);

Leven In Gods Vreugde Een Portret Van Claire De Castelbajac (1953-1975)

Jongeren van onze tijd hebben voorbeelden nodig, in wie ze zichzelf en hun idealen herkennen. Claire de Castelbajac is zo’n voorbeeld. Als een gewoon meisje van onze tijd, bruisend van leven, was zij een buitengewoon getuige van onze roeping tot gelukkig-zijn.
Op deze bladzijde willen we jullie even met haar kennis laten maken.

Claire uit Lauret …

Claire de Castelbajac is een jonge Française, geboren in Parijs op 26 oktober 1953. Ze is de jongste van een diepchristelijk gezin van 5 kinderen. Enkele maanden later verlaat het gezin Frankrijk voor Rabat, de hoofdstad van Marokko.
Ik ben niet alleen, Jezus is bij me, zei ze tot haar moeder toen ze drie jaar oud was. Haar eerste vijf levensjaren bracht ze door in Marokko.
Van zodra haar bewustzijn ontwaakte gaf ze blijk van een intense levensvreugde, wakkere aandacht voor de mensen naast haar, een gedreven edelmoedigheid van hart en een bijzondere zin voor de dingen van God. Ze kende geen beperking wanneer ze iemand of iets beminde, in wat ze verlangde, in hetgeen ze gaf.

claire_02
Op 5-jarige leeftijd keert ze terug naar Frankrijk, het departement Gers (ten noorden van Lourdes). In Lauret, het ouderlijk huis, groeit ze op in stilte, temidden van de natuur en haar vriendjes de dieren: haar witte muis, haar kippen, haar geitje.
Ze gaat graag naar het kerkhof en de kapel achter het huis om er te bidden voor de mensen die daar liggen. Haar moeder wenst ze zelfs een vroege dood toe. Als deze verwonderd vraagt waarom, legt ze uit dat de dood het mooiste is wat ze haar kan toewensen omdat ze dan bij God is.
Nee, Claire heeft geen morbide geest. Integendeel, ze valt op door haar intense levensvreugde, haar wakkere aandacht voor de mensen naast haar, een gedreven edelmoedigheid van hart en een bijzondere zin voor de dingen van God. Ze kende geen beperking wanneer ze iemand of iets beminde, in wat ze verlangde, in hetgeen ze gaf.
Nog geen zes jaar oud mocht ze haar Eerste Communie doen. Van dan af zouden haar onbeperkt vertrouwen op God en haar serene en totale overgave aan Maria steeds maar verder groeien.
“Ik wil heilig worden; dan moet ik ook offers brengen”. (Op 6 jaar, tot haar moeder).
Heb je eraan gedacht je hart en je dag aan God op te dragen?” vroeg haar moeder haar toen ze bijna 7 was. “Natuurlijk ! Waar dien ik anders toe ?”
“Jezus, zeg goed aan Onze Vader, dat ik Hem aanbid en dat ik voor zijn eer zal ijveren zoveel ik kan. Zeg aan Onze Moeder, dat ik probeer haar zuiverheid en haar vriendelijkheid te bezitten. Zeg aan de H. Geest dat Hij me moet helpen om U nog meer lief te hebben. Dank U en tot morgen”. (In een dagboek, wanneer ze 13 jaar oud is).
claire_04

Studente kunst- en restauratiewerken.

Haar ouders speelden een belangrijke rol in haar opvoeding. Maar ze werd vooral getekend door de zestiger jaren – mei ’68 en de hippiegolf die over Europa stroomde – en de crisis in de Kerk en de wereld. Ze leed eronder.
Na haar lagere en middelbare studie kreeg ze op 19 jaar een studiebeurs om in Rome en Assisi kunst te gaan studeren en het vak om kunstwerken te restaureren. Haar leven scheen heel gemakkelijk, maar ze had veel te lijden en veel strijd te leveren.
Ze had een wankele gezondheid; ze moest kampen met haar overdreven gevoeligheid en haar voortvarendheid.

claire_05
ijdens haar eerste jaar in Rome had ze af te rekenen met moeilijkheden en aanvechtingen. Maar ze werkt mee met Gods genade. Ze gaf zich over in de handen van God en ze ging in haar gebed vertrouwelijk om met de H. Maagd en met al die goede ‘lieden in de hemel’.
Tijdens de lange nachtelijke treinreizen van Rome naar Auch en terug nam Claire geen slaapwagon; het daardoor uitgespaarde geld stopt ze in de uitgestoken hand van een bedelaar aan de Stazione Termini te Rome.
In haar veel te kort leven werd Claire meermaals door ziekte of tegenslagen getroffen. Haar humor hielp haar door de sombere momenten heen.
“Over twee jaar zal ik om mijn kleine tegenslagen lachen, dus waarom zou ik het nu niet meteen doen ?”
Overal waar Claire kwam, was ze een echte vreugdezaaister. Haar blijheid was aanstekelijk. Tegen een oom zei ze eens: De helft van de mensen die ik tegenkom zeggen : Hoe doe jij dat toch ? Jij bent altijd blij? Ik denk dat je daaraan de christenen herkent. Mensen die in Moskou geweest zijn zeggen dat je in de straten een christen op honderd meter afstand herkent aan zijn blijheid”.
claire_03
Claire ging biddend door het leven.Haar gebed was de sleutel van haar wonderbare evenwichtigheid. Verscheidene vriendinnen en vrienden van haar lieten zich ontvallen: Het doet ons goed te weten dat Claire dezelfde problemen had als wij, maar dat haar remedie ertegen heel eenvoudig was : haar dagelijks en vurig gebed.

Claire van Maria en van Lourdes.

Er is een rode draad die door het leven gaat: Maria. Ze spreekt haar aan als “de genade”. Maar ook een grote liefde voor de Kerk kenmerkt haar. Ze vergezelde haar ouders vaak naar Lourdes en als ze zeventien is, stelt ze zicht ten dienste van de zieken in Lourdes.
Zelf werd Claire ook regelmatig door ziekte en tegenslagen getroffen. Haar humor hielp haar door de sombere momenten heen. “Binnen twee jaar zal ik lachen om deze tegenslag. Waarom zou ik het dan niet meteen doen?” was één van haar slagzinnen.
Claire was een echte vreugdezaaister en ging biddend door het leven. Haar gebed was de sleutel van haar wonderbare evenwichtigheid. Ze reinigt haar hart, is trouw aan de sacramenten van communie en biecht en bidt voor de bekering van de zondaars.
In 1974 mocht ze een bedevaart van drie weken doen naar het Heilig Land, een zeer sobere reis, die in haar een beslissende weerklank vond.

Terug uit het H. Land krijgt ze een stageopdracht in Assisi. Ze mag er twee mooie fresco’s van Simone Martini restaureren: de ‘H. Clara’ en ‘Het mirakel van de H. Maarten’. Beide fresco’s versieren de kapel van Sint-Maarten in de onderste basiliek van Assisi. In de stilte van de kerk en onder de gewelven verdiept ze haar geloof. Ze heeft het geluk op aarde gevonden: haar geloof ín God!
Voor de kerstvakantie keerde Claire naar Lauret terug; ze straalde van vreugde en liep over van vitaliteit. Op maandag 30 december 1974 was ze met haar ouders voor een dag te Lourdes. Langdurig bad ze voor de grot, neergeknield, onverstoorbaar door wat om haar heen beweegt. Heeft Maria haar toen een teken gedaan? Haar een ultiem bewijs van haar liefde gevraagd.
claire_06
Enkele dagen voor haar laatste ziekte maakt ze samen met haar moeder het eten klaar en zegt: “Ik ben zo gelukkig. Als ik nu zou sterven, dan geloof ik daf ik recht naar de hemel ga. De hemel is de lofzang van God en daar baad ik reeds in.”
Op 4 januari daaropvolgend, het was de eerste zaterdag en Claire had devotie voor die dag, manifesteerde zich plots een acuut meningo-encefalitis (hersenvliesontsteking). Ze leed afschuwelijke pijnen. Op 22 januari 1975 trad ze Gods eeuwigheid binnen. De laatste woorden op haar sterfbed zijn die van het Weesgegroet. Terwijl haar moeder verder bidt, fluistert ze telkens: ‘Nog… nog…’  Ze was 21 jaar en drie maanden.

Een kandidaat-heilige met een boodschap.

Claire had een grote indruk nagelaten op haar familie, vrienden en kennissen. Ze was in haar leven modern, spontaan, vrolijk, edelmoedig, buitengewoon wilskrachtig en idealistisch. Al vroeg werd ze aangetrokken door al wat edel en heilig was. In het Zuiden van Frankrijk hebben groeperingen van jongeren haar reeds geadopteerd als hun jonge hemelse beschermster.
Een lid van de jeugdbeweging ‘Jeunesse-Lumiére’ schreef aan Claires moeder : Voor ons is ze een echte heilige. Het is ongelooflijk als je ziet met welke natuurlijkheid zij het evenwicht in haar leven heeft gevonden.
“Laat je nooit ontmoedigen ! Het zou de ergste stommiteit zijn. Van zodra je je voelt wankelen moet je vlug de H. Maagd en je Bewaarengel aanroepen en je mag zeker zijn dat ze je zullen helpen. Het zijn je beste vrienden en zo machtig ! Ze zullen je niet laten vallen. Daarna moet je hen bedanken. Geloof me, dit is een uitstekende remedie!” (Op 16 jaar).
Het proces tot zaligverklaring van Claire de Castelbajac werd op 10 februari 1990 officieel ingeleid door Mgr. Vanel, aartsbisschop van Auch. Op 12 mei 2004 werd haar lichaam opgegraven en overgebracht naar de abdij van Boulaur.
Het boek ‘Leven in Gods vreugde’ is verkrijgbaar door storting van 12 €. + 2,5 € port op rekening 000-0536435-25 van de zusters O.L.Vrouw van Colen, Colenstraat 1, 3840 Borgloon.

Nog enkele uitspraken van Claire ..

“Vind je de idee van de naderende dood echt zo angstwekkend? Ik denk van niet. Je moet de dood niet vrezen ook al vertellen velen je met reden het tegenovergestelde. De dood is de overgang tussen het leven en de Volmaakte Vreugde, het eeuwig Aankijken van Diegene die ons alles geeft.. Zoiets a!s een eindwerk, vol vreugde en kleine tegenslagen maarhoofdzakelijk toch vol geluk. Ik ben er zeker van dat God een zachte, barmhartige examinator is. Hij vraagt geen onmogelijke dingen aan zijn kandidaat gelukzaligen. Beangstigt de dood je? Hopelijk niet Als je haar voorziet en verlangt, ben je góed voorbereid.”
(16 maart 1970, aan een vriendin die bang is voor de dood)

claire_02
“Heiligheid is liefde om gewone dingen te doen voor God en met God met zijn genade en zijn kracht. Ik dacht altijd dat het aanvaarding was en niet liefde. Liefde verandert en verlicht alles. Daar komt vermoedelijk Gods vreugde vandaan! Aanvaarding is eerder een neutraal gevoel, alhoewel beter dan berusting. Liefde is eigenlijk het enige gevoel dat God waardig is. Een kus van mijn ouders aanvaard ik niet, ik vind hem fijn omdat hij van hen komt Aanvaarden is bij jezelf zeggen: `Die tegenslag bekijk ik van de goede kant en offer ik aan God.’ Berusten: ‘Die tegenslag hangt me de keel uit en ik offer die toch aan God.’ Er liefde van maken: `God laat die tegenslag toe opdat ik die van harte opdraag voor Zijn Heerlijkheid.’ Neemt niet weg dat er een stevige dosis heiligheid nodig is om alles tot Liefde om te vormen.” (oktober 1972, tijdens haar studietijd in Rome)
“Naast en boven mijn gemoedelijke omgang met Onze-Lieve-Vrouw ontdek ik thans Gods Liefde: oneindig, verbazend en zo eenvoudig Ik zou je met dit Geloof, dat mij nu overspoelt, willen besprenkelen; je een goed recept meegeven: lees de bijbel en begin bij Sint-Jan, bid de rozenkrans en neem dagelijks enkele minuten tijd voor aanbidding. Christelijke naastenliefde heeft anderen lief omdat God hen liefheeft. Dit, onder andere, overspoelt me met goddelijke vreugde. Hopelijk praat ik niet te veel als een nonnetje; ik ben zo vol van goddelijke vreugde.” (4 oktober 1974, aan een vriendin)