De islam is de laatste jaren niet meer uit het nieuws te slaan: Arabische lente, Isis, Al Qaida, migraties en vluchtelingenstromen, bekeringen en radicaliseringen enz. Een minder spectaculair aspect, dat spijtig genoeg niet de belangstelling van de media haalt, is het fenomeen van de vele moslims die zich tot het christendom bekeren, zowel in Europese landen (bv. Frankrijk) als in Arabische (bv. Noord-Afrika). De koran staat niet toe dat een moslim zich tot een ander geloof bekeert. Moslims die christen worden riskeren dus veel en ondervinden veel weerstand.
In deze catechese bieden we u een deel van een interview aan met Moh-Christophe Bilek, een naar Frankrijk geëmigreerde Algerijn die zich op jonge leeftijd tot het christendom bekeerd heeft. Hij is de stichter van een Fraterniteit die zich toelegt op de opvang van mensen die van de islam overgaan naar het katholieke geloof.
Ik heb school gelopen in Parijs. Het Evangelie heb ik ontdekt door mijn scholing! Ik hoorde voor het eerst over Jezus Christus in mijn lessen geschiedenis: waar om sprak men over de jaren ‘voor Christus’ en ‘na Christus’?
Later kwamen er de media. Ik volgde de evangelische uitzendingen van de Zwitserse kerken via de korte golf. Die begonnen al om 6 uur ’s morgens!
Het vaderschap van God! Wanneer de moslims zeggen dat Jezus niet de Zoon van God is, dan sluiten ze de deur voor de mogelijkheid zelf een kind van God te worden.
In die zin is de islam een anti-christendom dat de mens verwijdert van God de Vader. Van een God die ons bemint met een mateloze liefde, aangezien Hij mens wordt en zichzelf wil opofferen omwille van ons heil.
Ik werd gedoopt in 1970, toen ik 20 jaar oud was. In die tijd was je pas meerderjarig op je 21ste en k had strikt genomen de toestemming nodig van mijn ouders. Maar toen ik enkele jaren voordien zo onvoorzichtig was geweest om thuis over het doopsel te spreken werd ik door mijn vader hard geraakt.
Mijn moeder goot een emmer water over mijn hoofd om me wakker te schudden. De reactie van mijn vader was zowel etnisch, nationalistisch als religieus. Voor hem kon je het moslimgeloof niet vraag stellen. Hij was nog lid geweest van de Algerijnse onafhankelijkheidspartij Front de Libération Nationale en in zijn ogen stond Algerijn zijn daarom gelijk aan moslim zijn, en Fransman zijn gelijk aan christen zijn. Gedoopt worden stond voor hem dus gelijk aan overgaan naar de vijand!
Hij werd toen razend kwaad en vroeg me terug te keren op de rechte weg en me te ontdoen van mijn christelijke boeken.
Mijn intenties moesten dus verborgen blijven. Daarom heb ik er bij de priester op aangedrongen me voor het doopsel te aanvaarden.
Ik werd gedoopt in de crypte van de kerk Saint-Christophe te Créteil in de vallei van de Marne. Daarna trok ik naar Mayenne om me aan te sluiten bij een gemeenschap van een priester-arbeider. Mijn ouders begrepen niet waarom ik was vertrokken. Ze hebben me getelefoneerd en toen ik heb ik het toegegeven: ik ben christen geworden! Mijn vader heeft zich toen volledig van mij afgesloten. Mijn moeder had schrik me te verliezen en vroeg me om terug te komen. De priester raadde me aan hen gerust te stellen. Samen zijn we naar Parijs getrokken om mijn familie te zien. Mijn vader zei niet één woord terwijl zijn ogen bliksems op me af vuurden. Maar omwille van de priester kon hij niets doen.
Mijn ouders zeiden bij zichzelf: “Ginds zal men hem aan de haak slaan en men zal voor een huwelijk zorgen.” Ik, daarentegen, zei bij mezelf: “Wat heb je te vrezen? Ga de uitdaging aan! Als je geloof stevig staat, dan zal het bevestigd worden. Zo niet, dan is het een bevlieging.”
Je ontdekte toen ook de christelijke wortels van het land van je voorouders?
Noord-Afrika heeft een christelijk verleden waarover men nooit spreekt. Hoe komt het dat mijn voorouders christenen waren en vervolgens moslim zijn geworden? Wat belet er ons vandaag opnieuw christen te worden? Het merendeel van de mensen in Algerije zullen zeggen dat de mensen zich tot de islam bekeerd hebben. Dat ze in de islam de ware weg ontdekt hebben, het ware monotheïsme. Maar dat is niet wat de geschiedenis ons leert. De islam zoekt steeds de gemeenschap opsluiten welke ze veroverd heeft.
Werd je bij de katholieken in Algerije goed opgevangen?
In de jaren 70 waren er nog veel priesters, religieuzen en kerken. De staat heeft echter beetje bij beetje aan hun patrimonium geknabbeld. Toen men mij voorstelde aan kardinaal Duval heeft hij me amper aangekeken. Een bekeerling uit de islam? Dat was het minste van zijn bekommernissen. Mijn wil om christen te worden leek hem zo vreemd!
Dat is een heilige die er voor gezorgd heeft dat ik in de katholieke kerk ben gebleven. Ik was geraakt door zijn zelfgave. Hij liet alles achter! Zo’n radicalisme tref je enkel aan in de katholieke kerk. Eerst trekt hij naar Nazareth en daarna naar de Algerijnse woestijn. Hij wijdt zich volledig toe aan de bevolking en brengt een tot op heden ongeëvenaard werk tot stand: het Touareg woordenboek. Hij had zo’n liefde voor God en voor de naaste! De islamistische strijders pretenderen voor God te vechten, maar bij hen is helemaal geen liefde tot de naaste te bespeuren.
Ja. Behalve wanneer katholieken zich sociaal engageren zonder van hun geloof te spreken. We zijn verplicht eten te geven aan wie honger heeft, dat spreekt voor zich. Maar hen niet het geestelijke brood te eten geven … !? Christus heeft ons gezegd dat een mens niet leeft van brood alleen, maar van elk woord dat komt uit de mond van God. Waarom het dan ook niet zeggen?
Een priester vroeg me recent nog wat hij moest aanvangen met die moslims die wel bij hem voedselpakketten komen halen maar hem ook arrogant aankeken en zegden: ‘Straks hebben wij het hier allemaal voor het zeggen!”
En wat hebt u hem geantwoord?
Je kan niet iemand dwingen om ‘dank u’ te zeggen. Maar je kan hem wel zeggen dat je handelt in opdracht van Christus. Moslims moeten verlicht worden. Ik ben goed omdat de Heer dat van mij vraagt! Wie is goed dan God alleen? Je kan de naast niet beminnen zonder de hulp van God.
Het gaat om een innerlijke kracht, ze komt van boven. Jezus Christus zegt ons: “Wie mij verwerpt zal ook in de hemel verworpen worden.” Dat is waar, in het bijzonder voor ons. Wij verlaten de islam uit keuze en willen Christus toebehoren, waarom het ook niet tonen aan onze families? Zij die de stilte bewaren doen dat, begrijpelijkerwijze, uit angst voor hun leven. De islam voorziet in de doodstraf voor hen die het geloof afvallen.
Door de macht van de groep, de sociale druk. In de middeleeuwen liepen zelfs de meest moedige pogingen uit op een mislukking. Raymond Lulle, bijvoorbeeld, die twee maal naar mijn streek Kabylie gekomen is.
De eerste keer kon hij nog gedaan krijgen dat men naar hem luisterde door Arabisch te spreken, maar zonder één enkele bekering tot stand te brengen. De twee keer heeft men hem lelijk toegetakeld. Bijna stervende heeft men hem op een boot gezet.
Moslims waken over elkaar. De charia vraagt dat men er over waakt of iemand de ramadan onderhoudt of niet en of men zijn gebeden doet. Een geloofsafvallige komt men op het spoor!
De ilam leeft van de macht! Het heeft zichzelf altijd opgelegd door middel van macht. Dat is te verklaren vanuit zijn ontstaan en zijn geschiedenis: het spirituele en het tijdelijke werden nooit van elkaar onderscheiden. Daarom zwijgt de meerderheid van de moslims. Ze weten dat ze risico’s lopen door de charia! Deze werd opgesteld in de tiende eeuw om de moslims te kunnen controleren. Het is daarom verboden Mohammed niet te erkennen als profeet of om de beweren de koran niet van God komt.
Is de charia een realiteit in Frankrijk?
De staat moet zich meer op de invloed van de charia richten, veeleer dan zich te verliezen in het onderscheid tussen islam en islamisme. In Frankrijk zouden de moslims gediend zijn met een debat over de charia. Dat debat heeft al plaats gevonden in Tunesië en Egypte. …
Als wij in Frankrijk zo’n debat uit de weg gaan, dan zullen zones ontstaan waar niet het Franse recht heerst maar de sharia. In Engeland is dat reeds het geval: daar zijn er wijken waar rechters de sharia toepassen op de moslims. Het is de terugkeer van de apartheid!
Lange tijd heb ik christenen ontmoet voor de overgang van de islam naar het christendom iets ongerijmd was. Onbewust waren ze van mening dat moslims sowieso hun geloof ernstiger beleven dan zijzelf. Ze stelden het zich zelfs voor dat deze gelovigen door de islam gered waren…
Maar ik heb ontdekt dat er slechts één weg naar het heil is: deze van Jezus Christus. Ik heb steeds moeilijk kunnen begrijpen dat men in de katholieke Kerk kon beweren dat het heil zich ook in andere religies kon bevinden, met name de islam. Het is echter Christus die de moslims zal redden!!
Het volledig interview kan men lezen (in het Frans) in Famille Chrétienne nr. 1938 van 7 tot 13 maart 2015
