Paulus van Tarsus (gestorven rond het jaar 67 na Chr.) was aanvankelijk enkel bekend Saul. Pas later, na zijn bekering, zou hij als Paulus verder door het leven gaan. Als Apostel springt hij een beetje uit het rijtje. In tegenstelling tot ‘de Twaalf’ heeft hij de Jezus niet gekend tijdens diens openbaar leven. Hij is de eerste die Hem uitsluitend heeft leren kennen als de Verrezen Christus.
Hij werd in Tarsus geboren (rond het jaar 8 of 9 na Christus) en als een jonge man naar Jeruzalem gestuurd. Hier ontving hij op de school van Rabbijn Gamaliël de Oudere als farizeeër een streng onderricht in de Joodse Wet.
Na meerdere jaren keerde hij terug naar Tarsus. Daarom was hij niet aanwezig in Jeruzalem tijdens de openbare jaren van Jezus’ onderricht. Hij keerde echter enkele jaren na de Passie van Christus terug in die stad.
Tijdens deze fase in zijn leven was Saul een ijverige farizeeër. Hij was getuige – misschien wel de opdrachtgever – bij de steniging van Stefanus en de mantels van moordenaars heeft hij toen vastgehouden (vergelijk de Handelingen van de Apostelen 8,1-3).
Zijn bekering vond plaats op de weg naar Damascus (Hand. 9,1-19). Hij werd plotseling door een licht omgeven uit de hemel en terwijl hij van zijn paard viel, hoorde hij een stem zeggen: “Saul, Saul, waarom vervolgt gij mij?”.
Saul was helemaal ondersteboven van wat er met hem gebeurd was. Volledig verblind begon hij toen rond zich heen te tasten. Door zijn reisgezellen werd hij naar Damascus gebracht waar hij gedurende drie dagen niet kon zien, niet at en niet dronk.
Toen Saulus op zijn tocht Damascus naderde, omstraalde hem plotseling een licht uit de hemel. Hij viel ter aarde en hoorde een stem die hem zei: ‘Saul, Saul, waarom vervolgt gij Mij?’ Hij sprak: ‘Wie zijt gij, Heer?’ Hij antwoordde: ‘Ik ben Jezus, die gij vervolgt. Maar sta op en ga de stad in; daar zal iemand u zeggen wat ge doen moet.’ Zijn reisgezellen stonden sprakeloos, want zij hoorden wel de stem, maar zagen niemand. Saulus stond van de grond op, maar hoewel zijn ogen open waren, zag hij niets. Zij namen hem dus bij de hand en brachten hem Damascus binnen.
Het is in het huis van Annanías, een christen, dat hij zoud worden opgevangen, verzorgd en uiteindelijk ook genezen. Het is tijdens dit verblijf dat Paulus zich ten volle zou bekeren en dat hij als ” Apostel van de heidenen” werd herboren. Van fanatiek vervolger der christenen was hij nu een vurig verkondiger van Jezus geworden.
Gedurende drie jaar zou Paulus in Damascus en in de streek ten oosten van deze stad verblijven en er ook prediken (Gal. 1,17-18). De joden in Damascus waren met de nieuwe verkondiging niet opgezet. Ze werden boos en beraamden een plan om hem uit de weg te ruimen. Hij kon de stad ontvluchten en nam de wijk naar Jeruzalem.
In Jeruzalem ontmoette hij Barnabas, een invloedrijke leviet, die hem in contact bracht met de apostelen. De christelijke gemeenschap in Jeruzalem vertrouwde hem echter nog niet, omdat ze de felle vervolgingen die hij hen had aangedaan, nog niet vergeten waren. Barnabas kon hen echter overhalen door te getuigen hoe Paulus zich in Damascus had bekeerd en hoe hij daaropvolgend een vrijmoedig verkondiger van Jezus was geweest.
Pas als Barnabas de apostelen uitnodigt om de groeiende christelijke gemeenschap te helpen organiseren in Antiochië, wordt ook Paulus uitgenodigd om te komen. Nu laat Paulus voor altijd zijn oude naam Saulus achter zich.
Hij is ervan overtuigd dat het niet zijn zending is om naar de joden te gaan, maar om naar de andere volkeren te gaan, die door de joden “de heidenen” worden genoemd. Het is ook in Antiochië dat de leerlingen van Christus voor het eerst de naam “christenen” krijgen.
Vanuit Antiochië werden Paulus en Barnabas op missie uitgestuurd. De eerste missiereis voert hen naar Cyprus en van daaruit naar Anatolië (of het centrale gedeelte van het huidige Turkije). Ze verkondigen hier met zeer veel ijver het Evangelie of het Goede Nieuws dat Jezus Christus ons door zijn kruisdood verlost heeft en dat Hij verrezen is uit de doden. Onderweg stichten ze nieuwe christengemeenschappen en genezen ze ook vele zieken.
De tweede missiereis vangt aan in ongeveer 50 na Christus, wanneer Paulus weer op stap gaat, maar nu vanuit Antiochië richting Klein Azië (of de huidige westkust van Turkije). Zijn apostolische reis duurt tot 53 na Christus. In die tijd steekt hij over naar Griekenland en Macedonië in Europa, waar Filippus zich bekeert. Paulus en Filippus worden uiteindelijk afgeranseld en in de gevangenis gegooid. ’s Nachts was er echter een aardbeving en de gevangenisbewaarder liet zich door hun getuigenis bekeren. Hierdoor komen ze de volgende morgen vrij. Ze trokken ze naar Tessalonica, Berea en Athene, om vervolgens via Jeruzalem terug te keren naar Antiochië.
Bij aankomst in Jeruzalem stond er al meteen veel druk op de ketel: er was de vrees dat de inmiddels roemruchte Paulus weer in de synagogen zou gaan verkondigen en dat de groei van het christendom steeds meer zou toenemen. Paulus werd een levensgrote bedreiging en de hele situatie kwam tot een ontploffing op de laatste dag van de tempelreiniging van Paulus. Hij werd ervan verdacht dat hij een Griekse man van niet-joodse afkomst meegenomen zou hebben naar de Tempel. Vanuit het standpunt van de joden gezien had hij hiermee het heiligdom geschonden.
Zijn leven werd gered omdat een commandant met een Romeinse legereenheid arriveerde om orde te handhaven. “Paulus, die boven aan de trappen stond, maande de mensen met een handgebaar tot stilte. Daarna sprak hij hen in het Hebreeuws toe ” (Hand. 21,40). In zijn toespraak legde hij uit wie hij was en wat hij deed: over hoe hij als jood onder Rabbijn Gamaliël had gestudeerd en over zijn verblindende en levensbepalende ontmoeting met de Verrezen Christus op de weg naar Damascus. Tegen de Joodse toehoorders in Jeruzalem voegde hij er ook nog aan toe: (jaren geleden)… “na mijn terugkeer in Jeruzalem, was ik eens in de tempel aan het bidden, toen ik in extase raakte en Hem (de Verrezen Christus) daar zag. Hij zei tegen mij: ‘Haast je, verlaat onmiddellijk Jeruzalem, want ze zullen van jou geen getuigenis over Mij aannemen.’ “ … (later) “Zei hij tegen mij: ‘Ga, want Ik stuur je ver weg, naar de heidenen’ “.
Paulus werd daarom naar de kazerne naast de Tempel gebracht en moest voor het Sanhedrin verschijnen, maar ontkomt aan de zweepslagen, omdat hij een Romeinse burger is. Na een aanslag op zijn leven door joodse Zeloten, wordt Paulus overgebracht naar Caesarea. Nu moet hij voor Gouverneur Felix verschijnen (die tussen 57 en 59 na Christus gouverneur is geweest).
Twee jaar later moet hij voor Festus verschijnen, de opvolger van Felix. Uiteindelijk moet hij voor koning Agrippa II verschijnen. Na Paulus aanhoord te hebben, zegt deze tegen Festus: “Deze man doet niets waarop dood of gevangenis staat”… “deze man had vrij kunnen zijn als hij zich niet op de keizer beroepen had” (Hand. 26,32).
Koning Agrippa en gouverneur Felix sturen Paulus uiteindelijk naar Rome om voor de keizer berecht te worden. Onderweg leiden ze schipbreuk, maar ze worden opgevist en via de Italiaanse kust bereiken ze de Romeinse hoofdstad.
Ook in Rome zal Paulus over Christus blijven getuigen. Paulus doet een laatste oproep tot de bekering van zijn volk en “sommigen gaven gehoor aan wat hij zei, anderen wilden het niet geloven”. Ten slotte haalt hij Jesaja aan: “U moet weten dat deze redding door God gezonden is aan de heidenen; en die zullen luisteren” (Hand 28,17-31). Hiermee bevestigd Paulus dat Gods heil en redding voor alle volkeren en mensen is gekomen.
Uiteindelijk werd Paulus veroordeeld en als Romeinse burger met een zwaard onthoofd en buiten de stads muren van Rome begraven, op een kerkhof langsheen de Via Ostiense. Tot op de dag van vandaag wordt zijn graf door duizenden bezocht in de Basiliek van Sint- Paulus- buiten- de- Muren.
De graftombe van de H. Paulus
