Volgens het Vita Norberti werd hij diep getroffen door een plotselinge bekering. Op een zekere dag sloeg een bliksemschicht in, vlak voor de voeten van zijn paard. Het beest steigerde en wierp Norbertus op de grond. Daarop vroeg hij zich – als een tweede Paulus – hardop af: ‘Heer wat moet ik doen?’. ‘Wend je af van het kwade en doe alleen nog het goede. Zoek rust en vrede’, antwoordde een stem uit de hemel. Hij deed boete en ging in retraite waarna hij verzocht om het diakenschap, als snel gevolgd door het priesterschap.
In 1114 ging hij naar de benedictijnenabdij van Siegburg, waar hij in 1115 door de aartsbisschop van Keulen tot priester werd gewijd. Daarna keerde hij terug naar Xanten, waar hij zich bleef inzetten voor het strikt nakomen van de kloostergeloften, waaronder die van de armoede. Het is evident dat Norbertus betrokken was in de toenmailige ‘Gregoriaanse Hervorming’ van het kloosterleven en de levenswijze van clerici. Dit werd echter niet aanvaard door de kanunniken van Xanten. Zij hielden vast aan de regel van Aken die privé-bezit toestond. Nadat hij zijn ontslag had genomen als kanunnik van Xanten, deelde Norbertus zijn bezittingen met de allerarmsten.
De kathedraal van Laon
Ruïnes in Prémontré.
Norbertus ging dikwijls buiten zijn klooster om het Woord Gods te prediken in het Germaanse keizerrijk en in de Lage Landen. Hij had een grote devotie voor de H. Eucharistie en Onze-Lieve-Vrouw: hij droeg elke dag de mis op.
Door Norbertus en zijn kannuniken hebben de premonstratenzers andere kloosters opgericht een een grote verspreiding gehad door Europe.
In 1124 werd de premonstratenzers naar Antwerpen gezonden om ‘het tanchelisme’ te bestrijden en elementen van het katholieke leer over de H. Eucharistie en het priesterschap te verdedigen. Daar hebben Norbertus en zijn kannuniken ook de seculiere kannuniken hervormd en de Sint-Michielsabdij opgericht.
Later (1131) hebben de kannuniken van de Sint-Michiels de abdij van Tongerlo gesticht.
Op 16 februari 1126 ontving Norbertus in Rome van paus Honorius II de bul Apostolicae disciplinae. Zijn keuze voor de regel van Sint-Augustinus was goedgekeurd, de bezittingen van Prémontré werden bevestigd en alle stichtingen erkend.
Norbertus eigen talenten werden ook herkend door de kerkelijke hiërarchie. In 1126 – in hetzelfde jaar als de pauselijke goedkeuring van zijn regelkeuze – werd Norbertus benoemd tot aartsbisschop van Maagdenburg (Duitsland) en tot aartskanselier van het keizerrijk. Hij werd belast met het bestuur van zijn bisdom en de keizerlijke en kerkelijke politiek en streed voor de vrede en de waarheid in moeilijke situaties.
De nieuwe aartsbisschop deed ook een stichting van zijn eigen orde te Maagdenburg (Onze-Lieve-Vrouwekerk). Norbertus was een betrouwbare zoon de paus en, samen met de H. Bernardus van Clairvaux, ijverde hij ervoor een einde te maken aan het schisma binnen de Kerk.
