Heb je je ooit afgevraagd ‘Wat zal de hemel zijn?’. Men kan deze vraag op verschillende manieren beantwoorden, maar voor ons, katholieken, zou een goed antwoord zijn: ‘eeuwig leven met God’. Wij zijn gemaakt om gelukkig te zijn met God in alle eeuwigheid.
Maar dit leven met God begint niet in de hemel: het begint hier en nu op aarde met ons doopsel. Wij kunnen reeds een glimp van dit ‘toekomstig leven’ en een voorsmaak van de hemel proeven in de heilige liturgie, het officiële gebed van de hele Kerk en in de sacramenten.
In het centrum van deze viering en van aanbidding van God staat de heilige eucharistie, het geschenk van God zelf voor ons. Hoe is dit mogelijk?
Als wij deelnemen aan de heilige mis, vooral op zondag, zien wij de priester tijdens de consecratie – zoals Jezus dat deed bij het Laaste Avondmaal – en hij spreekt deze woorden over het brood: ‘Hij nam het brood en gaf het aan zijn leerlingen en zei “NEEMT EN EET HIERVAN, GIJ ALLEN, WANT DIT IS MIJN LICHAAM, DAT VOOR U GEGEVEN WORDT”’.
Op dat moment is Jezus, onze Heer en onze God, werkelijk aanwezig op het altaar, met lichaam en bloed, met ziel en goddelijkheid. Op deze manier ‘re-presenteert’ Jezus zijn offer van Golgotha op het altaar en geeft zich aan ons, onder de gedaanten van brood en wijn, te eten voor ons heil.
De Heilige Eucharistie is echter niet alleen bedoeld om te worden opgegeten. De heilige Eucharistie, Jezus Christus, is er ook om te worden aanbeden en te beminnen. Jezus wil dat wij Hem liefhebben en aanbidden. Hij wil dat wij Hem een bijzondere en centrale plaats wilt geven in ons leven.
Onze liefde voor God in de Heilige Eucharistie is ook iets buiten de mis, en wij doen dit in een zeer mooie en belangrijke manier door de ‘Eucharistische Aanbidding’. Tijdens de dienst van de Eucharistische Aanbidding, neemt de priester een geconsacreedere hostie van het tabernakel en hij plaast het in een ‘monstrans’.
Dit woord komt van het Latijnse monstrare, d.w.z. ‘tonen’ of ‘laten zien’. De monstrans wordt dan geplaatst op de voorkant van het tabernakel of op het altaar van de kerk of van de kapel voor aanbidding. Het altaar is meestal versierd met kaarsen en bloemen, die tekens zijn van onze liefde voor Onze Heer.
Wat doe je eigenlijk tijdens de aanbidding? Wij tonen gewoon onze liefde voor Jezus! Door gewoon aanwezig te zijn, door de tijd door te brengen met Hem, door te bidden, door het delen van al onze vreugde en verdriet met Hem. En wij bidden ook voor andere mensen in nood en voor degenen die om ons gebed hebben gevraagd. Wij kunnen onze favoriete gebeden reciteren met inbegrip van het ‘Onze Vader’, de Bijbel of een spiritueel boek lezen. We kunnen ook daden stellen van geloof, hoop en liefde, dankbaarheid en eerherstel voor onze zonden en de zonden van de hele wereld, ofwel de rozenkrans bidden enz.
Het belangrijkste is dat wij ons hart openen voor Jezus, want Hij is echt onze beste vriend. Wij kunnen ook zijn eucharistische aanwezigheid in het tabernakel bezoeken op elk moment, wanneer de kerk open is, of een gebed bidden als wij een kerk passeren.
De zalige paus Johannes Paulus II schreef, “Het is mooi om bij Hem te zijn, om dicht aan zijn borst te liggen als zijn geliefde leerling (cf. Joh 13,25), en om de oneindige liefde te voelen van zijn hart. Als het christendom zich in onze tijd moet onderscheiden, met name in de ‘vaardigheid van het bidden’, hoe zou men dan geen nieuwe behoefte kunnen voelen om lang te blijven in geestelijk gesprek, in stille aanbidding, in een houding van liefde, vóór Christus die aanwezig is in het Allerheiligst Sacrament? Hoe dikwijls, dierbare broeders en zusters, heb ik dit ervaren, en heb ik hieruit kracht, troost en steun gevonden!” (Encycliek Ecclesia de Eucharistia, n. 25). Laten wij het goede voorbeeld van deze paus ter harte nemen en onze liefde voor Jezus in de Heilige Eucharistie tonen.
