
Onze motivatie mag dus niet puur menselijk zijn of alleen maar uit compassie bestaan, maar moet spontaan zijn en voortvloeien uit onze liefde voor God en onze naasten. Jezus zegt dan ook: “…al wat gij gedaan hebt voor één van deze geringsten van mijn broeders, hebt gij voor Mij gedaan” (Matteüs 25,4).

“De werken van barmhartigheid zijn dus daden van naastenliefde, waardoor we de medemens te hulp komen in zijn lichamelijke en geestelijke noden” (CKK 2447).
De werken van barmhartigheid laten zich dus groeperen in twee categorieën: lichamelijke en geestelijke werken van barmhartigheid.

In de Rooms Katholieke Kerk tellen we meestal zeven werken van lichamelijke barmhartigheid. We overlopen ze even in deze catechese:

1. Hulp bieden aan wie honger heeft ..

“Is vasten niet: …uw brood delen met wie honger heeft?” (Jes. 58,7)
“Ik had honger en gij hebt Mij te eten gegeven” (Matteüs 25,35) —
“Als uw vijand honger heeft, geef hem te eten!” (Romeinen 12,20)

Het eerste werk van barmhartigheid is dus: je voedsel delen met wie honger heeft.

Het is echter niet voldoende dat we alleen maar vast voedsel geven, want vele mensen hebben ook een enorme honger naar geestelijk voedsel. De Blijde Boodschap van Jezus en Zijn Liefde verkondigen zijn dus ook werken van barmhartigheid. Help anderen dus om te ontdekken dat hun geestelijke honger alleen gestild kan worden wanneer we Jezus in de Heilige Communie ontvangen en met Hem, in Hem en door Hem gaan leven

2. Hulp bieden aan wie dorst heeft ...

“Als uw vijand… dorst heeft, geef hem dan water om te drinken”
(Spreuken 25,20 en Romeinen 12,20).
“Ik had dorst en gij hebt Mij te drinken gegeven” (Matteüs 25:35).

Aansluitend bij het vorige werk luidt het tweede werk: geeft te drinken aan wie dorst heeft.Ook hier volstaat het niet om alleen maar dorst te lessen. Jezus zegt: “Iedereen die van dit water drinkt krijgt weer dorst, maar wie van het water drinkt dat Ik hem zal geven, krijgt in eeuwigheid geen dorst meer” (Johannes 4,13). Help anderen dus ook om uit de eeuwige bronnen van Gods Woord te leren drinken en zorg dat je zelf ook daar je dorst lest

3. Hulp bieden aan wie behoeftig is (de naakten kleden) …

“Is vasten niet dit: …een naakte kleden die gij ziet?” (Jesaja 58,7)
“Ik was naakt en gij hebt Mij gekleed” (Matteüs 25,36)
“God houdt van een blijmoedige gever” (2 Korintiërs 9,7)

Door onze zonden staan we allemaal naakt en behoeftig voor God, want iedereen maakt fouten en volmaakte mensen die nooit kwetsen bestaan gewoon niet. Alleen God kan onze naaktheid weer bedekken door Zijn mateloze Barmhartigheid en door Zijn verlangen om ons spontaan vanuit Zijn Liefde te helpen. Zijn we echter ook bereid om Zijn Liefde en vergeving te aanvaarden?

4. Hulp bieden aan wie dorst heeft ..

“Is vasten niet dit: …arme zwervers opnemen in uw huis?” (Jes. 58,7) “Ik was vreemdeling en gij hebt Mij opgenomen” (Matteüs 25,35) “Vergeet de gastvrijheid niet.” (Hebreeën 13,2).

We zijn allemaal vreemdelingen op aarde, totdat we thuiskomen bij de Vader. Laat ons dus even gastvrij zijn als de Vader voor hen die geen thuis hebben.Op aarde betekent het grootste paleis echter niets, als het huis van je ziel leeg is en als God en zijn Liefde daar niet wonen. Nodig Jezus dus uit om aan te kloppen op de deur van je hart, want er staat geschreven: “Vraagt en u zal gegeven worden; zoekt en gij zult vinden; klopt en er zal worden opengedaan…” (Lucas 11,9).

5. Hulp bieden aan wie gevangen zit ..

Gevangenen bezoeken en troosten is een christelijke plicht. Aan velen die in een uitzichtloze situatie zitten laten we zo een gelaat van mededogen zien. We moeten echter ook bedenken dat echte vrijheid niets te maken heeft met muren en tralies.

“Is vasten niet dit: …arme zwervers opnemen in uw huis?” (Jes. 58,7) “Ik was vreemdeling en gij hebt Mij opgenomen” (Matteüs 25,35) “Vergeet de gastvrijheid niet.” (Hebreeën 13,2).

De zonde maakt ons allemaal tot gevangen en verslaafden. De leegte wordt alleen maar erger om te dragen, wanneer we gevangen zijn in zelfzucht en genotzucht. Gelukkig wil Jezus ons leed en onze zondigheid meedragen. Door te biechten kunnen we echt bevrijd worden van de ketenen van onze zonden, om daarna in echte vrijheid met een schone lei te beginnen. Help dus anderen om die ware vrijheid te vinden en zorg dat je zelf ook van de vreugde van die bevrijding kunt getuigen.

6. Hulp bieden aan wie ziek is ..

Als je een zieke bezoekt en twee minuten lang op tien meter afstand blijft staan, omdat je bang bent om zelf ziek te worden, dan heb je nauwelijks een werk van barmhartigheid gedaan. Help en troost de zieken dus ook naar je beste vermogens en wees dankbaar wanneer je als zieke zelf barmhartigheid mag ondervinden.

Ik zal het gewonde verbinden en het zieke sterken”
(Ezechiël 34,15-16)
“ik was ziek en gij hebt Mij bezocht” (Matteüs 25,36)
“Oondersteun de zwakken” (1 Thessalonicenzen 5,14).

7. Hulp bieden aan wie overleden is

Het is goed om alle overleden (ook als ze geen geliefden zijn) goed en waardig te begraven. Bovendien is het goed om voor de overledenen te bidden, vooral voor diegenen waar niemand voor bidt. Alle leven komt van God en blijft dus eeuwig bestaan (evenals haar eeuwige bron). Het zal dus een grote troost zijn voor de overleden om te bidden voor hun rust en dat ze spoedig, door Gods genade, in Zijn eeuwige vreugde mogen binnentreden.

“Hij zei: Ik ben hier maar een vreemdeling; daarom vraag ik u: Geef mij een eigen begraafplaats” (Genesis 23,4)
“Zij heeft mijn lichaam op voorhand gezalfd met oog op mijn begrafenis” (Marcus 14,8)
“Vrome mannen begroeven Stefanus” (Handelingen 8,2)

1. De bedroefden troosten.

Zoals God zijn volk Israël heeft getroost, zo dienen ook wij een troost te zijn voor mensen in nood. Meermaals heeft Hij troostende woorden gesproken bij monde van de profeten:

“Zoals een moeder haar kind troost, zo zal Ik u troosten:
in Jeruzalem zult u getroost worden.”
(Jes 66,13: zie ook: Bar 4,30; Zach 1,17)

Mensen dragen in zich nogal wat leed en droefheid met zich mee in kleine of grote mate. Heel vaak wordt dat verdriet helemaal niet uitgesproken omdat ze niet de juiste persoon kennen of omdat ze bang zijn. Het kan zelfs zijn dat je er langs de buitenkant niets van merkt, maar binnenin weent hun hart.

Als katholieken bestaat onze taak erin om deze medemens te troosten. Geen vernederende troost vanuit de hoogte zoals “och, het is zo erg niet”, neen, maar proberen om in iemands schoenen te staan en hem of haar van daaruit helpen door aandachtig te luisteren en de juiste woorden te spreken.

2. De onwetenden onderrichten.

De onwetenden onderrichten wil zeggen dat je met mensen in dialoog gaat wanneer zij met vragen zitten omtrent het geloof en het christelijk leven. Het veronderstelt natuurlijk dat je zelf ook voldoende geloofsbagage hebt meegekregen. Wanneer je het niet goed weet kan je altijd doorverwijzen. We zijn immers niet in alle domeinen van het geloof even beslagen. Wanneer je bv. een vraag krijgt van iemand, kan je voorstellen om eerst te bidden tot de heilige Geest, om inspiratie en de juiste woorden.

Het is een kunst om als gelovige een evangelische gedachte bij te brengen aan je gesprekspartner of een hele groep.
We hoeven maar te denken aan Mgr. Léonard die op eenvoudige wijze aan jongeren de schoonheid van de christelijke seksuele moraal kan uitleggen en overbrengen.
Het is een echte kunst om de fundamentele zaken als geloofsgenoot over te dragen zonder daarbij te vervallen in een leraar – leerling verhouding.

3. De zondaars vermanen.

De zondaars vermanen wordt bij Sint-Augustinus ook wel de broederlijke vermaning (correctio fraterna) genoemd. Wanneer wij onze medemens iets zien doen dat in strijd is met het Evangelie dan kunnen wij hem daarop aanspreken. Dat is niet gemakkelijk, maar als we deze medemens graag zien dan zal het als een plicht van naastenliefde dienen.

Je kan natuurlijk als een politieagent steeds je medemens om de oren slaan met de verkeerde dingen die hij volgens jou doet … Maar het gaat niet om jou, wel gaat het om de geest van het Evangelie zoals de Kerk ons dat voorhoudt. Het is niet de bedoeling dat je op elke slak zout gaat strooien. Je medemens vermanen is hem of haar helpen om weer op het evangelische pad te komen van Gods’ liefde. Augustinus zegt: “Bemin en doe dan wat je wil”. We zouden het anders kunnen formuleren: Bemin en zeg dan wat je wil …

Een concreet voorbeeld dat we hier kunnen aanhalen is bv. het vloeken. Als je onder mensen bent hoor je zo vaak vloeken in naam van God. Misschien doen mensen dat onbewust, maar dat zo ergerlijk en beledigend zijn dat ik die persoon er oet op aanspreken, Uit liefde en ook omdat het God kwetst!
Jezus zelf heeft zondaars vermaand, maar ook liefgehad:

“Heeft niemand u veroordeeld? Nee Heer, niemand’, antwoordde ze.
Waarop Jezus zei: ‘Ik veroordeel u ook niet.
Ga nu maar, en zondig voortaan niet meer.” (Joh 8,10; of ook 1 Kor 15,34)

4. In moeilijkheden goede raad geven.

Iemand die in nood is die zoekt naar houvast. Als gelovige kan je vanuit je eigen geloofservaring jouw houvast delen nadat je heel goed geluisterd hebt.

Heel vaak is het zo wanneer iemand bij jou z’n verhaal kan en mag doen – zonder dat jijzelf op alles ingaat – zichzelf geneest.

Veel mensen zoeken naar spiritualiteit, naar geloof… ze voelen zich alsof ze in de mist rijden. Wij kunnen daarbij helpen als een lichtbaken doorheen de zoektocht.

“David was ten einde raad; (…).
Maar David vermande zich in vertrouwen op de Heer, zijn God.”
(1 Sam 30,6; zie ook Tob 4,18; 2 Kor 8,10; Op 3,18)

5. Lastige mensen geduldig verdragen.

Waar mensen samen zijn en samen leven is dit alledaagse kost: ergernis, ongeduld, aggressie: Wie heeft het al eens niet meegemaakt?

Het evangelie roept ons op om water bij de wijn te doen zodanig dat je elkaar kunt verdragen. Wie iemand graag ziet, kan van hem of haar veel van verdragen.

Natuurlijk zijn er ook grenzen…maar dat spreekt voor zich. Niemand is volleerd in de naastenliefde: “we kunnen steeds meer inspanningen doen om iemand graag te zien, we zijn nog niet aan de limiet” zei de H. Josemaria Escriva.

Vanuit het Bijbelse scheppingsverhaal (Gn 1,27) leren we dat elke mens geschapen is naar Gods beeld en gelijkenis. In elke mens kan God openbaar of verborgen worden. Het is aan u om God te leren zien doorheen mensen waar je het moeilijk mee hebt.

6. Aangedane beledigingen vergeven.

Iemand vergeven is een gratis service! Niemand heeft recht op vergeving. Vergeving betekent dat jij je belager vergeeft om wat hij je heeft aangedaan. Het kinderlijke “terug vriend?” staat daar ver van af … omdat het daar meestal de belager is die het snel weer goed wil maken. De echte christelijke vergeving begint bij de gekwetste persoon. De gekwetste zegt: kom, we slaan de bladzijde om. Door te vergeven zeg je nee aan wrok en weiger je om je kwetsuren te koesteren

Soms hoor je zeggen dat vergeven voor zwakkelingen is. Niets is minder waar! Wie vergeeft staat gelovig sterk in z’n schoenen. Wraak koesteren gaat als vanzelf, datkost geen moeite. Vergeven daarentegen vergt moed, doordat je jezelf gaat relativeren en alles weer in het juiste kader leert zien…

Zelf heb je misschien ook al mensen pijn gedaan en heb je daar geen vergeving voor gekregen … hopelijk kan jij het wel doen aan degene die jou kwetste. Wanneer je écht niet kan vergeven kan je God om hulp vragen en bijvoorbeeld bidden: “Heer, wil jij hem / haar vergeven doorheen mij, want ik kan het nog niet?”

“En vergeef ons onze schulden, zoals ook wij hebben vergeven
aan wie schuld heeft bij ons”. (Mt 6,12; vgl. Sir 28,4)

7. Bidden voor levenden en doden.

Wat bidden betreft moeten we niet te snel denken dat het toch niets zal uithalen. Men zegt wel eens: “Wie een goede gedachte koestert wordt mijlenver gehoord.” Hoe ik denk en spreek over anderen wordt gehoord… het wordt aangevoeld als elektriciteit in de lucht.

De Kerk is groter dan de aanwezige geloofsgemeenschap. Naast een bisdom is er de wereldkerk met de paus en de bisschoppen, met alle gedoopten; maar er is ook de gemeenschap met de heiligen in de hemel en met alle overledenen. Voor hen mogen we ook bidden als één familie. Bij elke heilige mis zijn trouwens ook de heiligen aanwezig.
Er wordt gebeden voor een overledene… De Kerk leert dat ons gebed voor de overledenen hen kan helpen, maar ook dat hun voorspraak ook voor ons doeltreffend kan zijn. (Lumen Gentium 50).

“Bovendien bedacht hij dat voor degenen die godvruchtig sterven een prachtige beloning is weggelegd; inderdaad een heilige en vrome gedachte! Daarom liet hij voor de overledenen een zoenoffer opdragen, opdat ze van hun zonde zouden worden vrijgesproken.” (2 Makk 12,45)

Inleiding

Vervolging van christenen? Bestaat dat nog? Is dat niet iets van de tijd van de Romeinen en van leeuwen en andere wilde beesten in het Colosseum?
Niets is minder waar! Vanaf de tijd van Jezus, tot op de dag van vandaag, zijn christenen steeds het slachtoffer geweest van haat, vervolging en verdrukking. Vele christenen verloren er have en goed bij. Velen ook betaalden hun geloof in Christus met hun bloed en hun eigen leven. We noemen hen martelaren

“Het bloed van de martelaren is het zaad van nieuwe christenen”, zo schreef Tertullianus op het einde van de tweede eeuw. Deze uitspraak is zeer waar gebleken. De fiere uitroep “ik ben een christen”, werd met de prijs van het eigen leven betaald. Maar juist hierdoor ontstond er een geloofsgetuigenis die de overige christenen sterkten in hu geloof en andere mensen tot bekering bracht.

Zij zullen u haten

Nooit heeft Jezus zijn leerlingen voorgehouden dat wie in zijn dienst komt te staan een gemakkelijk leven tegemoet zou zien. De weg van Christus is een smalle weg (cf. Mt 7,14), maar het is ook een weg vol moeilijkheden en hindernissen. Wie de weg van Christus gaat vindt op zijn pad vernedering, onbegrip, wellicht ook lijden en pijn, en soms ook regelrechte vervolging en dood. “Wie mijn volgeling wil zijn moet Mij volgen door zichzelf te verloochenen en elke dag opnieuw zijn kruis op te nemen. Want wie zijn leven wil redden, zal het verliezen. Maart wie zijn leven verliest om Mijnentwil, die zal het redden” (Lc 9,23-24).
Wie Christus wil volgen vindt dus onherroepelijk het kruis op zijn weg. De weg naar Pasen loopt altijd over Goede Vrijdag. Daarom heeft Jezus ook steeds openlijk gesproken over de vele beproevingen die zijn leerlingen omwille van hun geloofstrouw zouden moeten ondergaan. “Neemt u in acht voor de mensen. zij zullen u overleveren aan de rechtbanken en u geselen in hun synagogen.
Gij zult voor stadhouders en koningen gebracht worden omwille van Mij, om zo ten overstaan van hen en de heidenen getuigenis af te leggen” (Mt 10,17-18).

“Zalig die vervolgd worden om de gerechtigheid, want hun behoort het Rijk der hemelen.
Zalig zijt gij wanneer men u beschimpt, vervolgt en lasterlijk van allerlei kwaad beticht
om Mijnentwil: Verheugt u en juicht, want groot is uw loon in de hemel. Zo immers hebben ze de profeten vervolgd die vóór u geleefd hebben” (Mt 5,10-12).

De eerste christenvervolging

De waarheid van Jezus’ woorden hebben de apostelen al snel mogen ondervinden. Reeds kort na de Hemelvaart van Jezus en de nederdaling van de H. Geest, vanaf het prille begin van hun prediking, werden zij gearresteerd, gevangen gezet, voor het Sanhedrin geleid en tot stokslagen veroordeeld. Maar de apostelen “verlieten het Sanhedrin, verheugd dat zij waardig bevonden waren smaad te lijden omwille van de Naam” (Hand 5,41; cf. ook 5,17-21).
De haat vanwege de joden mondde uit in nog meer vervolgingen te Jeruzalem, welke het leven kostte van de diaken Stefanus (cf. Hand 7,54-60). De marteldood van de apostel Jakobus (Hand 12,1-2) niet lang daarna, leerde hen dat de dood van Stefanus geen uitzondering zou zijn.

De kruisiging van Petrus

De onthoofding van Paulus

Donata zei: “Eer brengen we aan de keizer in zijn hoedanigheid als keizer, maar vrees hebben wij enkel voor God”. Vestia zei: “Ik ben christen”. Secunda zei: “Wat ik ben, dat wil ik ook blijven”.
De proconsul Saturninus vroeg aan Speratus: “Ook jij volhardt in je christen-zijn”? Speratus zei: “Ik ben christen”, en allen betuigden hun instemming met hem.

De proconsul Saturninus zei: “Jullie krijgen dertig dagen om zich te bezinnen”. Speratus zei opnieuw: “Ik ben christen”, en allen betuigden hun instemming met hem.
De proconsul Saturninus las zijn veroordeling af van een schrijftablet: “Speratus, Nartzalus, Cittinus, Donata, Vestia en Secunda en de overigen die beleden hebben te leven overeenkomstig de christelijke gebruiken, alsook omdat ze hardnekkig de mogelijkheid afgewezen hebben om tot de Romeinse gebruiken terug te keren, worden veroordeeld tot de doodstraf.
Speratus zei: “Wij danken God”. Nartzalus zei: “Vandaag nog zullen wij martelaren zijn in de hemel: God zij gedankt”.

Spiritualiteit van het christelijke martelaarschap

Wat heeft de martelaren bezield om hun geloof met de dood te bezegelen? Ze hebben hun dood natuurlijk niet zelf gezocht, maar zijn omwille van hun geloof gevangen genomen, gemarteld en edood. Ze hadden hun geloof kunnen afvallen, maar dankzij hun geloofstrouw hebben ze dat niet gedaan. Hun liefde voor Christus was groter dan hun drang naar zelfbehoud “Zalig die vervolgd worden om de gerechtigheid, want hun behoort het Rijk der hemelen.Zalig zijt gij wanneer men u beschimpt, vervolgt en lasterlijk van allerlei kwaad beticht om Mijnentwil: Verheugt u en juicht, want groot is uw loon in de hemel. Zo immers hebben ze de profeten vervolgd die vóór u geleefd hebben” (Mt 5,10-12).

Maar er is meer. In hun martelaarschap hebben zij vooral Christus willen navolgen.
Door hun trouw tot de dood toe waren zij er van overtuigd in de voetstappen van Christus te treden, hun Meester na te volgen en zoals Hij het kruis te dragen. Het martelaarschap voelden zij aan als een groot voorrecht en een bijzondere gunst.

Voor deze gunst zegt men God dank omdat men hierin een bijzondere weg vindt die voert naar een intieme gemeenschap en vereniging met de Heer. Het is dus de hoop en het verlangen van de christelijke martelaar om langs de weg van de marteldood te komen tot een volmaakte navolging van Christus en een grotere geestelijk vereniging met Hem, in het bijzonder zijn lijden. Het martelaarschap beoogt m.a.w. een grotere gelijkvormigheid met Christus

Christenvervolging vandaag

Men zou kunnen denken dat de vervolging van christenen een fenomeen uit lang vervlogen tijden is. Sinds de Romeinse tijd is Europa christelijk geworden en zijn de vervolgingen gestopt. De vrede en de tolerantie zijn een feit waarvan we tot op de dag van vandaag mogen genieten.
Maar de West-Europese werkelijkheid mag ons niet verblinden. Christenen zijn ook het slachtoffer geweest van het nationaal-socialisme en van het communisme.
En buiten Europa neemt de haat jegens de christenen alsmaar toe. In China moet de katholieke Kerk noodgedwongen ondergronds werken en worden priesters en bisschoppen in de gevangenis gezet. In India zijn christenen regelmatig het slachtoffer van haatcampagnes van extremistische hindoes of moslims en werden anti-bekeringswetten uitgevaardigd. Velen schieten er het leven bij in. Hetzelfde geldt voor bepaalde gebieden in Afghanistan, Pakistan en Indonesië.

Toen eind juli 1941 in Auschwitz 10 mannen tot de hongerbunker veroordeeld werden nam Maximiliaan Kolbe de plaats in van een vader van 2 kinderen. Kolbe werd uiteindelijk gedood door een injectie op 14 augustus. Paus Johannes Paulus II verklaarde hem op 10 oktober 1982 heilig (martelaar)

Het moge dus overduidelijk zijn dat overal in de wereld christenen vrij hun geloof kunnen beleven en dat in vele landen of gebieden de christenen weinig of geen rechten hebben of zelfs regelrecht vervolgd worden. De organisatie Kerk in Nood / Oostpriesterhulp geeft elk jaar een verslag uit over de vervolging van de christenen in de wereld. En via deze link (zie ook hier) krijg je een ruimer overzicht van de christenvervolging in de 20ste en 21ste eeuw.

Ragheed Aziz, chaldeeuws-katholiek priester van 35 jaar oud, werd op 4 juni 2007, samen met vier subdiakens, het slachtoffer van blind geweld in Mossul (Irak)

Een bittere werkelijkheid, ook vandaag!

Uit onze geschiedenislessen herinneren we ons misschien de vervolging van de christenen onder de Romeinse keizers. Onschuldige christenen stierven een gruwelijke marteldood of werden in de arena voor de beesten geworpen.
Vaak denken we dan dat de vervolging van de christenen opgehouden is toen het Romeinse rijk in de vierde eeuw christelijk is geworden. Maar is dat wel zo?
Deze bijdrage wil laten zien hoe christenhaat en christenvervolging ook in de 21ste eeuw nog steeds een bittere werkelijkheid is.

Liefde voor God is de basis.

Herhaaldelijk heeft Christus tot zijn leerlingen gesproken over vervolgingen: “vrees niet hen die het lichaam kunnen doden, maar niet de ziel” (Mt 10,28).
Iedere eeuw wordt er nieuwe bladzijden volgeschreven in het martelarenboek. De dood, deportatie, verbanning, gevangenisstraf en werkkampen komen ook in onze tijd voor samen met minder opvallende maar subtielere straffen.
De beperking van de persoonlijke vrijheid en maatschappelijke discriminatie blijven actueel voor veel christenen, er zijn in onze tijd honderdduizenden geloofsgetuigen die heel dikwijls door de publieke opinie vergeten worden of onbekend blijven.

De rapporteurs.

De organisatie Kerk in Nood publiceert elk jaar een rapport over de religieuze vrijheid in de wereld.
Het rapport dat dit jaar werd uitgegeven stelt dat er in een meerderheid van de 194 landen die vernoemd worden beperkingen van een of andere aard op de belevingsvrijheid van de christelijke godsdienst aanwezig zijn.

De Commissie van de Bisschoppenconferenties van de Europese Gemeenschap meldde dat ten minste 75 procent van alle religieuze vervolging in de wereld gericht was op christenen. Ze verklaarde ook dat 100 miljoen mensen werden gediscrimineerd of vervolgd. Mensenrechten organisaties geven een soortgelijk beeld. Maar het komt altijd als een schok te ontdekken dat in sommige regio’s onderdrukking van christenen vandaag net zo erg was als in vroegere tijden.

Het Midden-Oosten.

Veel landen in het midden-oosten hebben hun eigen verhaal te vertellen over de achteruitgang van het christendom – zij het door middel van massale uittocht van gelovigen of hogere geboortecijfers onder andere geloofsgemeenschappen. In 2009 wijdde aartsbisschop Fouad Twal zijn eerste pastorale brief als patriarch van Jeruzalem aan het onderwerp van de christelijke emigratie. Sinds 1948 is het aantal (Palestijnse) christenen in Bethlehem gedaald van 85 procent van de bevolking tot 12 procent. In Jeruzalem is nu slechts 1,1 procent (Palestijnse) van de bevolking christelijk, in vergelijking met 20 procent 60 jaar eerder. Dit komt op een moment dat christelijke leiders in Israël een verharding van de houding tegen christenen heeft opgemerkt, een teken dat een intolerante harde lijn van het jodendom het overwicht heeft.

Afrika.

Op het Afrikaanse continent denken we aan landen zoals Nigeria, Soedan, Algerije, Tunesië, Marokko, Lybië, Somalië of aan de situatie van de koptische christenen in Egypte. Als concreet voorbeeld halen we Eritrea aan. Uit de meest recente verslagen blijkt dat er waarschijnlijk meer dan 3000 christenen gevangen zijn vanwege hun geloof.
Velen werden vastgehouden in ondergrondse cellen of transport containers. De overheid opende een kamp voor religieuze gevangenen in de woestijn in het noordoosten van Eritrea.
Hoewel velen werden beschuldigd van het ontduiken van de militaire dienstplicht, waren er velen die enkel en alleen aangehouden waren omwille van hun religieuze overtuigingen. De Eritrese regering heeft ook de vrijstelling van de orthodoxe geestelijken van militaire dienst ingetrokken en meer dan 1400 zijn opgeroepen.

Azië en het Verre-Oosten

Aziatische landen waar slechte levensomstandigheden heersen voor de christenen zijn bijvoorbeeld Noord-Korea, Viëtnam en Indonesië maar evengoed Pakistan, India en Afganistan.

In China kan de loyaliteit aan de Heilige Vader zware lasten leggen op de lijdende kerk. Vorige kerstmis werden rooms-katholieke bisschoppen van heel het land ‘gedeporteerd’ naar de hoofdstad Beijing. Veel bisschoppen doken onder. Anderen werden aangevallen. In het bisdom Henshui werd bisschop Feng Xinmao opgepakt door de politie en ambtenaren. Zij vochten uren lang tegen parochianen en priesters die hun bisschop probeerden te beschermen. Ondanks de voortdurende onderdrukking groeit het christendom in China snel.

Wat kunnen wij doen?.

Dit overzicht biedt slechts enkele voorbeelden. Jullie kunnen meer lezen in het rapport van Kerk in Nood http://www.kerkinnood.be/jaarverslag/index.html .We moeten solidariteit hebben met onze vervolgde broeders en zusters in Christus. We kunnen hen financieel steunen via Kerk in Nood en andere gelijkaardig kerkelijke organisaties. Maar wij moeten vooral bidden voor bekering, verandering en vooruitgang in de verspreiding van het geloof. Sine intermissione orate – Bid zonder ophouden! Onze naastenliefde moet de grenzen overschrijven “Ik zeg u; bemint u vijanden, en bidt voor wie u lasteren en vervolgen; opdat gij kinderen moogt zijn van uw vader in de hemel, die zijn zon doet opgaan over slechten en goeden, en het regenen laast over de rechtvaardigen en onrechtvaardigen” (Mt 5,44-45). De naastenliefde in ere herstellen, dat is het allermoeilijkste. Het christendom belijdt de liefde tot de vijanden! Moge een dergelijke naastenliefde ons allemaal bezielen. En als dat ontbreekt, hebben wij niet het recht ons christenen te noemen; dan zijn we alleen goede heidenen. Nog eens: Sine intermissione orate – Bid zonder ophouden!

Een opmerkelijk initiatief.

Het is welbekend dat paus Johannes Paulus II soms wel eens verrassend uit de hoek kon komen met een opmerkelijk initiatief.
Een van die initiatieven is ongetwijfeld de ‘Wereldgebedsdag voor vrede in de wereld’ geweest. De paus had het idee om zoveel mogelijk leiders van verschillende godsdiensten uit de hele wereld samen te brengen in Assisi.
Waarom Assisi? Wel, was Franciscus niet de grote apostel van de vrede? Trok hij niet op pelgrimstocht naar het Heilig Land om vrede te bepleiten met de moslimleiders die er toen heersten?
Ja, Assisi leek wel de meest geschikte en tegelijkertijd ook neutrale plek om deze gebedsdag te organiseren.
De eerste gebedsdag vond dus plaats op 27 oktober 1987. In totaal waren 160 religieuze leiders aanwezig. zij vertegenwoordigden 32 christelijke kerkelijke organisaties en 11 niet-christelijke. Van deze laatsten vermelden we: het hindoeïsme, het boeddhisme, het jodendom, de islam, de sikhs …. Samen brachten ze een hele dag door in vasten en gebed, ieder tot zijn ‘eigen god’.

Heer, maak mij een instrument van uw vrede.
Laat mij liefde brengen waar haat is.
Laat mij vergeving brengen waar schuld is.
Laat mij eenheid brengen waar tweedracht is.
Laat mij waarheid brengen waar dwaling is.
Laat mij geloof brengen waar twijfel is.
Laat mij hoop brengen waar wanhoop is
Laat mij licht brengen waar duisternis is.
Laat mij vreugde brengen waar verdriet is.

Heer, maak dat ik er meer op uit ben
te troosten dan getroost te worden,
te begrijpen dan begrepen te worden,
te beminnen dan bemind te worden.
Want door te geven ontvangen we,
door onszelf te vergeten vinden we,
door te vergeven wordt ons vergeven,
door te sterven verrijzen we tot het eeuwige leven.
Amen.

VREDESGEBED VAN
DE H. FRANCISUS

Scene uit de film ‘Broeder Zon, Zuster Maan’
met het gebed ‘Heer, maak mij een insturment
van uw vrede.
Verder zien we hoe Clara zich aansluit bij Franciscus.

Inspelend op de actualiteit.

De ‘Wereldgebedsdag voor de vrede’ kwam er niet zomaar. Paus Johannes Paulus II organiseerde deze dag om het einde te markeren van de Koude Oorlog die de wereld, en vooral Europa, in twee machtsblokken (Amerika en Rusland) verdeelde. Met president Gorbatsjov waaide er een nieuwe wind in de Soviet-Unie en werd een politiek van glasnost (openheid) en perestrojka (hervormingen) gevoerd. De Koude Oorlog kon stilaan ‘ontdooien’ en de wereldvrede kon een nieuwe vlucht nemen.
Het inspelen op de actualiteit en het thema van de vrede in de wereld zou een blijvend kenmerk worden van de wereldgebedsdagen die nog zouden volgen.
In 1993 nodigde paus Johannes Paulus II opnieuw christelijke, islamitische en joodse religieuze leiders uit in Assisi om te bidden voor vrede in Bosnië. Een derde wereldgebedsdag werd gehouden op 24 januari 2002 in aanwezigheid van opnieuw vele vertegenwoordigers van alle wereldreligies.
De tragische gebeurtenis van de aanslagen op het World Trade Center in New York en op het Pentagon op 11 september 2001 (‘9/11’) noopten de religieuze leiders ertoe voor de hele wereld duidelijk te maken dat godsdienst niet de bron van conflicten mag zijn in de 21ste eeuw en dat gewelddadige acties nooit door godsdienst mogen gerechtvaardigd mogen worden. Een boodschap die herhaald werd op de volgende gebedsdag een jaar later (24 januari 2002).

2011: een 25-jarig jubileum.

Ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van de eerste Wereldgebedsdag (27 oktober 2011) nodigde paus Benedictus XVI opnieuw vele religieuze leiders bijeen in Assisi. Meteen werd duidelijk dat de paus zijn eigen accenten legde. Zo werd nu afgezien van een gezamenlijke gebedsdienst. Hiermee werd zeker tegemoetgekomen aan de kritiek die de voorbije jaren gegroeid was op deze gezamenlijke gebedsdiensten. Niettegenstaande het feit dat dergelijke ontmoetingen goed zijn, zo stelde de paus, mag geenszins de indruk gewekt worden – zelfs niet uiterlijk – dat de onderlinge theologische verschillen verdwenen zouden zijn en dat alle religies gelijk zijn. De gezamenlijke gebedsdienst werd daarom vervangen door aparte gebedsmomenten, ieder volgens zijn eigen traditie.

Verder wees de paus in zijn toespraak van 1 januari 2011, waarin hij reeds vooruitblikte op de samenkomst in oktober, op de noodzaak van de godsdienstvrijheid en op de toenemende haat en geweld jegens de christenen in de wereld. (Zie ook onze catechese hierover).

Op de laatste bijeenkomst in Assisi werd nogmaals duidelijk wat het centrale thema en de centrale boodschap van deze Wereldgebedsdag is: religie mag niet de bron van conflict en geweld zijn. In zijn toespraak kwam de paus uitvoerig op deze boodschap terug. Godsdienst mag niet misbruikt worden, zo zei de paus, als verrechtvaardiging van geweld. Dat is vaak het geval bij terroristisch geweld. Dergelijke verrechtvaardiging zou de kritiek op de godsdienst alleen maar vergroten waardoor het geweld in naam van de godsdienst zich tegen de godsdienst zelf keert. Geweld behoort niet tot de natuur van de ware godsdienst. De paus erkende dat ook de christelijke traditie in naam van de christelijke godsdienst gewelddaden heeft gepleegd. “We erkennen dit met grote schaamte”, zo zei hij, “maar het is evident dat dit een misbruik van het christelijke geloof was, een die inging tegen haar ware natuur.”

Inleiding.

De islam is de laatste jaren niet meer uit het nieuws te slaan: Arabische lente, Isis, Al Qaida, migraties en vluchtelingenstromen, bekeringen en radicaliseringen enz. Een minder spectaculair aspect, dat spijtig genoeg niet de belangstelling van de media haalt, is het fenomeen van de vele moslims die zich tot het christendom bekeren, zowel in Europese landen (bv. Frankrijk) als in Arabische (bv. Noord-Afrika). De koran staat niet toe dat een moslim zich tot een ander geloof bekeert. Moslims die christen worden riskeren dus veel en ondervinden veel weerstand.
In deze catechese bieden we u een deel van een interview aan met Moh-Christophe Bilek, een naar Frankrijk geëmigreerde Algerijn die zich op jonge leeftijd tot het christendom bekeerd heeft. Hij is de stichter van een Fraterniteit die zich toelegt op de opvang van mensen die van de islam overgaan naar het katholieke geloof.

Hoe heb je het christelijk geloof ontdekt?

Ik heb school gelopen in Parijs. Het Evangelie heb ik ontdekt door mijn scholing! Ik hoorde voor het eerst over Jezus Christus in mijn lessen geschiedenis: waar om sprak men over de jaren ‘voor Christus’ en ‘na Christus’?
Later kwamen er de media. Ik volgde de evangelische uitzendingen van de Zwitserse kerken via de korte golf. Die begonnen al om 6 uur ’s morgens!

Wat trof je in die uitzendingen?

Het vaderschap van God! Wanneer de moslims zeggen dat Jezus niet de Zoon van God is, dan sluiten ze de deur voor de mogelijkheid zelf een kind van God te worden.
In die zin is de islam een anti-christendom dat de mens verwijdert van God de Vader. Van een God die ons bemint met een mateloze liefde, aangezien Hij mens wordt en zichzelf wil opofferen omwille van ons heil.

Wanneer heb je dan het doopsel ontvangen?

Ik werd gedoopt in 1970, toen ik 20 jaar oud was. In die tijd was je pas meerderjarig op je 21ste en k had strikt genomen de toestemming nodig van mijn ouders. Maar toen ik enkele jaren voordien zo onvoorzichtig was geweest om thuis over het doopsel te spreken werd ik door mijn vader hard geraakt.
Mijn moeder goot een emmer water over mijn hoofd om me wakker te schudden. De reactie van mijn vader was zowel etnisch, nationalistisch als religieus. Voor hem kon je het moslimgeloof niet vraag stellen. Hij was nog lid geweest van de Algerijnse onafhankelijkheidspartij Front de Libération Nationale en in zijn ogen stond Algerijn zijn daarom gelijk aan moslim zijn, en Fransman zijn gelijk aan christen zijn. Gedoopt worden stond voor hem dus gelijk aan overgaan naar de vijand!
Hij werd toen razend kwaad en vroeg me terug te keren op de rechte weg en me te ontdoen van mijn christelijke boeken.
Mijn intenties moesten dus verborgen blijven. Daarom heb ik er bij de priester op aangedrongen me voor het doopsel te aanvaarden.

Wat is er vervolgens gebeurd?

Ik werd gedoopt in de crypte van de kerk Saint-Christophe te Créteil in de vallei van de Marne. Daarna trok ik naar Mayenne om me aan te sluiten bij een gemeenschap van een priester-arbeider. Mijn ouders begrepen niet waarom ik was vertrokken. Ze hebben me getelefoneerd en toen ik heb ik het toegegeven: ik ben christen geworden! Mijn vader heeft zich toen volledig van mij afgesloten. Mijn moeder had schrik me te verliezen en vroeg me om terug te komen. De priester raadde me aan hen gerust te stellen. Samen zijn we naar Parijs getrokken om mijn familie te zien. Mijn vader zei niet één woord terwijl zijn ogen bliksems op me af vuurden. Maar omwille van de priester kon hij niets doen.

Waarom nam je dan het risico om in 1971 terug te keren naar Algerije?

Mijn ouders zeiden bij zichzelf: “Ginds zal men hem aan de haak slaan en men zal voor een huwelijk zorgen.” Ik, daarentegen, zei bij mezelf: “Wat heb je te vrezen? Ga de uitdaging aan! Als je geloof stevig staat, dan zal het bevestigd worden. Zo niet, dan is het een bevlieging.”
Je ontdekte toen ook de christelijke wortels van het land van je voorouders?
Noord-Afrika heeft een christelijk verleden waarover men nooit spreekt. Hoe komt het dat mijn voorouders christenen waren en vervolgens moslim zijn geworden? Wat belet er ons vandaag opnieuw christen te worden? Het merendeel van de mensen in Algerije zullen zeggen dat de mensen zich tot de islam bekeerd hebben. Dat ze in de islam de ware weg ontdekt hebben, het ware monotheïsme. Maar dat is niet wat de geschiedenis ons leert. De islam zoekt steeds de gemeenschap opsluiten welke ze veroverd heeft.
Werd je bij de katholieken in Algerije goed opgevangen?
In de jaren 70 waren er nog veel priesters, religieuzen en kerken. De staat heeft echter beetje bij beetje aan hun patrimonium geknabbeld. Toen men mij voorstelde aan kardinaal Duval heeft hij me amper aangekeken. Een bekeerling uit de islam? Dat was het minste van zijn bekommernissen. Mijn wil om christen te worden leek hem zo vreemd!

Je bent veel verschuldigd aan Charles de Foucauld …

Dat is een heilige die er voor gezorgd heeft dat ik in de katholieke kerk ben gebleven. Ik was geraakt door zijn zelfgave. Hij liet alles achter! Zo’n radicalisme tref je enkel aan in de katholieke kerk. Eerst trekt hij naar Nazareth en daarna naar de Algerijnse woestijn. Hij wijdt zich volledig toe aan de bevolking en brengt een tot op heden ongeëvenaard werk tot stand: het Touareg woordenboek. Hij had zo’n liefde voor God en voor de naaste! De islamistische strijders pretenderen voor God te vechten, maar bij hen is helemaal geen liefde tot de naaste te bespeuren.

De liefde is het argument dat het sterkst pleit voor het christendom?

Ja. Behalve wanneer katholieken zich sociaal engageren zonder van hun geloof te spreken. We zijn verplicht eten te geven aan wie honger heeft, dat spreekt voor zich. Maar hen niet het geestelijke brood te eten geven … !? Christus heeft ons gezegd dat een mens niet leeft van brood alleen, maar van elk woord dat komt uit de mond van God. Waarom het dan ook niet zeggen?
Een priester vroeg me recent nog wat hij moest aanvangen met die moslims die wel bij hem voedselpakketten komen halen maar hem ook arrogant aankeken en zegden: ‘Straks hebben wij het hier allemaal voor het zeggen!”
En wat hebt u hem geantwoord?
Je kan niet iemand dwingen om ‘dank u’ te zeggen. Maar je kan hem wel zeggen dat je handelt in opdracht van Christus. Moslims moeten verlicht worden. Ik ben goed omdat de Heer dat van mij vraagt! Wie is goed dan God alleen? Je kan de naast niet beminnen zonder de hulp van God.

Hoe kunnen zij die de islam verlaten hen beminnen door wie ze nu verworpen worden?

Het gaat om een innerlijke kracht, ze komt van boven. Jezus Christus zegt ons: “Wie mij verwerpt zal ook in de hemel verworpen worden.” Dat is waar, in het bijzonder voor ons. Wij verlaten de islam uit keuze en willen Christus toebehoren, waarom het ook niet tonen aan onze families? Zij die de stilte bewaren doen dat, begrijpelijkerwijze, uit angst voor hun leven. De islam voorziet in de doodstraf voor hen die het geloof afvallen.

Er zijn talrijke bekeringen in Noord-Afrika. Waarom geen massale bekeringen?

Door de macht van de groep, de sociale druk. In de middeleeuwen liepen zelfs de meest moedige pogingen uit op een mislukking. Raymond Lulle, bijvoorbeeld, die twee maal naar mijn streek Kabylie gekomen is.

De eerste keer kon hij nog gedaan krijgen dat men naar hem luisterde door Arabisch te spreken, maar zonder één enkele bekering tot stand te brengen. De twee keer heeft men hem lelijk toegetakeld. Bijna stervende heeft men hem op een boot gezet.
Moslims waken over elkaar. De charia vraagt dat men er over waakt of iemand de ramadan onderhoudt of niet en of men zijn gebeden doet. Een geloofsafvallige komt men op het spoor!

Gaat de islam de richting uit van een diepe hervorming?

De ilam leeft van de macht! Het heeft zichzelf altijd opgelegd door middel van macht. Dat is te verklaren vanuit zijn ontstaan en zijn geschiedenis: het spirituele en het tijdelijke werden nooit van elkaar onderscheiden. Daarom zwijgt de meerderheid van de moslims. Ze weten dat ze risico’s lopen door de charia! Deze werd opgesteld in de tiende eeuw om de moslims te kunnen controleren. Het is daarom verboden Mohammed niet te erkennen als profeet of om de beweren de koran niet van God komt.
Is de charia een realiteit in Frankrijk?

De staat moet zich meer op de invloed van de charia richten, veeleer dan zich te verliezen in het onderscheid tussen islam en islamisme. In Frankrijk zouden de moslims gediend zijn met een debat over de charia. Dat debat heeft al plaats gevonden in Tunesië en Egypte. …
Als wij in Frankrijk zo’n debat uit de weg gaan, dan zullen zones ontstaan waar niet het Franse recht heerst maar de sharia. In Engeland is dat reeds het geval: daar zijn er wijken waar rechters de sharia toepassen op de moslims. Het is de terugkeer van de apartheid!

Kan de dialoog tussen christenen en moslims opnieuw van start gaan op andere gronden?

Lange tijd heb ik christenen ontmoet voor de overgang van de islam naar het christendom iets ongerijmd was. Onbewust waren ze van mening dat moslims sowieso hun geloof ernstiger beleven dan zijzelf. Ze stelden het zich zelfs voor dat deze gelovigen door de islam gered waren…
Maar ik heb ontdekt dat er slechts één weg naar het heil is: deze van Jezus Christus. Ik heb steeds moeilijk kunnen begrijpen dat men in de katholieke Kerk kon beweren dat het heil zich ook in andere religies kon bevinden, met name de islam. Het is echter Christus die de moslims zal redden!!
Het volledig interview kan men lezen (in het Frans) in Famille Chrétienne nr. 1938 van 7 tot 13 maart 2015

Wie is de heilige Jozef?

De evangelies vertellen ons zeer weinig over deze bescheiden figuur. Maar gelukkig komen we via de evangelisten Matteüs en Lucas toch het een en ander te weten.
De heilige Jozef wordt vooral vernoemd bij de geboorteverhalen over Jezus. Zo lezen we dat Maria verloofd was met Jozef maar ook dat Maria zwanger werd van de heilige Geest nog voordat ze gingen samenwonen (Mt 1,18). Daarom wilde Jozef in stilte van Maria scheiden (Mt 1,19), maar in een droom verscheen Hem een engel die hem uitlegde hoe het Kind in Maria’s schoot van de heilige Geest was. Hij kreeg de opdracht Maria toch tot vrouw te nemen om zo de voedstervader van Jezus te worden (Mt 1,20).

Later verschijnt nogmaals een engel aan Jozef om hem te waarschuwen voor de de moordzuchtige plannen van koning Herodes. Die wilde in Betlehem alle jongens van twee jaar en jonger vermoorden.

Een engel van de Heer verscheen in een droom
aan Jozef en sprak:
“Sta op, neem het Kind en zijn moeder,
vlucht naar Egypte en blijf daar tot ik u waarschuw,
want Herodes komt het Kind zoeken om het te doden.”
(Mt. 2,13)

Jozef, Maria en het Kind Jezus vluchtten dus naar Egypte. Na de dood van koning Herodes konden ze weer veilig naar Israël terugkeren en vestigden ze zich in Nazareth (Mt 2,19-23). Daar moet Jozef het beroep van timmerman hebben uitgeoefend, want elders in de evangelies wordt Jezus ‘de zoon van de timmerman’ genoemd (Mt 13,55; Mc 6;3).

Jozef de rechtvaardige

Jozef is een merkwaardig goed mens geweest! Geïnspireerd door de heilige Geest heeft de heilige Matteüs de Evangelist hem zelfs een bijnaam gegeven: “de rechtvaardige” (Mt 1,19).

Dat wil niet alleen zeggen dat hij aan God en aan iedereen het zijne gaf. Hij is ook zelf een deugdzame man geweest en dus in alles rechtschapen en zonder kronkelpaden in zijn handelen of karakter. Zo een goed en diep mens is er zelden geweest, waarin geen bedrog of valsheid en ook geen eerzucht of liefdeloosheid werd gevonden.

Hij was zoals zijn heilige bruid Maria van Davids stam en dus ook van koninklijke bloede (Mt. 1,1-16). Evenals zijn vrouw Maria heeft hij zich onverdeeld aan God gegeven en heeft hij een leven van maagdelijkheid geleefd. Vandaar dat hij soms wordt afgebeeld met een lelie in de hand.

Voedstervader.

De heilige Jozef is dus in eerste instantie de voedstervader van Onze Heer Jezus Christus geweest.

Als bruidegom van de beste en schoonste van alle vrouwen, was hij wel niet lichamelijk de vader van Jezus Christus (die is immers ontvangen van de heilige Geest), maar wel rechtens de vader van Gods Zoon. Zo heeft God gewild dat zijn zeer beminde Zoon aan Jozef zou worden toevertrouwd. Zijn Zoon had op aarde immers een voedstervader nodig.

Daarom werd Jozef ook uitzonderlijk begenadigd door God, want als onze Heer een mens roept tot een taak, dan geeft Hij hem ook alle talenten die hij voor die taak nodig zal hebben. Naast Maria heeft Jozef de grootse taak vervuld die ooit een mens heeft vervuld, namelijk de Zoon van God opvoeden voor het leven. Jozef heeft zijn taak zeer goed volbracht en zo werd de Zoon van God ook de Zoon van een eenvoudige timmerman uit Nazareth.

Heilige Familie.

God heeft de mensheid dus twee prachtige mensen als idealen gegeven:
Sint Jozef voor de mannen als voorbeeld van echte mannelijkheid, trouwe vaderschap en eerlijke rechtschapenheid.
De Heilige Maagd Maria voor de vrouwen als voorbeeld van een echte, diepe en gave vrouwelijkheid en moederlijkheid.

Samen zijn ze als het heilig Gezin van Nazareth de idealen voor alle christelijke gezinnen (dus ook in onze tijd). Daarom mogen de huidige gezinnen, maar ook de toekomstige vaders en moeders, veel bidden op voorspraak van Maria en Jozef, opdat hun gezinnen dezelfde vrede, vreugde en heiligheid mogen hebben als die van Nazareth.

Nu is dit niet een zaak van een individu of de individuele gezinnen, want als een deel ziek is, dan wordt op den duur ook het geheel ziek! Daarom is het zo belangrijk dat gezinnen in onze tijd hun toevlucht nemen tot de heilige huisvader Jozef.
Zijn gezin blijft het model voor onze tijd. Laat de vaders zijn als Jozef en de moeders als Maria. Alleen zo zullen gezinnen weer een veilig haven worden om kinderen in geloof, vreugde en zuiverheid te laten opgroeien.

Zijn feest.

In de 15de eeuw komt de verering van de H. Jozef op gang. Zijn verering werd vooral door de heilige Birgitta van Zweden en de heilige Bernardinus van Siena bevorderd. Het feest van de H. Jozef werd definitief voor de Kerk op 19 maart voorgeschreven in het jaar 1621. Paus Pius IX (1846 – 1878) heeft hem tot patroon van de St. Jozef is tevens de patroon van een zalige dood (bij zijn sterven waren Jezus en Maria aanwezig).
Wij vereren Jozef nu vooral als voedstervader van Jezus en de heilige bruidegom van Maria. Jozef zelf bleef altijd op de achtergrond, want het ging uiteindelijk om Jezus, maar Paus Leo XIII (1878-1903) heeft hem als voorbeeld bewust naar voren gehaald als Patroon en beschermer van de Kerk. Als beschermer van het kleine huisgezin, is hij ook de beschermer geworden van Gods grotere huisgezin: de Kerk.

Gebed.

Tot U, heilige Jozef,
nemen wij onze toevlucht in onze noden
en na de hulp van uw zeer heilige Bruid
te hebben ingeroepen,
smeken wij met vertrouwen ook uw bescherming af.

Wij bidden u ootmoedig:
zie met goedheid neer op het erfdeel,
dat Jezus Christus door zijn bloed heeft verworven,
en help ons in onze noden door uw machtige bijstand.
Dat vragen wij u omwille van de liefde,
die u heeft verbonden met de onbevlekte Maagd
en Moeder van God,
en omwille van de vaderlijke tederheid
waarmee gij het Kind Jezus hebt aanvaard.

Zorgzame bewaarder van het heilig Huisgezin,
bescherm de uitverkoren kinderen van Jezus Christus.
Liefdevolle vader,
houdt ons ver van dwaling en zedenbederf.
Machtige beschermer,
sta ons vanuit de hemel genadig bij
in de strijd tegen de machten van de duisternis,
en zoals gij weleer het Kind Jezus
uit het grootste levensgevaar hebt gered,
zo verdedig nu ook de heilige Kerk van God
tegen vijandelijke aanslagen en alle tegenwerking.

Neem ieder van ons in uw blijvende bescherming,
opdat wij, naar uw voorbeeld
en gesteund door uw hulp,
heilig leven, zalig sterven
en het eeuwig geluk in de hemel verkrijgen.
AMEN.

Laten wij als biddende kinderen van Gods grote huisgezin, de Kerk, de heilige voorspraak van Jozef vragen:

Een moeilijke tijd voor kerk en samenleving.

Jean-Marie Vianney groeide op in een woelige tijd die uitmondde in de Franse Revolutie (1789).

De jaren daaropvolgend werden een tijd van kerkvervolging. Kloosterlingen werden verdreven of vermoord en hun abdijen, kloosters en kerken werden gesloten en verbeurd verklaard. Priesters moesten de eed van trouw zweren aan de atheïstische republiek van Frankrijk. Deden ze dit niet, dan werden ze verbannen of terechtgesteld.

Eucharistievieringen en de bediening van de sacramenten gebeurden clandestien, vaak in de heimelijkheid van nacht.

De kleine Jean-Marie ontving zijn eerste communie tijdens een clandestiene Mis in een schuur, zonder feest! In dit klimaat groeide bij hem het verlangen om priester te worden. Aan zijn ouders zei hij: “Ik zou zielen willen winnen voor de goede God.”

Geen hoogvlieger.

De moeilijke levensomstandigheden brachten met zich mee dat hij in zijn kinderjaren weinig of geen onderwijs kon genieten. Het was een zware handicap in zijn streven naar het priesterschap.

Wanneer hij op 19-jarige zijn eerste lessen tot het priesterschap aanvatte beloofde het een lange weg te worden. Hij bleek immers geen briljant student en had grote moeite met het leren van Latijn. Ook zijn professoren keken meewarig neer op deze povere student. Nee, dachten ze, Jean-Marie zal het nooit ver brengen!

Meerdere keren overwoog hij op te geven en terug te keren naar zijn ouders. Maar gesteund door een bevriend priester die in hem bleef geloven en die hem voortdurend bemoedigde, en gesterkt door de kracht van het gebed, bleef hij taai verder studeren.

In 1810 kondigde Napoleon algehele amnestie af en werd het rustiger in Frankrijk en omstreken. Jean-Marie kon nu rustig verder studeren aan het seminarie van Lyon. In 1815 wordt Jean-Marie Vianney tot priester gewijd.

Een lege kerk – een heilig priester.

In 1818 werd Jean-Marie benoemd als pastoor van een zeer klein dorpje met slechts 230 inwoners: Ars. Hier zal hij ook blijven, ondanks een aantal pogingen deze kleine maar moeilijke parochie te ontvluchten. Zijn vertrek werd telkens verijdeld door de parochianen die hun pastoor niet meer wilden laten vertrekken.

Zijn aankomst in Ars gaat gepaard met een beroemde anecdote. Toen hij het dorp naderde vroeg hij aan een kleine jongen de weg naar het dorp. toen de jongen het hem had uitgelegd antwoordde de jonge pastoor: ‘Jij hebt me de weg naar Ars gewezen, ik zal jou de weg naar de hemel wijzen!’
“De weg naar hemel wijzen” kan men wel het motto noemen van de zielzorg van de pastoor van Ars. Vele jaren zou hij zich met al zijn krachten inzetten voor de hem toevertrouwde schapen. Maar dat gebeurde pas veel later! In het begin werd hij helemaal niet hartelijk onthaald in Ars. Tijdens zijn eerste mis in zijn nieuwe parochie zaten er twee mensen in de kerk: een rijke adellijke dame en haar knecht!

Jij hebt me de weg naar Ars gewezen,
ik zal jou de weg naar de hemel wijzen!

De pastoor zelf leefde armoedig en gaf zelfs zijn bed aan de armen. Hij was begaan met de arme gezinnen die hij dankzij giften van rijken kon voorzien van het noodzakelijke om te leven. Zijn preken waren direct, eenvoudig en vooral aanstekelijk: “Een andere fout die in de gezinnen en onder de arbeiders veel wordt begaan, is het ongeduld, het gemopper, het vloeken. Wel, broeders en zusters, wat schiet ge met uw ongeduld en uw gemor eigenlijk op?”
Zijn blijvende trouw en zijn inzet leverden hem na verloop van tijd bewondering en respect op. Vanwaar haalde de pastoor al zijn kracht om dit te doen? Het antwoord is Christus! De liefde voor Christus in het heilig Sacrament stond op de eerste plaats.

Liefde voor de Eucharistie en voor Maria.

De liefde van de Pastoor van Ars voor de Eucharistie drukt hij zelf als volgt uit: “Hij is dáár”, zei hij wijzend naar het tabernakel, “Hij die ons zo liefheeft; hoe zouden wij Hem niet liefhebben? Het is niet nodig veel te spreken om goed te bidden. Men weet dat de Heer daar is in zijn heilig tabernakel, men opent zijn hart; men verblijdt zich in zijn heilige aanwezigheid. Dat is nu juist het beste gebed.”

In gebed zijn voor het tabernakel is bij Jezus zijn, iedereen individueel. Niemand kan het voor een ander doen. De Pastoor van Ars wees de mensen op hun individuele band met God. God kijkt je persoonlijk liefdevol aan.
Als we bij oudere mensen komen zie je soms een kader tegen de muur hangen met een oog in een driehoek en daaronderde tekst: ‘God ziet u, hier vloekt men niet.’ Al te vaak wordt het ons voorgehouden dat God een Big Brother is die alleen maar zou straffen. God is inderdaad rechtvaardig maar Hij kijkt in de eerste plaats individueel naar ons op een liefdevolle manier!
Een liefdesrelatie tussen u en Jezus is méér dan een gezellig samen-zijn. Terecht wees de Pastoor van Ars op de belangrijkheid dat wij Jezus’ komst in ons leven, in de H. Communie in de Eucharistie, bewust moeten ontvangen.

“Wanneer de klok u oproept om naar het Huis van de goede God te komen,
bedenk dan dat het Jezus Christus zelf is, die u uitnodigt…
Open uw hart opdat het woord Gods er in door kan dringen,
opdat het wortel kan schieten en vruchten dragen voor het eeuwige leven…
Als ge weggaat na de mis moogt ge nooit vergeten de goede God te danken
voor de genade die Hij u heeft geschonken.”

Het enige wat hij wenste voor zijn parochianen was dat hun geest en hun hart steeds meer aan God zou toebehoren. Naast zijn grote eerbied voor het Heilig Sacrament was de Pastoor van Ars ook een toegewijde zoon van de Maagd Maria: “Hebben wij niet dezelfde vijanden als zij, hebben wij niet dezelfde hemel te veroveren? Maria houdt altijd haar ogen op ons gericht. Laten wij ons tot haar wenden, telkens als we bekoord worden, en we kunnen er zeker van zijn voor de zonde gespaard te blijven.” Zonde, kwaad en vijandschap leidt ons van God weg, dus dat moeten we ten allen tijde trachten te vermijden.

Een vriend van Gods barmhartigheid.

Elke dag kwamen er meer en meer mensen luisteren naar de preken van deze heilige pastoor. Ze kwamen van overal, zelfs van ver buiten Ars. Ze kwamen om een woord van bemoediging en vrede van hem te ontvangen. De pastoor was misschien niet bedreven in hoge theologische studies, in ieder geval kende hij het “hart van God” waarmee hij de harten van de mensen kon beroeren. Vele pelgrims ontdekten weer het sacrament van de biecht: Gods’ vergeving en liefde. Uren bracht hij door in de biechtstoel, soms wel 16 uur! De pastoor werd verteerd van verlangen om de mensen het heil en de vrede van God te brengen.

Gevangene van Gods Liefde

Je mag dan al een vurig priester zijn, je blijft een gewoon mens: vermoeidheid, honger, slapeloosheid en innerlijke strijd vormden de keerzijde van zijn zelfverloochening. De toestroom van mensen groeien en belegerden als het ware zijn biechtstoel.
Ondertussen ondernam de pastoor drie pogingen om Ars te ontvluchten. Hij dacht soms een ascetisch leven te moeten leiden in een kloostergemeenschap. Bovendien voelde hij zich onwaardig om pastoor te zijn en vond dat hij Gods goedheid eerder in de weg stond dan ze aan zijn parochianen te tonen.
Enkele jaren voor zijn dood ondernam hij midden in de nacht zijn laatste ontsnappingspoging. Iemand zag het echter en verwittigde anderen, men ging zelfs de klok luiden. Hij werd omringd door parochianen: hun pastoor wou Ars ontvluchten! Maar dat gaat niet door! Als een gearresteerde moest hij terug mee.
De parochianen laten hem dan even de tijd om te bekomen en daarna opnieuw de biechtstoel in vanaf één uur ’s nachts. ’s Anderendaags bekende hij: “Ik heb ’t kind uitgehangen.”

Heilige pastoor van Ars.

Door zijn zelfverloochening omwille van Christus liet zijn gezondheid steeds meer te wensen over: hij valt regelmatig flauw, of dommelt in slaap in de biechtstoel.
Vanaf 30 juli 1859 moest hij het bed houden. De pastoor hoorde voortaan biecht en schonk vergeving vanuit zijn bed. Maar twee dagen later ontvangt hij de laatste Sacramenten. In de vroege morgen van 4 augustus 1859 sterft Jean Baptiste Marie Vianney, 73 jaar oud, als de meest beroemde pastoor van Frankrijk.

Vanaf zijn dood tot op vandaag passeert er een stroom van Godzoekers en pelgrims elke dag voorbij het opgebaarde lichaam van de heilige pastoor van Ars. Het dorpje Ars is uitgegroeid tot een belangrijk pelgrimsoord.

In 1925 verklaarde paus Pius XI de Pastoor van Ars heilig. Hij werd zo de patroonheilige van alle priesters.
In 1986 reisde paus Johannes Paulus II naar Ars waar hij de priesters aanspoorde om in het spoor van de heilige Pastoor van Ars te treden.

Op de plaats waar de paus de openluchtmis celebreerde staat er vandaag sinds enkele jaren een priesterseminarie. Meer dan 50 studenten uit verschillende landen, waaronder ook België, studeren er voor priester in een prachtig seminarie op een boogscheut van de kerk en basiliek waar de pastoor van Ars wordt vereerd.

Vandaag is Ars een ontmoetingsplaats geworden van priesters, priesterstudenten, van religieuzen en Godzoekers.

“Wie de liefde heeft,
ziet de fouten van zijn broeder niet…

Wie de liefde heeft,
kan zeker zijn van de hemel…

En dat geluk wens ik u toe.”

Pausen, en het belang van Priester Poppe in dit jubeljaar.

Dit jaar vieren wij de 90ste verjaardag van de overleden van de zalige Edward Poppe. Vorige jaar in de chrismamis in Rome heeft paus Franciscus benadrukt dat de priester “Middelaar tussen God en mensen” is. De Heilige Vader moedigt de priesters van over de wereld aan om “herders te zijn ‘met de geur van hun schapen’. Onze Vlaamse zalige wordt bijna altijd aangesproken als Priester Poppe, en terecht, want hij had zeker de geur van zijn schapen, zoals zijne Heiligheid verzoekt: “wees herders met de geur van uw schapen; dat men ze kan ruiken – herders te midden van hun kudde en mensenvissers”.

De spiritualiteit van Edward Poppe was ernstig, mannelijk en door en door evangelisch. Hij wou geen aanpassingen aan de moderne tijd of compromissen met de wereld maken: de hoeksteen van zijn priesterleven was de liefde, zoals die van de gekruisigde Christus, alles gevend en onbegrensd. De levende bron van zijn spiritualiteit is een radicale navolging van het evangelie met een apostolisch vuur voor de waarheid.

Poppe is een priester die de paus een plezier zou doen, zoals trouwens ook destijds bij de Eerbiedwaardig Paus Paulus VI “Don Poppe! Ik heb zijn heerlijke priesterretraite voortdurend bij de hand op mijn werktafel.

De Zalige Johannes Paulus II legt verder uit dat, zoals bij Poppe, de eucharistie het middelpunt van het priesterleven moet zijn, zodat de priester een licht kan zijn voor anderen. De paus benadrukt het belang van catechese, vooral voor jongeren die op zoek zijn naar de waarheid. Hij moet in staat zijn de morele eisen te kennen die leiden tot geluk in Christus, ondanks alle mogelijke lijden in het leven, en in altijd in vereniging met de Kerk en met Maria, Moeder van de Kerk.

Het schone avontuur van een bakkersjongen.

Edward Johannes Maria Poppe werd op 18 december 1890 te Temse geboren. Hij was het derde kind en de eerste zoon (het gezin zou 11 kinderen ter wereld brengen). Vaders bakkerij bracht drie kloosterzusters voort, een priester-minderbroeder en Priester Poppe zelf. Hij stierf 33 jaar later op 10 juni 1924 te Moerzeke slechts acht jaar priester, en veel van die jaren moest hij door brengen in ziekte.

Als oudste zoon het werd verwacht dat hij vader Poppe zou opvolgen als bakker, maar zijn ouders maakte een opoffering en liet hem verder studeren, ook na de vroegtijdige dood van vader Poppe.

Als jonge student in 1905 ging hij naar het Kleine Seminarie te Sint Niklaas, vijf jaar later wordt hij student in de Wijsbegeerte te Leuven, maar eerst wilde hij nog zijn legerdienst voldoen (toen twee jaar lang). In 1913 promoveert hij met grote onderscheiding tot doctor in de Wijsbegeerte, en gaat dan over naar het tweede jaar theologie in het Groot Seminarie te Gent.

Uiteindelijk kwam hij terecht, terug als seminarist, in het Groot Seminarie van Mechelen, waar hij zijn studies voortzette. ze werden uiteindelijk voltooid in Gent, waar hij op 1 mei 1916 tot priester werd gewijd. Kort daarop werd hij gezonden naar Sint-Coleta als onderpastoor, een volkrijke en arme arbeidersparochie aan de het rand van de stad.

Hier ziet men nu de eerste ontplooiing van Edwards heilig priesterleven. De kinderen, de zieken en de armen waren zijn lievelingen.

Voor de kinderen begon hij het catechistenwerk, en aan de armen gaf hij alles weg, eigen meubels ook, of als onderpand gesteld voor zijn beschermelingen. Hij schaamde zich niet om op bedeltocht te gaan bij meer gegoede parochianen.

Moerzeke, en zijn ‘eucharistische methode’.

Maar de zware lichamelijke beproevingen van de oorlogstijd eindigden in een hartcrisis, en hij moest de parochie verlaten voor Moerzeke waar hij bestuurder werd van de Zusters van de heilige Vincentius.

Het was een maand voor de vrede van november 1918. Ook met een zwakke gezondheid en vanuit zijn ziekbed kwam de bovennatuurlijke ijver van Poppe naar boven en kiemde in het werk van de Eucharistische Kruistocht (E.K).

Priester Poppe had al zijn eigen Eucharistisch Catechistenboek geschreven, en omwille van haar past verschenen en snel groeiende beroemdheid nodigde onze medebroeders in Averbode hem uit om medewerker te zijn in de E.K. Deze moest een vormende eucharistische beweging worden, de leden ervan dienden gebracht tot het volledige eucharistische leven, ze moesten leren de grote genadebron ten volle benuttigen om te komen tot gelijkvormigheid aan Christus, en Maria moest haar grote rol spelen van Middelares. Poppe werd dé vaste contactpersoon voor veel priesters en zijn apostolaat groeide uit tot een grote vriendschapskring, en meestal zat hij vermoeid en afgemat in zijn bed te Moerzeke! Bij alle bezoekers werd hij bekend voor zijn eenvoud en absolute oprechtheid.

Er zijn vele getuigenissen van een buitengewone, bovennatuurlijke aantrekkingskracht die van hem uitstraalde. Rond Poppe ontstond aldus overal een concentratie van geestelijke krachten, die hij zelf, schijnbaar onbewust, samenhield en waaraan hij een vaste leiding wist te geven. Hij had zijn leven geofferd als een “langzaam martelaarschap” voor priesters.

Hij schreef naar onze confrater Vanmaele, norbertijn van Averbode:

“Laat ons ook zelf toonbeelden van Kruis-Ridders zijn, en alles verwachten van het offer van ons zelf: want zonder dit offer, krijgen we de bronnen van Jezus offer niet aan ’t stromen. Wij leven zo kort, en wij zijn zo door en door priester dat ons leven niet anders mag zijn dan het offer: het offer moet onze inkt zijn als wij schrijven; het offer moet onze woorden kleuren en onze zinnen doorzenuwen. Het offer is immers maar een vruchtbare houding van ons zelf in alles wat we doen en zeggen. Heer! Het mag kosten wat het wil, paratum cor meum (mijn hart is bereid), uw Rijk moet komen! Dat Regnum kwam in verwezenlijking door het ‘Ave Maria’. Daarom moet onze leuze en ons krachtwoord zijn: Ave Maria! Daarom vind ik het zo passend dat Averbode het brandpunt wordt van de E.K.. Norbertus kreeg toch speciaal de Eucharistie als erfdeel voor zijn orde, en Maria wordt daar ook zo wel geëerd.”

Leopoldsburg: apostel van Vlaanderen.

Het is vanuit het apostolaat te Moerzeke, met toelating van de geneesheer, dat kardinaal Mercier hem uitkoos, eind september 1922, als geestelijk bestuurder van alle Belgische seminaristen en religieuzen in militaire dienst te Leopoldsburg. Van hieruit werd hij in alle bisdommen en religieuze orden van België bekend. Poppe was overtuigd van de noodzaak voor heilige priesters met een brandend ideaal, en door zijn catechistenboekjes, priesterlijke onderhoudingen, de prediking van retraites, en de stichting van een karmelietessenklooster te Leopoldsburg zou hij zijn leven toewijding aan dit meest nobele doel.

De karmelietes Thérèse van Lisieux was een van de lievelingsheiligen van Priester Poppe. Hij wilde haar navolging in haar ‘Kleine Weg’: de kleine overgave van zichzelf, gave en overgave in alle eenvoud aanhoudend vernieuwd in de velerlei omstandigheden van het leven en van de dagelijkse plicht. De zusters in hun klooster naast de militairen zouden in het verborgene offeren voor de heiliging van de talrijke seminaristen en kloosterlingen daar.

… en het eeuwig leven. Amen.

Met Kerstmis 1923 was Poppe naar Moerzeke overgekomen om enkele rustdagen in de geliefde familiekring door te brengen.
Heel onverwacht op Nieuwjaarsdag 1924 werd hij getroffen door een nieuwe hartcrisis.

In een brief naar een vriend schreef hij:
“Op de dag waarop ik hervallen ben – het was de eerste januari van dit jaar – had ik immers uit wellevendheid Z.E.H.

De Vos en meneer de directeur op een klein nieuwjaarsfeestje uitgenodigd om met mama, de beide zussen en mijzelf een paar uur met kaartspel door te brengen en met wat lekkers te trakteren, omdat meneer de pastoor me gedurende tien dagen te gast had gehouden.

Reeds drie dagen had ik mijn meditatie niet gedaan. Toch ben ik uit hoffelijkheid (bij het gezelschap) gebleven en heb gedurende twee of drie uur kaart gespeeld. De angst voor de dood heeft mij plots aangegrepen. Ik voelde me bleek worden en ongemakkelijk en was niet meet in staat tot in de pastorie te geraken. Ik voelde het leven uit mij wijken. Ik draaide weg …”

Hij herviel op Lichtmis en de slag van 6 maart bracht hem de zekerheid dat zijn taak was afgelopen, en 10 juni werd zijn geboortedag in de hemel..

De geest van een geestdriftige geestelijke.

Priester Poppe had van de Heer een helder verstand, een intuïtief en fijngevoelig hart, en een scherpe mensenkennis ontvangen. Die talenten trokken veel mensen aan. Maar vooral voor Poppe zelf waren ze een grote reden om diep nederig te zijn. Zijn nederigheid hield zijn natuur gebogen in de houding van dienstbaarheid, die hij bij Maria dikwijls bewonderd heeft: “Zie de dienstmaagd des Heren, mij geschiede naar uw woord.”

Hij maakte zich de woorden van de heilige Paulus eigen “Wat baat het mij, indien ik Gods liefde niet bezit?” Het is wel bekend dat hij geen lof wou aanvaarden van anderen: “Holle vaten klinken het meest” was zijn antwoord, of “Als gij mij ophemelt, dan moet gij ook voor mij een Wees gegroet bidden. Want hoe meer gij me opzet, hoe meer Onze Lieve Heer mij zal vernederen. En hoe zal ik er uitkomen zo gij niet bidt voor mij?” In hem was er geen oppervlakkige geestigheid, doch vaste overtuiging aan het woord.

Alle invloed, alle blijvend resultaat verwachte Priester Poppe bovenal van de Heer en zijn genade, en het was zijn troost en steunwoord tot anderen:

“Ge zijt dichter bij de Heer als ge meer in zijn liefde en in zijn almacht gelooft”. Hij was totaal gehoorzaam aan de kerkelijke overheid. Geen stap wou hij zetten, geen werk aanvangen, waarover hij niet de zegen van zijn oversten had, en liever had hij te wachten, zijn offer te brengen, te lijden, dan in de dienst van de Heer de gehoorzaamheid voorbij te lopen.

Poppe’s godsvrucht steunde op zijn geloof, op het dogma dat hij beleed, op het Credo dat hij zelf bad en bidden leerde als het eerste en het schoonste gebed. Hij zelf gaf het voorbeeld van een geharmoniseerd leven tussen studie en gebed. Op het seminarie herhaalde hij mediterend iedere les voor het heilig tabernakel. Zijn vroomheid was traditioneel en katholiek. Bij de zalige Edward Poppe vlamde een geestdriftige en warme liefde op voor Christus en zijn Rijk, en bij hem sprak gelijkertijd het verlangen zo nauw mogelijk aan te sluiten bij de heilige Kerk. Zijn vroomheid was vrij en ongebonden, spontaan en veelzijdig als het leven, en toch kwam ze tot volle bloei langs de nauwe wegen van “de regels”, de rubrieken van de liturgie, en de dogma’s van het geloofsleer – de eeuwenoude proefsteen waaraan de kerk altijd haar beste dienaren getoetst heeft.

De Moeder Gods.

Hij had ook een bijzonder uitgesproken voorliefde tot Onze Lieve Vrouw. Het was hem een grote vreugde geweest op het seminarie aan de hand van een theologisch handboek zijn kinderlijk vertrouwen in Maria te stellen.
De titel Maria Mediatrix (Maria als middelares van alle genade) was hem dierbaar geworden, en ze werd hem zo lief dat zij op zijn piëteit haar speciaal karakter drukte. Maria was de levende monstrans van Jezus, haar voorsprak het kanaal van Jezus’ genade, en hij borg zich onder de mantel van zijn Moeder om met meer vertrouwen naar Jezus te gaan: in de grond was zijn tedere Maria-godsvrucht een keerzijde van zijn grondige nederigheid.
Ditzelfde gevoelen verwerkte in hem de drang tot het gebed bij uitstek, het groot gemeenschappelijk liturgisch gebed.
Priester Poppe was ten andere heel en al aan God gewijd, niet alleen door de vereniging van een innig gebedsleven maar ook door een volledig afgestorven-zijn van de wereld.

Bedevaarders toen, en ook vandaag.

In zijn kamer stond op de schouw naar hem toegekeerd, een beeldje van de heilige pastoor van Ars. Niet dat de zalige Edward Poppe de Pastoor van Ars heeft gekopieerd, doch de geest van de heilige Pastoor was in hem overgegaan. Dat is ook zeker de rede geweest waarom men van alle kanten bij hem kwam aankloppen en men kwam smeken om de steun van zijn altijd bereidwillige offervaardigheid: de zieken die hij heeft getroost, de zondaars die hij heeft opgebeurd, de zielen die hij heeft geleid, de kinderen die hij heeft gericht naar Onze Lieve Heer in zijn allerheiligste Sacrament.
Negentig jaar later, heeft hij niet opgehouden met het werk van de Heer, want de bedevaarders ontdekken Moerzeke nog altijd en men neemt hem nog altijd aan als hemelse patroon in de seminaries en kloosters van ons land. Zijn hemelse gelukzaligheid is een werkende gelukzaligheid, en zijn voorbede zal een kruistocht zijn om de priesters te heiligen en de zielen van de kinderen te vrijwaren tegen de wassende vloed van ongeloof in onze tijd. Hij was zelf begeesterd over het middelaarschap van de heiligen, en hij was zich bewust van de steun en de inwerking van zijn hemelse beschermers. Mogen wij ook onze gebeden aan hem toevertrouwen, bidden om het vaste geloof van Priester Poppe te verkrijgen, van zijn tussenkomst te genieten, en de aanwezigheid van onze hemelse vriend herkennen..

Gebed voor de heiligverklaring van de Zalige Edward Poppe.

Goede Vader,
wij danken U omdat Gij ons
de zalige priester Poppe hebt gegeven.
Wil op zijn voorspraak onze bede verhoren.
Moge hij ons een grotere liefde geven
voor uw Zoon,
voor zijn Kerk, voor de Eucharistie.
Dat zijn getuigenis velen oproept
om als christen te gaan leven.
Dat zijn voorbeeld jongeren aanspoort
om priester te worden voor vandaag..
Verhaast de dag dat hij opgenomen wordtt
in de kring van uw heiligen..
Wij vragen het U op voorspraak van Maria,,
zijn en onze Moeder..
Amen.Amen.

Inleiding

Het dorpje Werchter hoeven we jullie op de landkaart niet aan te duiden. Maar wat jullie wellicht niet weten is dat vlakbij het dorpje Tremelo ligt. Uit dit dorp is pater Damiaan afkomstig. Op 11 oktober zal de zalige Pater Damiaan door paus Benedictus heilig verklaard worden. Een week later, op 18 oktober, zal in de Basiliek van Koekelberg om 15.00 u een nationale hulde gehouden worden. Voor Jongerlo redenen genoeg om aandacht te besteden aan deze ‘Grootste Belg Allertijden’. Kwestie van de volgende maand met kennis van zaken te kunnen meepraten, nietwaar?

Een boerenzoon uit Tremelo.

Pater Damiaan De Veuster is afkomstig uit Ninde, een gehucht van het dorp Tremelo in de streek ten noorden van Rotselaar. Hij werd er geboren op 3 januari 1840 en kreeg bij de doop de naam Jozef. Zijn vader, Frans, was landbouwer en de inkomsten werden verder aangevuld door wat verdiend kon worden met een bescheiden graanhandel.
Het gezin De Veuster telde in totaal 8 kinderen, netjes evenwichtig samengesteld uit 4 meisjes en 4 jongens. Jozef was het zevende kind in de rij.
De kinderjaren van Jozef waren een mengeling van onbezorgde vreugde en verdriet, van geluk en ongeluk. Van opa Hendrik leert hij allerlei boeiende dingen over de natuur en hij is graag gezien bij de vele werklieden in de buurt. Hij houdt van avontuur en is een echte durver. Zo redt hij een vriend die tijdens een schaatspartij door het ijs was gezakt. En wanneer hij vanaf de berm op een rijdende kar wil springen, komt hij onder wielen terecht en houdt hij er een blijvend oogletsel aan over.

Het gezin De Veuster

Het ouderlijk huis te Tremelo

Naar de picpussen in Leuven.

Op 4 januari 1859 – precies op zijn verjaardag – neemt Jozef samen met zijn vader Frans de trein naar Leuven. Een maand later mag hij aan zijn noviciaat beginnen. Maar gezien zijn achterstand in de studies wordt hij er aanvaard als lekenbroeder. Voortaan heet hij ook ‘Damiaan’.
Het blijft Damiaans droom om met zijn broer Pamphile naar de missies te kunnen gaan. Hij zet alles op alles om zijn achterstand in te halen en studeert ijverig Latijn en Frans. Om zijn doel te bereiken staat hij elke nacht om 3 uur op en gaat hij pas laat slapen. Elk vrij moment besteedt hij aan gebed.
Al deze inspanningen gaan niet ongemerkt aan zijn oversten voorbij. Zij belonen hem er zelfs voor door hem in juni 1859 naar Parijs te sturen om zich verder te verdiepen in het Frans, Grieks en Latijn. Anderhalf jaar later legt Damiaan zijn eeuwige gelofte af.In Parijs komt Damiaan ook in aanraking met missionarissen en een bisschop uit de eilanden van de Stille Zuidzee. De vele verhalen versterken zijn verlangen om missionaris te worden nog meer.
Na de zomer keert hij terug naar Leuven en viert hij er mee feest voor de priesterwijding van zijn broer Pamphile. Wat later maakt zijn broer bekend dat hij vertrekt naar de Sandwicheilanden, het huidige Hawaï.

Pamphile De Veuster

Missionaris op Hawaï.

Na een zware reis van 5 maanden glijdt het schip op 19 maart de haven van Honolulu binnen. Op de kade wordt Damiaan verwelkomd door Modeste Favens, de picpus-overste.
De eerste indrukken zijn overweldigend: de prachtige huizen, de overweldigende natuur en vooral de Kanaken, de plaatselijke bevolking. Iedereen loopt blootsvoets, de mannen in bloot bovenlijf, de vrouwen schaars gekleed met de zwarte haren los.
Damiaan maakt al snel kennis met de Franse bisschop Louis Maigret. Hij start met studies Hawaiaans (Kanaaks). Maigret vindt het ongelooflijk dat Damiaan in België nog niet tot priester werd gewijd. Hij heeft nood aan priesters en gelooft in Damiaan.
In 1864 is het zover: Maigret wijdt Damiaan tot priester. Eindelijk kan Damiaan zijn droom realiseren: vertrekken naar zijn missie op het eiland Hawaï.

De confrontatie met lepra.

In Kahola wordt Damiaan ook sterk geconfronteerd met lepra of melaatsheid en de gevolgen hiervan.
Damiaan is vooral verbolgen over het feit dat de melaatsen niet alleen ziek zijn, maar ook sociaal uitgesloten worden.
Er wordt zelfs gejaagd op deze mensen om hen te verbannen naar een eiland waar ze onder erbarmelijke omstandigheden moeten leven.
De verwoestende realiteit van deze ziekte zou het verdere leven van Damiaan nu gaan bepalen.

33 jaar oud

mgr. Maigret

Kamiano Damiaan.

In Molokaï zal men het karakter van Damiaan leren kennen. Hij is een koppigaard die zich niet gauw van zijn stuk laat brengen en die lak heeft aan regels als de belangen van zijn melaatsen in het gedrang komen.
Al gauw krijgt hij het aan de stok met allerlei overheidsinstanties. Ook zijn religieuze oversten valt hij voortdurend lastig. Hij vraagt hen om kleren, bouwmaterialen, hulpgoederen en échte hulp.
Kortom: het duurt niet lang of Damiaan heeft een reputatie als lastpost, koppigaard en ongehoorzame.

Wij melaatsen …

Op een zondag in 1878 begint Damiaan zijn preek met de woorden “Wij melaatsen…”. De goede verstaander heeft aan een half woord genoeg. Damiaan heeft ontdekt dat hij nu zelf ook aan lepra lijdt. Hij is één van hen geworden. “Wij melaatsen …”
De eerste consequentie hiervan is nu dat hij het eiland niet meer mag verlaten. Dit betekent het definitieve afscheid van familie en vrienden en van de wereld buiten Molokaï. Enkele maanden later, in de zomer van 1878 ontdekt hij enkele droge vlekjes op zijn huid. Ook verbrandt hij zijn voeten zonder iets te voelen. Het staat nu onomstootbaar vast: hij heeft lepra.
Damiaan wentelt zich niet in zelfmedelijden. Tijd om zich zorgen te maken, heeft hij niet. Hij moet blijven vechten voor zijn melaatsen.
Maar jaar na jaar wordt Damiaan zieker. Hij krijgt zenuwpijnen en knobbels, zijn voeten worden gevoelloos, zijn wenkbrauwen vallen uit, hij ziet alsmaar slechter. In die tijd geloven velen dat lepra de laatste fase van syfilis is. Een ziekte die je alleen krijgt door seksueel contact. Zijn confrater Albert Montiton verspreidt dan ook het gerucht dat Damiaan een verhouding heeft met een vrouw. Hierdoor wordt hij regelmatig onderworpen aan vernederende onderzoeken. Maar ook dat krijgt hem niet klein.

Charles Warren

De dood van pater Damiaan.

Op zijn ziekbed

Op zijn sterfbed

In september 1888 moet Damiaan de viering van de H. Mis afbreken. Op 30 maart 1889 spreekt hij zijn laatste biecht. Een dag later krijgt hij het heilige oliesel toegediend. Op 15 april overlijdt hij in de ochtend. Hij is dan 49 jaar oud. Doodsoorzaak: lepra. Een melaatse sterft onder de melaatsen. Damiaan sterft tussen zijn vrienden.
Sinds zijn aankomst, heeft Damiaan voor elke overleden melaatse een kist getimmerd. In totaal 3700 stuks. Nu maken ze voor hem een doodskist. 6 melaatsen dragen de kist. Gevolgd door de fanfare die Damiaan nog zelf heeft opgericht. Ze begraven hem in de schaduw van de pandanboom. Dezelfde plaats waar hij 17 jaar eerder zijn eerste nacht heeft doorgebracht.

De oorspronkelijke grafkapel te Leuven

De huidige grafkapel

In 1936 wordt Damiaans graf opengemaakt en wordt zijn lichaam naar België gebracht.
Op zondag 4 juni 1995 verklaart Paus Johannes Paulus II Damiaan zalig. Later in datzelfde jaar komt een delegatie van Molokaï naar België om Damiaans handen op te halen. De handen die daar zoveel werk hebben verricht, worden weer op Molokaï begraven.

De handen van pater Damiaan

Het grafmonument op Molokai

Wij danken U met heel ons hart.
In hem is uw Zoon Jezus
opnieuw ‘al weldoende rondgegaan’
tussen de armen en de verworpenen.

Geef ons meer geloof
om ook het verborgen lijden
te kunnen zien
en te helpen wie vaak vergeten wordt.

Leer ons hopen ‘tegen alle hoop in’,
en schenk ons vertrouwen ook bij uitzichtloze situaties.
Maar leer ons bovenal te beminnen zoals Damiaan,
die zelf niet heeft geaarzeld om melaatse onder de melaatsen
te worden, één van hen.

Maak ons door uw genade zoals hij, heldhaftig en heilig in uw dienst
en in dienst van de mensen, de armen en de verworpenen eerst.

Door Jezus Christus onze Heer. Amen.

Heilige Pater Damiaan, bid voor ons.

Van boerenzoon tot kardinaal.

Angelo Giuseppe Roncalli, het derde van dertien kinderen, werd geboren op 25 november 1881 te Sotto il Monte (Bergamo) in een pachtersfamilie. De lager school doorliep hij in het dorp en toen hij twaalf werd trok hij naar het kleinseminarie van Bergamo.

Een studiebeurs van de Stichting Cesaroli (1901) maakte het mogelijk verder te studeren aan het seminarie Apollinaris in Rome. Zijn studies warden onderbroken door zijn legerdienst.

Eens terug in het seminarie voltooide hij zijn studies en behaalde ene doctoraat in de theologie.

In 1904 werd hij priester gewijd en nog tijdens zijn voortgezette studies in Kerkelijk Recht werd hij secretaris van de bisschop van Bergamo, Giacomo Radini-Tedeschi. Angelo zou deze sociaal bewogen bisschop gedurende negen jaren dienen en zo een brede ervaring opdoen van de problemen van de arbeidersklasse. Hij gaf ook les in in apologetiek, kerkgeschiedenis en patristiek.

Wanneer Italië in 1915 betrokken geraakte in de de Eerste Wereldoorlog, werd hij opnieuw opgeroepen voor de militaire dienst als aalmoezenier. In 1918 werd hij de spirituaal van het seminarie en opende hij een studentenhuis in Bergamo. In dezelfde periode publiceerde hij een reeks wetenschappelijke werken.

In 1921 werd hij naar Rome geroepen om daar de Sociëteit voor de Verkondiging van het Geloof te reorganiseren. In 1925 werd hij titulair aartsbisschop van Areopolis benoemde en tevens apostolisch vicaris in Bulgarije. Hierdoor werd hij nauw betrokken bij problematiek van de Oosterse kerken. In 1934 werd hij getransfereerd naar Turkije en Griekenland als apostolisch delegaat. In Istanbul richtte hij een bureau op om oorlogsgevangenen op te sporen.

In 1944 werd hij nuntius te Parijs benoemd een werd hij de eerste permanente waarnemer van de Heilige Stoel in de UNESCO. 1953 werd hij kardinaal en patriarch van Venetië. Deze post was bedoeld als zijn laatste pastorale werkdomein.

Maar toen hij in 1958 opgeroepen werd voor het conclaaf dat een nieuwe paus zou kiezen, besliste het college van kardinalen daar anders over.

Dit overzicht leert ons alvast twee zaken. Ten eerste kende Roncalli een zeer verscheiden en rijke ‘carrière’ die hem vertrouwd zou maken met de meest uiteenlopen werkdomeinen. Ten tweede is duidelijk hoe de toekomstige paus in al die jaren steeds een sociale en oecumenische bekommernis aan de dag legde.

Keuze tot paus.

Wanneer op 20 oktober 1958 de kardinalen Angelo Roncalli als nieuwe paus verkozen beschouwden velen hem, gezien zijn leeftijd en twijfelachtige reputatie, als een overgangspaus. Weinigen beseften dat het pontificaat van deze 76-jarige een keerpunt zou betekenen in de geschiedenis en een nieuwe tijdperk voor de kerk zou inluiden.

Hij nam de naam Johannes aan om daarmee zowel Johannes de Doper als de geliefde apostel van Jezus te eren, maar ook omdat het de naam was van een lange reeks pausen met een kort pontificaat.

Vanaf zijn eerste publieke toespraak zou bleek hoe de paus bekommerd was om de eenheid onder de christenen en voor de wereldvrede. Het was zijn intentie om een vooral een pastorale paus te zijn. Een van zijn eerste beleidsdaden was ook om het college van kardinalen, dat sinds Sixtus IV beperkt was tot 70, uit te breiden en verder te internationaliseren.

Geen overgangspaus!

Dat Johannes XXIII geen overgangspaus zou zijn bleek al van meet af aan, bij zijn eerste beleidsdaden. Minder dan drie maanden na zijn verkiezing kondigde hij een synode voor de Rome te houden (in 1960), een oecumenisch concilie bijeen te roepen (in 1962) en het Kerkelijk Recht te hervormen (benoeming van de commissie in 1963).

De paus zou vooral bekend staan als een menselijke, spontane, warme en vrolijke paus. Zijn dood op 3 juni 1963 zou dan ook een schokgolf teweegbrengen in de kerk. Velen treurden om het sterven van deze paus die velen reeds beschouwden als een heilige, ‘il Papa Buono’ zoals de Italianen hem noemden.

Na zijn zaligverklaring op 3 september 2000 werd het stoffelijk overschot van Johannes XIII van de pauselijk crypte overgebracht naar een zijaltaar in de Sint-Pietersbasiliek waar het steeds door vele gelovigen vereerd wordt.

PAUS JOHANNES PAULUS II

Jeugd en priesterwijding

In 1942, midden in de Tweede Wereldoorlog, ging Karol, toen 22 jaar oud naar het seminarie om de roepstem van de Heer te beantwoorden en priester te worden. Omdat ten tijde van het nazi-regime alle seminaries gesloten waren, ging Karol naar het seminarie in Krakau dat zonder medeweten van de overheid geleid werd door kardinaal Sapieha.

Na de Tweede Wereldoorlog werden de seminaries en universiteiten weer geopend waardoor Karol zijn studies kon verderzetten aan het seminarie van Krakow en aan de universiteit. Hij rondde zijn studies af in 1946 en werd op 1 november van dat jaar priester gewijd door kardinaal Sapieha. Na zijn priesterwijding studeerde Karol verder in Rome en behaalde in 1948 een doctoraat in de theologie met zijn thesis over Sint-Jan van het Kruis.

Na zijn studies in Rome keerde Karol terug naar Polen waar hij enkele parochies bediende en kapelaan was voor de universiteitsstudenten. Later werd hij professor moraaltheologie en sociale ethiek op het seminarie van Krakau.

Bisschop, kardinaal en paus.

Op 4 juli 1958 werd Karol Wojtyla door paus Pius XII benoemd tot titulair bisschop van Ombi en werd hij hulpbisschop van Krakau.

In 1964 zou hij ook daadwerkelijk de aartsbisschop van dit bisdom worden. Drie jaar later, in 1967 werd aartsbisschop Wojtyla door paus Paulus VI kardinaal gecreëerd.

Beschouwd als een van de belangrijkste kerkelijke denkers in de kerk nam hij als aartsbisschop deel aan de zittingen van het Tweede Vaticaans Concilie. Later als paus zal deze ervaring en inside kennis van het Concilie hem goed van pas komen

Na het korte pontificaat van paus Johannes Paulus I werd kardinaal Wojtyla in 1978 door het college van kardinalen tot paus gekozen.

Hiermee werd hij de 263ste opvolgers van de heilige apostel Petrus, de eerste niet-Italiaanse opvolger van Petrus sinds Adrianus VI (1459 – 1523).

Zijn pontificaat duurde bijna 27 jaar, een van de langste termijnen ooit in de kerkgeschiedenis.

Paus Johannes Paulus II was de eerste paus die écht buiten de muren van Vaticaanstad kwam. Hij had een groot pastoraal hart wat blijkt uit zijn vele pastorale reizen (maar liefst 104!) en zijn vele contacten met internationale staatshoofden. Hij was ook een paus die het contact met de mensen zocht: overal waar hij kwam schuwde hij het fysieke contact met de mensen, goot en klein niet. Het betekende een werkelijke stijlbreuk die reeds was ingezet door zijn voorganger Johannes Paulus I.

Ook voor de jongeren had de paus veel liefde. Daarom riep hij de Wereldjongerendagen in het leven waarvan de volgende editie in Krakau plaatsvindt. Hele generaties jongeren groeiden op met Johannes Paulus II als de enig paus die ze ooit gekend hebben.

Paus Johannes Paulus II toonde zich ook op spiritueel gebied een sterke leider en stimuleerde sterk het gebed. Hij was ook bijzonder toegewijd aan de Maagd Maria.

Van zijn toewijding aan de Heilige Maagd getuigde ook zijn wapenleuze Totus tuus, verwijzend naar de Heilige Louis- Marie Grignon de Montfort die schreef “Totus tuus ego sum et omnia mea tua sunt. Accipio te in mea omnia. Praebe mihi cor tuum, Maria” – “Geheel de uwe ben ik, en al het mijne is het uwe. U neem ik tot mij als mijn alles; schenk mij uw hart, o Maria.”
Een van de gebeurtenissen die het pontificaat van Johannes Paulus II heeft getekend is ongetwijfeld de aanslag op zijn leven geweest, op 13 mei 1981 door Ali Agca. Vier kogels troffen toen de paus en veroorzaakten veel bloedverlies.

De laatste levensjaren van Johannes Paulus II waren vanwege zijn slechte gezondheidstoestand moeilijk om dragen maar ook deze moeilijke jaren heeft hij gelovig gedragen in trouw aan zijn roeping die de Heer hem gegeven had. Zijn lijden was een grote beproeving voor hem maar hij verenigde zijn eigen lijden met dat van de lijdende Christus.

Overlijden en zaligverklaring

Johannes Paulus II overleed in de avond van 2 april 2005. In de dagen na zijn dood verzamelden zich in Rome miljoenen pelgrims, die de laatste eer wilden betonen aan hun geliefde paus.

Op 8 april 2005 vond op het Sint-Pietersplein de uitvaart plaats, voorgegaan door de toenmalige kardinaal Ratzinger, de latere paus Benedictus XVI, in aanwezigheid van een groot aantal staatshoofden en andere regerings-vertegenwoordigers uit de hele wereld.

“Santo Subito! Onmiddellijk heilig!” klonk het bij de begrafenis van paus Johannes Paulus II op het Sint- Pietersplein. Johannes Paulus II werd begraven in de crypte van de Sint-Pieter, onder de plek waar voorheen de tombe van Johannes XXIII stond.

Op 1 mei 2011 is Johannes Paulus II door zijn opvolger Benedictus XVI onder grote publieke belangstelling, en na een versnelde procedure, zalig verklaard. Een van de vereisten van een zaligverklaring is het toeschrijven van een wonder aan de desbetreffende persoon. In dit geval was het een Franse zuster, die in een nacht in mei 2005 na een gebed voor de gestorven Johannes Paulus plotseling van de ziekte van Parkinson was genezen. Na de zaligverklaring werd het graf van de zalige Johannes Paulus II verplaatst van de crypte naar de Sint- Pietersbasiliek waar zijn lichaam nu onder het (zij)altaar ligt dat naar hem vernoemd werd. Wie de kans heeft om Rome te bezoeken mag zeker niet aan het graf van de heilige Johannes Paulus II voorbij gaan!

Tijdens de eerste preek van Johannes Paulus II als paus konden we dit horen: “Broeders en zusters, wees niet bang om Christus te verwelkomen en zijn macht te aanvaarden.
Help de Paus en al degenen die Christus willen dienen en, met Christus’ kracht, de mens en het hele mensdom. Wees niet bang. Open, open de deuren wijd voor Christus.“

Ook wij moeten, net zoals de zalige Johannes Paulus II, de deuren van ons hart openen voor de Heer en vragen wat hij van ons verlangt, welke roeping hij voor ons heeft weggelegd.

John Henry Newman was slechts kardinaal gedurende de laatste elf van zijn negentig levensjaren. Als bekeerling en controversieel figuur voelde hij dat op het einde van zijn leven het rode kardinaalshoedje van Leo XIII betekende dat “the cloud is lifted for ever” (de hemel is voor altijd opgeklaard). Zijn zaligverklaring op 19 september 2010 zal dit ook bevestigen in onze tijd

Jeugdjaren en studies.

John Henry Newman werd geboren te Londen op 21 januari 1801, als eerste kind van zes in een burgerlijke familie. Van moeders kan leefde er in het gezin een vroomheid zoals die in de anglicaanse kerk werd beleefd; van vaders kant uit kende men er een ruimdenkendheid en brede culturele kennis. Zijn vader was een (onsuccesvol) bankier, en later een brouwer. Zijn moeder stierf in de periode toen er een groot misverstaan heerste over de positie van haar briljante zoon en zijn religieuze standpunt.

The Oxford Movement.

De beweging had geen echt bestuur. Het was een vriendenkring met een uitstraling via preken, vlugschriften en persoonlijke contact over heel het land.
De herontdekking van de vroege kerktradities botste met de hiërarchie en veroorzaakte een groot debat over de toekomstige plaats van de staatskerk in de (Engelse) samenleving. Hier situeert zich het begin van zijn theologische zoektocht over de kerk van Engeland.

Het was een langdurig maar vooral ook pijnlijk proces, want doen en laten van Newman wordt van publiek belang in het koninkrijk en de movement in de universiteit wordt gevaarlijk voor de gevestigde orde.

Bekering tot de Katholieke Kerk.

In 1845, 44 jaar oud, en na een lange periode van innerlijke strijd en onrust bekeerde hij zich tot de Katholieke Kerk in de handen van de zalige Dominik Barberi, paasionist, (en tevens de stichter van de passionisten in België).
Het was voor hem als het bereiken van een haven.

Gewijd als katholieke priester te Rome, stichtte hij de congregatie van het Oratorium van de Heilige Phillipus Neri in Birmingham, Noord Engeland.

Een profetsich denker.

Vandaag wordt Newman beschouwd als een van de belangrijkste kerkelijke figuren van de negentiende eeuw en hij verwerft een steeds grotere faam als theoloog, filosoof, docent, rector, parochiepriester, congregatiestichter en genie van de Engelse taal maar bovenal als zielzorger. Hij is een voorbeeld van vertrouwen op de Heer en en de Goddelijke Voorzienigheid. Zijn leven was overschaduwd door moeilijkheden, mislukkingen en misverstanden maar hij was zeker geen bekrompen of zelfzuchtige intellectueel die leefde in een ivoor toren. Hij verstond de noden van zijn tijd, hij verwees ook naar de werkelijkheid ‘buiten tijd en ruimte’, hij schonk geestelijke leiding aan talloze christenen en was bemind door rijk en arm gelijk. Hij predikt een eenvoudige boodschap: dat men het mogen op het eeuwige leven en het Evangelie diende te richten.
Newman was een profetische denker en hij voorspelde de huidige crisis in het christendom. Vanuit zijn interesse voor de geschiedenis van de theologie voelde hij aan dat er een tijd zou komen van een spanning tussen geloof en ongeloof in de samenleving. Newman had een afkeer voor een eng rationalistisch, exact wetensschappelijke, hoogverheven lof voor de zuiver ratio. Hij zag het belang in van een grotere rol van de leken in de kerk in de komende tijd van crisis en hechte daarom grote waarde aan katholiek onderwijs. Leken dienden hun geloof goed te kennen, maar ze moeten een vorming ontvangen die alleen academisch was maar ook een hulp kon zijn in de dagelijkse geloofsbeleving.

Op weg naar de zaligverklaring.

Op 11 augustus 1890 overlijdt kardinaal Newman. Een eeuw later, in 1991, en na een grondig onderzoek en studie van zijn leven, schrijven en werken, verklaarde paus Johannes Paulus II Newman als Eerbiedwaardig.
Zalig verklaard worden betekent niet dat hij een buitengewoon en onberispelijk leven had gekend maar dat een leven van heldhaftige deugdzaamheid heeft geleid, ook al waren er fouten en zwakheden.

Gebed.

van de Eerbiedwaardige John Henry Kardinaal Newman (1801-1890), Oratoriaan
uit Meditaties en Godvruchtige Oefeningen vertaald door Prof. Dr. Aurelius Pompen O.F.M.,
God heeft mij geschapen om een bepaalde dienst voor Hem te verrichten; Hij heeft mij een werk opgedragen dat Hij niet aan een ander heeft opgedragen. Ik heb mijn zending – misschien zal ik die zending nooit in dit leven kennen, maar ik zal ze kennen na dit leven. I ben een schakel in een keten, ik sta in betrekking met andere personen. Hij heeft mij niet voor niets geschapen. Ik zal goed doen, ik zal zijn werk doen; verkondiger van de waarheid op mijn eigen plaats, zonder het te bedoelen, als ik zijn geboden maar onderhoud en Hem dien in mijn staat en stand.
Daarom zal ik Hem vertrouwen. Wat of waar ik ben, ik kan noot weggeworpen worden. Ben ik ziek dan kan mijn ziekte Hem dienen; ben ik in moeilijkheden dan kan mijn moeilijkheid Hem dienen; ben ik in smart dan kan mijn smart Hem dienen. Mijn ziekte, mijn moeilijkheden, mijn smarten zijn misschien noodzakelijke middelen voor een of ander groot doel dat niemand onzer kent. Hij doet niets tevergeefs; Hij kan mijn leven verlengen, Hij kan het verkorten; Hij weet wat Hij voorheeft. Hij kan mijn vrienden wegnemen. Hij kan mij tussen vreemden plaatsen, Hij kan mij vereenzaamd doen gevoelen, neerslachtig maken, de toekomst voor mij verborgen houden, – maar Hij weet wat Hij voorheeft. Amen.

Men is nooit te jong om de hemel te verdienen!

Honderd jaar geleden werd een jonge Mexicaan één van de vele duizenden slachtoffers van de bloedige kerkvervolging die Mexico in die tijd teisterde. Zijn liefde voor Christus en zijn trouw aan de Kerk betaalde hij, na gevangenschap, foltering en terechtstelling, met zijn leven. Hij was amper 14 jaar oud. In zijn pink had hij meer geloofsmoed dan wij in ons hele lijf! Lees hier het aangrijpende verhaal of bekijk de verfilming via deze link..

Kerkvervolging in Mexico.

Voor dit aangrijpende verhaal keren we terug naar het Mexico van begin twintigste eeuw. Reeds een eeuw lang ging de Katholieke Kerk in dit land gebukt onder allerlei vormen van tegenwerking en vervolging. Met de nieuwe grondwet van 1917 werden de anti-kerkelijke maatregelen aangescherpt. In het artikel 130 werd de verhouding tussen Kerk en staat vastgelegd. In feite werd elke vorm van georganiseerde religie verboden. Kloosterordes werden niet langer toegestaan, kerkelijke huwelijken werden niet erkend, priesters mochten niet stemmen of gekozen worden en geen religieuze symbolen dragen (zoals het dragen van de soutane) en werd elke vorm van openbare geloofsbelijdenis buiten kerkgebouwen verboden. Tevens verloren religieuze instellingen hun rechtspersoonlijkheid en werd hen het recht op bezittingen ontzegd; kerkelijke goederen werden voortaan door de staat beheerd.

De Cristero-oorlog (1926-1929).

De Kerk liet zich niet onbetuigd en vele katholieke kwamen in opstand. Ze schuwden daarbij niet het gebruik van geweld en wapens. Vanaf september 1926 vonden in de staten Jalisco, Zacatecas en Michoacán de eerste gevechten plaats tussen katholieken en regeringsgetrouwen, waarbij vele doden vielen.
Op 1 januari 1927 werden de Cristero’s formeel opgericht door René Capistran Garza. Aanvankelijk bestond het Cristero-leger uit slecht bewapende en ongeoefende vechters; een los verband van groepen guerillastrijders. Maar aan idealisme ontbrak het hen niet: dagelijks woonden ze de H. Mis bij, op hun marsen zongen ze hymnen, ’s nachts baden ze de rozenkrans. Velen vielen als gemakkelijk slachtoffer, vaak in publieke terechtstellingen opdat zij hun geloof zouden verloochenen. Velen stierven met de leuze ¡Viva Cristo Rey! (Leve Christus Koning!) of ¡Viva la Virgen de Guadelupe! (Leve de Maagd van Guadelupe!) op hun lippen.
Maar naarmate de Cristiada (de strijd van de Cristero’s) zich ontwikkelde werden de opstandelingen bekwamer in hun acties. Doordat de overheid de opstand niet als ernstig beschouwde kon deze zich al snel over het hele land verspreiden. Na hun eerste successen echter wisten de opstandelingen zich aan het eind van het jaar slechts te handhaven in het westen van Mexico.

José Luis Sánchez del Rio.

De Kerk heeft de gewelddadige acties van de Cristero’s nooit officieel gesteund of goedgekeurd. Excessen werden zelfs veroordeeld. Maar anderzijds konden de Cristero’s toch ook rekenen op de morele steun van vele bisschoppen en priesters omdat zij mee in het verzet stonden tegen de godsdienstpolitiek van de regering. En uiteraard waren er ook vele gelovigen die de opstandelingen met raad en daad bijstonden, zonder zelf aan de gevechten deel te nemen. Onder hen José Luis Sánchez del Rio.

Toen in april 1927 Anacleto González Flores (een vooraanstaand katholiek leider van het geweldloos verzet tegen de regering) werd terechtgesteld, voelde hij zich geroepen om de Cristero’s te gaan vervoegen, in het spoor van zijn twee oudere broers. Hij was toen net 14 jaar oud.

Zijn ouders (die sterk betrokken waren in de Cristero-zaak) weigerden aanvankelijk hem te laten gaan. Toen zijn moeder hem wees op zijn jonge leeftijd, antwoordde hij: “Mama, nooit was het gemakkelijker om de hemel te verdienen als nu.”

Na door verschillende leiders doorverwezen te worden wegens zijn jonge leeftijd presenteerde hij zich bij generaal Prudencio Mendoza. “Wat kan een kleine jongen komen doen in een leger?”, vroeg hij. “Ik kan goed paardrijden. Ik weet hoe ze te verzorgen, hoe wapens en sporen te reinigen. Ik kan koken en bonen bakken.” Getroffen door het sterke voornemen van José plaatste Mendoza hem onder de hoede van generaal Rubén Guízar Morfín.

Sterven voor Christus: Leve Christus Koning!

Nog dezelfde dag van zijn gevangenneming schreef hij een brief naar zijn moeder:

“Liefste Mama, tijdens de gevechten vandaag ben ik gevangen genomen. Ik denk dat ik binnenkort zal sterven, maar dat geeft niets, mama. Geef je over aan de wil van God. Ik sterf gelukkig omdat ik sterf in de gelederen van onze Heer. Wees niet verdrietig over mijn dood, dat is mijn enige zorg. Zeg aan mijn broers het voorbeeld van hun jongere broer te volgen en de wil van God te doen. Heb moed en zend me je zegen zowel als die van mijn vader. Breng voor de laatste maal mijn groeten over aan allen. En aanvaard tenslotte al de liefde van je zoon die je zo hard mist en je nog had willen zien voor zijn dood.”

De volgende dag werd José overgebracht Sahuayo, zijn geboortestad, en voorgeleid bij de burgemeester Rafael Picazo Sánchez, die tevens José’s dooppeter was. Hij probeerde tevergeefs José te overreden zijn geloof af te zweren of zich in te schrijven in het federale leger. Hij werd afgevoerd naar de Sint-Jakobskerk die dienst deed als gevangenis en paardenstal. Verbolgen om deze ontheiliging van de kerk wrong José de vechthanen van zijn dooppeter, echte prijsbeesten, de nek om. “Het huis van God is voor gebed en geen stal!”, riep hij Zonder twijfel was het lot van José en zijn vriend Lorenzo nu bezegeld.

Met alle middelen probeerde men bij José informatie lost te krijgen of hem er toe over te halen zijn geloof te verloochenen. Hij werd geslagen en gemarteld, en kreeg amper gelegenheid te slapen of te eten. “Ik sterf liever dan een verrader te zijn van Christus en mijn land.” Psychologische druk werd niet geschuwd: men liet in de vroege morgen Lorenzo ophangen terwijl José moest toekijken. Toen men het lichaam verwijderde bleek Lorenzo nog in leven. Hij wist te ontsnappen met de hulp van een bewaker, werd opnieuw cristero en omdat het leek alsof hij uit de dood was opgestaan kreeg hij de toepasselijke bijnaam Lazarus.

José bleef onverschrokken. Vanuit zijn cel kon men hem de rozenkrans horen bidden en hymnen zingen: “Naar de hemel, naar de hemel, naar de hemel wil ik gaan.”

Martelaren van het geloof.

Vele katholieken die in het vreedzaam verzet tegen de antikerkelijke regering betrokken waren en als martelaar gestorven waren werden later zalig verklaard. In 2000 werd een eerste groep van 25 heilig verklaard door paus Johannes Paulus II (feestdag op 21 mei). Het merendeel van hen waren priesters die terecht waren gesteld omdat ze toch hun ambt als priester uitgeoefend hadden (priesters die meer gevochten hadden werden niet opgenomen). In 2005 werden nogmaals 13 martelaar zalig verklaard door Paus Benedictus XVI. Onder hen de hierboven vernoemde Anacleto González Flores en José Luis Sánchez del Rio (feestdag op 20 november).

De film.

Beelden uit de film:

Claire uit Lauret …

Claire de Castelbajac is een jonge Française, geboren in Parijs op 26 oktober 1953. Ze is de jongste van een diepchristelijk gezin van 5 kinderen. Enkele maanden later verlaat het gezin Frankrijk voor Rabat, de hoofdstad van Marokko.
“Ik ben niet alleen, Jezus is bij me“, zei ze tot haar moeder toen ze drie jaar oud was. Haar eerste vijf levensjaren bracht ze door in Marokko.
Van zodra haar bewustzijn ontwaakte gaf ze blijk van een intense levensvreugde, wakkere aandacht voor de mensen naast haar, een gedreven edelmoedigheid van hart en een bijzondere zin voor de dingen van God. Ze kende geen beperking wanneer ze iemand of iets beminde, in wat ze verlangde, in hetgeen ze gaf.

Studente kunst- en restauratiewerken.

Haar ouders speelden een belangrijke rol in haar opvoeding. Maar ze werd vooral getekend door de zestiger jaren – mei ’68 en de hippiegolf die over Europa stroomde – en de crisis in de Kerk en de wereld. Ze leed eronder.
Na haar lagere en middelbare studie kreeg ze op 19 jaar een studiebeurs om in Rome en Assisi kunst te gaan studeren en het vak om kunstwerken te restaureren. Haar leven scheen heel gemakkelijk, maar ze had veel te lijden en veel strijd te leveren.
Ze had een wankele gezondheid; ze moest kampen met haar overdreven gevoeligheid en haar voortvarendheid.

Claire van Maria en van Lourdes.

Er is een rode draad die door het leven gaat: Maria. Ze spreekt haar aan als “de genade”. Maar ook een grote liefde voor de Kerk kenmerkt haar. Ze vergezelde haar ouders vaak naar Lourdes en als ze zeventien is, stelt ze zicht ten dienste van de zieken in Lourdes.
Zelf werd Claire ook regelmatig door ziekte en tegenslagen getroffen. Haar humor hielp haar door de sombere momenten heen. “Binnen twee jaar zal ik lachen om deze tegenslag. Waarom zou ik het dan niet meteen doen?” was één van haar slagzinnen.
Claire was een echte vreugdezaaister en ging biddend door het leven. Haar gebed was de sleutel van haar wonderbare evenwichtigheid. Ze reinigt haar hart, is trouw aan de sacramenten van communie en biecht en bidt voor de bekering van de zondaars.
In 1974 mocht ze een bedevaart van drie weken doen naar het Heilig Land, een zeer sobere reis, die in haar een beslissende weerklank vond.

Een kandidaat-heilige met een boodschap.

Claire had een grote indruk nagelaten op haar familie, vrienden en kennissen. Ze was in haar leven modern, spontaan, vrolijk, edelmoedig, buitengewoon wilskrachtig en idealistisch. Al vroeg werd ze aangetrokken door al wat edel en heilig was. In het Zuiden van Frankrijk hebben groeperingen van jongeren haar reeds geadopteerd als hun jonge hemelse beschermster.
Een lid van de jeugdbeweging ‘Jeunesse-Lumiére’ schreef aan Claires moeder : Voor ons is ze een echte heilige. Het is ongelooflijk als je ziet met welke natuurlijkheid zij het evenwicht in haar leven heeft gevonden.
“Laat je nooit ontmoedigen ! Het zou de ergste stommiteit zijn. Van zodra je je voelt wankelen moet je vlug de H. Maagd en je Bewaarengel aanroepen en je mag zeker zijn dat ze je zullen helpen. Het zijn je beste vrienden en zo machtig ! Ze zullen je niet laten vallen. Daarna moet je hen bedanken. Geloof me, dit is een uitstekende remedie!” (Op 16 jaar).
Het proces tot zaligverklaring van Claire de Castelbajac werd op 10 februari 1990 officieel ingeleid door Mgr. Vanel, aartsbisschop van Auch. Op 12 mei 2004 werd haar lichaam opgegraven en overgebracht naar de abdij van Boulaur.
Het boek ‘Leven in Gods vreugde’ is verkrijgbaar door storting van 12 €. + 2,5 € port op rekening 000-0536435-25 van de zusters O.L.Vrouw van Colen, Colenstraat 1, 3840 Borgloon.

Nog enkele uitspraken van Claire ..

“Vind je de idee van de naderende dood echt zo angstwekkend? Ik denk van niet. Je moet de dood niet vrezen ook al vertellen velen je met reden het tegenovergestelde. De dood is de overgang tussen het leven en de Volmaakte Vreugde, het eeuwig Aankijken van Diegene die ons alles geeft.. Zoiets a!s een eindwerk, vol vreugde en kleine tegenslagen maarhoofdzakelijk toch vol geluk. Ik ben er zeker van dat God een zachte, barmhartige examinator is. Hij vraagt geen onmogelijke dingen aan zijn kandidaat gelukzaligen. Beangstigt de dood je? Hopelijk niet Als je haar voorziet en verlangt, ben je góed voorbereid.”
(16 maart 1970, aan een vriendin die bang is voor de dood)

De ‘goede moordenaar’.

De levensgeschiedenis van Jacques Flesh kan vergeleken worden met dat van de ‘goede moordenaar’ uit het Evangelie. Je weet wel, één van die twee misdadigers die samen met Jezus gekruisigd werd en het opneemt voor Jezus wanneer die door de andere misdadiger bespot wordt. Op het kruis, in het uur van zijn dood, toont hij berouw om zijn misdaden en belijdt hij zijn geloof in Christus. “Jezus, denk aan mij wanneer Gij in uw Koninkrijk gekomen zijt. En Jezus sprak tot hem: Voorwaar, Ik zeg u: vandaag nog zult gij met Mij zijn in het paradijs.” (Lucas 23,42-43)

Het verhaal van Jacques Fesch is het verhaal van een hedendaagse ‘goede moordenaar’. Tijdens zijn vlucht na een bankoverval doodt hij per ongeluk een politieagent. Voor deze misdaad wordt hij ter dood veroordeeld. Niet aan de Romeinse schandpaal van een kruis, maar aan de Franse van de guillotine. Gedurende de drie jaar van zijn proces tot aan zijn terechtstelling ontpopt hij zich door Gods genade van een verwende nietsnut tot een diepgelovige jongeman met mystieke allures. Een figuur die de moeite waard is om kennis mee te maken.

“Je mag niet vergeten dat de eerste uitverkorene [voor de hemel] een veroordeelde misdadiger was (Lc. 23,39 vv) terwijl zij die zich goed gedragen (of van zichzelf denken dat ze zo zijn) van Jezus het verwijt krijgen witgekalkte graven te zijn (Mt. 23,27). Wat wil dat zeggen? Dat je een crimineel moet zijn om uitverkoren te kunnen worden? Zeker niet! Het is enkel zo dat die paria die gezondigd heeft, dikwijls zonder verantwoordelijk te zijn voor zijn eigen daden, in zijn berouw en in zijn lijden, en zeker in de kennis van zijn ellende, een directere weg vindt naar het hart van Jezus.”

Een verwende jeugd.

Jacques en zijn zussen.

Een fatale misdaad.

Op 24 februari 1954 loopt Jacques met een lichtgekleurde lederen aktetas en daarin het pistool van zijn vader, een hamer en stuk touw, het Parijse kantoor van de geldwisselaar Silberstein binnen, een bekende van zijn vader. Hij bedreigt de bankier en vraagt naar het geld. Silberstein poogt nog om Jacques tot rede te brengen en smeekt hem zijn jonge leven niet te ruïneren. Met het pistool slaat hij de bankier neer. Zijn buit bedraagt 330 000 Franse franken. Wanneer hij die paniekerig wegstopt in zijn aktetas gaat zijn pistool af, de kogel schampt af op zijn hoofd en verbrijzelt het winkel raam. Als hij wegloopt loopt Silberstein hem achterna, roepend om hulp. Meteen zitten enkele mensen hem op de hielen. Na een vlucht doorheen de straten zoekt hij beschutting in een woonblok. Een groepje mensen en 2 politieagenten verzamelen zich op de binnenkoer. Hij probeert te ontkomen door zich kalm te gedragen als een bewoner. Maar ze herkennen hem. In de vlucht lost hij in het wild een schot dat een van de agenten dodelijk treft. Hij loopt de metro in en wordt daar uiteindelijk gevat.
Jacques wordt voor de onderzoeksrechter geleid en opgesloten in de gevangenis ‘Santé’.

Zijn opsluiting in de gevangenis wordt het begin van een geestelijke avontuur. Hij zal er een proces van bekering doormaken, een weg van heiliging. Het leven dat hij zo wanhopig zocht in zijn uitspattingen zal zich realiseren op een wijze die hij zich vooraf niet kon inbeelden. Van het paradijs dat hij droomde op romantische eilanden komt hij nu terecht op de echte weg naar het ware Paradijs. Soms kan men zijn leven enkel doen slagen door het te verliezen, zo lijkt het.

In het begin stuurt hij de aalmoezenier wandelen: “Ik heb geen geloof, het is de moeite niet waard.” Maar langzamerhand echter groeit een toenadering. Een boek over de verschijningen in Fatima zet hem inwendig helemaal overhoop. De niet aflatende inzet van de aalmoezenier, die elke dag de H. Mis leest op zijn cel, van zijn zeer gelovige advocaat, van broeder Thomas, een benedictijn die hem regelmatig schrijft., komt er een bekeringsproces opgang.
In de nacht van 28 februari 1955 overkomt hem het volgende:

Naar een zaligverklaring.

In 1993 start kardinaal Lustiger, voormalig aartsbisschop van Parijs, met het proces tot zaligverklaring.

Bij die gelegenheid zei hij: “Niemand is voor altijd verloren in de ogen van God, zelfs als hij sociaal gezien veroordeeld is. Ik hoop dat Jacques Fesch op een dag vereerd zal worden als een heilige. De moordenaar die hij was (‘assasin’), de tot inkeer gekomen misdadiger, zal een heilige (‘saint’) geworden zijn.”

Op hem zijn ook deze woorden van de theoloog Daniel-Ange van toepassing: “Voor nieuwe noden zijn er nieuwe heiligen. We zijn nu gekomen in het tijdperk van heilige mislukkelingen. Een tijd van grote ellende, een tijd van grote barmhartigheid. Steeds minder zal een heilige een toonbeeld van volmaaktheid zijn, steeds meer een kind van de vergiffenis. Ze zullen van het ras van de ‘goede moordenaar’ zijn …”.

Jacques Fesch kan voor ons een nieuwe ‘goede moordenaar’ zijn. Een heilige die toont hoe radicaal iemand kan veranderen wanneer hij door Gods genade geraakt wordt. Een voorbeeld voor jongeren de dag van vandaag, die gebukt gaan onder grenzeloze genotszucht en een nihilisme dat de ziel dood. Een voorspreker en een voorbeeld voor jonge mensen die verloren lopen, hun weg niet vinden in het leven, ten onder gaan aan een consumptief bestaan.
Maar zover is het nog niet. Intussen kan Jacques Fesch aanroepen worden als ‘dienaar Gods’.
In de hemel zal God zijn heiligen herkennen, en we riskeren daarbij voor enkele grote verrassingen te staan.

“Martelaar voor de Waarheid” (1757-1793)

Mijn beste broer [Jean-Baptiste], wees blij, want morgen zal je een beschermer in de hemel hebben, indien God (zoals ik hoop) mij tot dan zal bijstaan. Wees blij dat God mij waardig heeft geacht niet naar de gevangenis gevoerd te worden maar voor onze Heer Jezus Christus te mogen sterven.

(Uit de afscheidsbrief van Pierre-Adrien Toulorge aan de vooravond van zijn martelaarschap).
Deze jonge norbertijn uit de abdij van Blanchelande in Normandië, die tijdens de Franse Revolutie vervolgd werd in odium fidei (uit haat tegen het geloof), was zo ontvankelijk voor Gods genade dat hij zijn leven gaf in trouw aan de Waarheid, het Geloof, de Kerk en zijn Orde

Norbertijn van Blanchelande

Pierre-Adrien werd op 4 mei 1757 in Muneville-le-Bingard geboren. Na zijn schooltijd en seminarieopleiding in Coutances ontving hij de priesterwijding om vervolgens op 25-jarige leeftijd in december 1782 kapelaan van Doville te worden.

Hier kwam hij onder de indruk van de grote ijver waarmee de norbertijn-pastoor Jacques-François Le Canut zijn 618 gelovigen begeleidde en waarvan de meerderheid in armoede leefde.

In de preken die we nog van hem bezitten prees de kapelaan de barmhartige goedheid van God, maar wees hij tegelijkertijd op Gods gerechtigheid jegens de verstokte zondaars. In deze periode te Doville was hij regelmatig met zijn pastoor te gast in de nabijgelegen abdij van Blanchelande. Begeesterd door het ideaal van de H. Norbertus trad Pierre-Adrien in 1786 toe tot deze gemeenschap en legde er professie af in 1788.

Franse Revolutie

Intussen voltrok zich de Franse Revolutie met al zijn gevolgen voor de Kerk, de priesters en kloosterlingen. Na de afkondiging van de burgerlijke wet aangaande de clerus, oefende pater Toulorge zijn pastorale dienst verder uit in de omliggende dorpen.

Op 26 augustus 1792 kwam er een nieuwe wet die stipuleerde dat alle priesters die een openbaar ambt uitoefenden en niet de eed van trouw jegens het regime hadden afgelegd gedeporteerd dienden te worden. Toen Pierre-Adrien van deze wet hoorde meende hij dat die ook op hem betrekking had en besloot hij daarom uit te wijken naar het Engelse Kanaaleiland Jersey, niet ver van de Normandische kust.

Geen van de gemeenteambtenaren wees hem op zijn fout en ze lieten hem op 12 september vertrekken. Eenmaal op Jersey vernam hij dat het verbanningsdecreet helemaal niet op hem van toepassing was en dat hij eigenlijk zonder problemen in Frankrijk had kunnen blijven.

Proces en terdoodveroordeling.

Bij de eerste gelegenheid keerde pater Toulorge terug, kwam clandestien aan land te Portbail, en dook hij onder in de bossen. Een jaar later, op 3 september 1793, werd hij gearresteerd. Tijdens de ondervraging van 3 oktober ontkende hij met klem op het eiland Jersey te zijn geweest, uit angst voor de wet van 23 oktober 1792 die de doodstraf oplegde voor teruggekeerde emigranten. Maar hij leed onder deze leugen die hij als een zware zonde beschouwde. Hij bad om inzicht en besloot vijf dagen later zijn kort oponthoud te Jersey te bekennen. Deze waarheid zou hem naar de guillotine voeren.

De rechtbank die op 12 en 13 oktober te Coutances zetelde, was wel overtuigd van het korte verblijf op Jersey, maar kon daarvoor geen bewijzen aanbrengen. De rechters boden hem daarom de mogelijkheid zijn overzees verblijf toch te loochenen.
In het besef dat hij eigenlijk vervolgd werd omdat hij een katholiek priester was, weigerde hij elke vorm van bedrog, ging niet op het aanbod in en bekende opnieuw zijn kortstondig verblijf op Jersey. De ‚martelaar van de waarheid‘ werd daarop ter dood veroordeeld.

Martelaar voor de waarheid.

De nacht voor zijn terechtstelling sprak hij zijn biecht uit en, terwijl de overige gevangengenomen priesters in diepe slaap gehuld waren, schreef hij drie indrukwekkende brieven: aan zijn broer, aan een vriend en aan een onbekende. Deze laatste eindigde hij met de woorden: „Ik wens je Gods zegen toe. Aan de vooravond van mijn martelaarschap, 12 oktober 1793″. In de morgen – het was een zondag – stond hij vol goede moed op, nam een ontbijt en bad naar gewoonte zijn brevier. Vervolgens vroeg hij enkele medegevangen om hem zijn haar te verzorgen en zijn baard te scheren.

De gothische kathedraal van Coutances,
de stad waar Pierre-Adrien werd onthoofd
en waar hij nu zal worden zalig verklaard op zondag 29 april 2012.

Bekering.

Volgens het Vita Norberti werd hij diep getroffen door een plotselinge bekering. Op een zekere dag sloeg een bliksemschicht in, vlak voor de voeten van zijn paard. Het beest steigerde en wierp Norbertus op de grond. Daarop vroeg hij zich – als een tweede Paulus – hardop af: ‘Heer wat moet ik doen?’. ‘Wend je af van het kwade en doe alleen nog het goede. Zoek rust en vrede’, antwoordde een stem uit de hemel. Hij deed boete en ging in retraite waarna hij verzocht om het diakenschap, als snel gevolgd door het priesterschap.

In 1114 ging hij naar de benedictijnenabdij van Siegburg, waar hij in 1115 door de aartsbisschop van Keulen tot priester werd gewijd. Daarna keerde hij terug naar Xanten, waar hij zich bleef inzetten voor het strikt nakomen van de kloostergeloften, waaronder die van de armoede. Het is evident dat Norbertus betrokken was in de toenmailige ‘Gregoriaanse Hervorming’ van het kloosterleven en de levenswijze van clerici. Dit werd echter niet aanvaard door de kanunniken van Xanten. Zij hielden vast aan de regel van Aken die privé-bezit toestond. Nadat hij zijn ontslag had genomen als kanunnik van Xanten, deelde Norbertus zijn bezittingen met de allerarmsten.

Prémontré.

De kathedraal van Laon

Wandelprediker en ordesstichter.

Norbertus ging dikwijls buiten zijn klooster om het Woord Gods te prediken in het Germaanse keizerrijk en in de Lage Landen. Hij had een grote devotie voor de H. Eucharistie en Onze-Lieve-Vrouw: hij droeg elke dag de mis op.
Door Norbertus en zijn kannuniken hebben de premonstratenzers andere kloosters opgericht een een grote verspreiding gehad door Europe.
In 1124 werd de premonstratenzers naar Antwerpen gezonden om ‘het tanchelisme’ te bestrijden en elementen van het katholieke leer over de H. Eucharistie en het priesterschap te verdedigen. Daar hebben Norbertus en zijn kannuniken ook de seculiere kannuniken hervormd en de Sint-Michielsabdij opgericht.
Later (1131) hebben de kannuniken van de Sint-Michiels de abdij van Tongerlo gesticht.
Op 16 februari 1126 ontving Norbertus in Rome van paus Honorius II de bul Apostolicae disciplinae. Zijn keuze voor de regel van Sint-Augustinus was goedgekeurd, de bezittingen van Prémontré werden bevestigd en alle stichtingen erkend.

Maagdenburg.

Norbertus eigen talenten werden ook herkend door de kerkelijke hiërarchie. In 1126 – in hetzelfde jaar als de pauselijke goedkeuring van zijn regelkeuze – werd Norbertus benoemd tot aartsbisschop van Maagdenburg (Duitsland) en tot aartskanselier van het keizerrijk. Hij werd belast met het bestuur van zijn bisdom en de keizerlijke en kerkelijke politiek en streed voor de vrede en de waarheid in moeilijke situaties.
De nieuwe aartsbisschop deed ook een stichting van zijn eigen orde te Maagdenburg (Onze-Lieve-Vrouwekerk). Norbertus was een betrouwbare zoon de paus en, samen met de H. Bernardus van Clairvaux, ijverde hij ervoor een einde te maken aan het schisma binnen de Kerk.

Goeiedag Eerwaarde Heer Chris, net zoals in Lourdes is Maria hier in Beauraing 75 jaar geleden verschenen. Wat moeten wij ons daarbij voorstellen? Wie heeft haar gezien?

Het is inderdaad ongeveer 75 jaar geleden dat O.L.Vrouw in Beauraing verschenen is. Om precies te zijn: ze verscheen een eerste keer in de avond van de 29^ste november 1932. Vier kinderen uit twee gezinnen, Andrée en Gilberte Degeimbre, en Fernande en Albert Voisin, kwamen rond 18 uur naar de school van de zusters om daar hun vriendin en zus Gilberte Voisin op te halen, die altijd nableef op school om haar huiswerk te maken.
Bij de voordeur aangekomen zien de kinderen plots een heldere witte gestalte bewegen in de lucht ter hoogte van de vlakbij gelegen spoorwegbrug. De zuster die de deur komt open doen ziet helemaal niks.Gilberte zelf ziet de witte gestalte echter ook. De non stuurt de kinderen op strenge toon naar huis, ervan overtuigd dat de kinderen haar iets willen wijs maken. Ook thuis wordt hun verhaal door hun ouders op ongeloof onthaald.

Waarom verschijnt Maria? Had Maria een hemelse boodschap bij zich?

Maria heeft tijdens haar 33 verschijningen eigenlijk niet veel gezegd tot de kinderen. Haar eerste woorden waren :”Que vous soyez bien sages”, “dat jullie braaf zouden zijn” (als antwoord op de vraag wat de Heilige Maagd van hen verlangde).
Ze heeft later ook een kapel gevraagd en “dat men hier op bedevaart kome”. Op het einde van de verschijningen riep ze op om veel te bidden: “Bidt; bidt veel; bidt altijd!”
Ze heeft zichzelf bekendgemaakt aan de hand van drie titels : de onbevlekte Maagd, de Moeder van God, en de Koningin van de Hemelen.
Ze heeft ook nog beloofd aan één van de ziensters: “Ik zal de zondaars bekeren.” Op het eerste zicht zitten daar dus geen wereldschokkende verklaringen tussen

Komen er vele pelgrims op bedevaart? Waarvoor komen ze bidden?

Ik heb nog niet zoveel ervaring met de bedevaarders die naar Beauraing komen. Ik ben pas enkele maanden geleden benoemd als kapelaan van het verschijningsoord in Beauraing, en ben er voorlopig maar heel sporadisch vanwege studies die ik nog moet beëindigen in Brussel.
De winter is ook het dode seizoen voor een bedevaartsoord. Maar eens het bedevaartseizoen op 1 mei officieel zal geopend worden, zal het volk wel toestromen. Ik schat dat er per jaar toch vele tienduizenden O.L.Vrouw van Beauraing komen opzoeken.
En het thema dat dit jaar gekozen is moet dat nog meer aanmoedigen : “Dat men hier op bedevaart kome.” Het is een uitdrukkelijke wens van de Heilige Maagd met het Gouden Hart. Ik nodig jullie hierbij dan ook uit om op die wens van Maria in te gaan. Ik zal verheugd zijn jullie te mogen ontmoeten en ontvangen. Ik ben er immers vooral om Nederlandstalige bedevaarders op te vangen.

Het pausdom, de wereldvrede en de boodschap van Fatima

Boven het hoogaltaar in de basiliek van Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans in Fatima – zeer dicht bij de precieze plek waar op 13 oktober 1917 de Heilige Maagd Maria zich kenbaar maakte met de woorden “Ik ben de Vrouw van de Rozenkrans” – hangt een schilderij dat toont weergeeft hoe Onze Lieve Vrouw haar boodschap brengt aan drie kleine herders: de Zalige Francisco Marto, Zalige Jacinta Marto en Dienares Gods Lúcia Santos die al voor haar komst in het voorgaande jaar werden voorbereid door hun ontmoeting met Christus in de H. Eucharistie.
Lúcia Santos zou later kloosterlinge worden bij Zusters van de Heilige Dorothea met de kloosternaam Zuster Maria das Dores. Nog later werd zij karmelietes en werd wereldwijd beter bekend als “Zuster Lucia” van Jezus en van het Onbevlekte Hart.
In het midden van het schilderij staat Onze Lieve Vrouw en zij kijkt neer op de bisschop van Fatima en de drie kinderen, achter de schouders van Onze Lieve Vrouw is de koepel van de Sint-Pietersbasiliek in Rome, en de drie pausen die nauw verbonden
waren met Fatima voor de tijd van de zalige Johannes Paulus II: de eerbiedwaardig Pius XII, de ‘paus van Fatima’, de zaligeJohannes XXIII, de eerste paus die Fatima bezocht heeft (in mei 1956, toen hij nog kardinaal Patriarch van Venetië was), en de dienaar Gods Paulus VI, die drie afzonderlijke verwijzingen naar Fatima gemaakt heeft op het Tweede Vaticaans Concilie. Hij werd ook de eerste paus dieals pelgrim naar Fatima te reizde, in mei 1967, tijdens het 50-jarig jubileum van de verschijningen.

Centrale boodschap.

Zijn Heiligheid Paus Benedictus XVI bezocht Portugal in 2010 o.a. omwille van de tiende verjaardag van de zaligverklaring van Jacinta en Francisco.
Hij sprak toen ook duidelijk over het toenemende belang van Fatima in de Kerk in zijn homilie tijdens de H. Mis op de Esplanade van het heiligdom, 13 mei 2010:

Wie meent dat de profetische zending van Fatima afgelopen is, vergist zich. Hier herleeft het plan van God dat de mensheid sinds zijn ontstaan interpelleert: “Waar is uw broer Abel? (…) het bloed van uw broer roept uit de grond tot mij!” (Gen. 4, 9). De mens heeft een cyclus op gang weten te brengen van dood en terreur maar hij slaagt er niet in die te onderbreken … In de Heilige Schrift blijkt dikwijls dat God op zoek is naar rechtvaardigen om de stad van de mens te redden en dat is ook zo in Fatima, wanneer Onze Lieve Vrouw vraagt: “Wilt gij u geven aan God om al het lijden op u te nemen dat Hij u zal willen toezenden, als herstel voor de zonden waardoor Hij beledigd wordt en als voorspraak voor de bekering van de zondaars”?

Dit laatste zinnetje van de pauselijke toespraak tot de katholieke jongeren van de gehele wereld was een oproep van onze-Lieve-Vrouw tot de drie herdertjes van Fatima bij haar eerste verschijning . Er is zo veel geschreven over Fatima, toch willen wij hier op Jongerlo ons beperken tot deze oproep.

Gebed en boete: ook nog vandaag.

Door tussenkomst van de kinderen van Fatima richtte de heilige Maagd Maria zich vandaag tot u

We leven in een wereld waar het zondebesef verloren is gegaan. Ontrouw lijkt te heersen. Boete en bekering is het antwoord van Fatima.
De ware zin van ons leven is bij God te vinden en paus Paulus VI heeft, toen hij in 1967 als pelgrim naar Fatima ging, in een van zijn preken gezegd: “De boodschap van Fatima is een oproep tot gebed en boete”. Wie leert bidden zoals in Fatima gevraagd werd, vergeet zichzelf voor de anderen en bidt met het hart: “Bid toch, bid veel, breng offers voor de zondaars, want veel zielen gaan naar de hel omdat niemand zich voor hen opoffert of voor hen bidt” (O.L. Vrouw op 19 augustus 1917).

Is Radio Maria enkel voor oude mensen?

Wie zich die vraag stelt die hoeft gewoon maar de radio op te zetten. Vrij vlug zal je merken dat Radio Maria een gevarieerde programmatie aanbiedt: muziek, bezinning, gebed, catechese, jongerenprogramma’s.
Stel je bent in de auto en hoort niets leuks op de radio? Je zit te internetten en wil tegelijk iets inspirerends? Je bent alleen thuis en je wil je toch verbonden voelen met anderen? …. Het zijn allemaal ideale momenten om naar Radio Maria te luisteren.
Radio Maria is in Vlaanderen op verschillende FM-frequenties te horen, maar ook op de middengolf AM 675 of via internet: www.radiomaria.be

Voor wie wordt er muziek gedraaid?

Het muziekgenre op Radio Maria is natuurlijk christelijk geïnspireerd. Vergis je niet: christelijke muziek zijn niet alleen de liedjes uit grootmoeders tijd. Er zijn vandaag heel wat jonge christelijke popgroepen, tot zelfs rockgroepen toe. Om een voorbeeld te geven: er is de hippe muziekband “The Fruits”,…
Kortom radio Maria biedt een brede waaier aan christelijke muziek: moderne christelijke muziek, zoals bijvoorbeeld Michael W. Smith, maar ook meer klassieke of kerkelijk muziek zoals gregoriaans of de muziek uit Taizé.
Er is het muziekprogramma “Kraakhelder” of “Non-stop Muziek” voor jongeren, op donderdag- en zaterdagavond om 19:00u.
Elke dag is er gedurende een half uurtje een kinderprogramma om 18u30. Er worden dan kinderliedjes gedraaid en een verhaal verteld … zo komen jonge kinderen tot rust, een half uurtje voor het slapengaan.

Je geloof verdiepen….zonder die vervelende reclame!

Er wordt bezinning en catechese aangeboden en ook heel wat interviews met inspirerende mensen die vertellen over hun levenswerk in “Van Harte Katholiek”. Zoals een meneer die laatst vertelde over zijn betrokkenheid bij een organisatie die ziekenhuisschepen naar Afrika laat varen om de allerarmsten daar gratis medische zorg aan te bieden.
Wekelijks is er het jongerenprogramma X-plain waarbij een priester of religieus(e) een aspect van het geloof op eenvoudige wijze uiteenzet. Ook medebroeder Gabriël van de abdij van Tongerlo werkt hier in een tweemaandelijkse cyclus aan mee.
Gebed is ook een wezenlijk onderdeel van het programma. Live vanuit de studio in Den Bosch wordt om 12.15 uur de rozenkrans gebeden. De mis, het ochtend- en avondgebed zijn ook live te volgen vanuit wisselende kapellocaties in Vlaanderne en Nederland. Soms kan je al bellend meebidden in de uitzending!

Radio Maria op 12 FM frequenties in Vlaanderen

Al drie jaar zenden we via AM 675 het katholieke geluid naar Nederland en Vlaanderen.
Dat gaat trouwens onverminderd voort. Maar sinds kort hebben we er zomaar 12 prachtige geluidversterkers bij. De World Family van Radio Maria kocht 12 FM frequenties in Vlaanderen.
Ze worden competent beheerd door een eigen Vlaams bestuur. Dit bestuur wierf ook al een coördinator aan en op het ogenblik dat u dit leest is er misschien ook al een technicus, een locatie, een eigen promotie…
We hopen vooral op vele Vlaamse vrijwilligers! Biedt u zich ook aan?!

Informatie over Radio Maria in België kan u vinden op: www.radiomaria.be
U kan lokaal afstemmen op de volgende frequenties:

Radio Maria rond Mechelen en in de Antwerpse Kempen blijft het best te volgen op AM 675.

Een wereldwijde familie…

Wereldwijd heeft Radio Maria ongeveer 400 medewerkers heeft. Wereldwijd telt het 61 radiostations, verdeeld over 53 landen. We hebben meer dan 18 000 vrijwilligers. Door ons wijd vertakt radio netwerk hebben we wereldwijd het grootste bereik.