Wanneer we bezig zijn met onze roeping dan zijn er heel wat gevoelens die in ons binnenste opwellen. Die zetten ons in beweging of maken juist elke beweging onmogelijk; zij motiveren ons of maken ons juist onzeker; ze wijzen een richting aan of verblinden ons.

Het is daarom zeer belangrijk goed over je roeping na te denken. Roeping is immers een lang onderscheidingsproces waarbij je inzicht probeert te verwerven in wat je werkelijk wil en hoe het concreet allemaal verder moet.

Helderheid in je roeping verwerf je dus enkel door een systematische aanpak: het aftasten van je gevoelens en innerlijke ervaringen, het evalueren en uitzuiveren van je motivaties, het overwegen van de pro’s en contra’s…..

We formuleren hier enkele vragen die je in dit proces van onderscheiding tot hulp kunnen zijn. Doe daarbij de inspanning om je antwoorden uit te schrijven.

• Maak op papier een inventaris op van al de vragen die door je hoofd flitsen en van alle gevoelens die je door je heen voelt gaan.
• Wat maakt dat je denkt dat je een roeping hebt? Wat weerhoudt je om voluit op die roeping in te gaan?
• Probeer het profiel samen te stellen van de kloostergemeenschap waarvan je denkt dat die voor jou ideaal zou zijn. Ofwel: moest je zelf een kloostergemeenschap kunnen stichten, hoe zou die er dan uit zien?
• Als je een concrete gemeenschap of levenswijze voor ogen hebt: maak een lijstje van de zaken die je er toe aantrekken en van de zaken die je veeleer onzeker of angstig maken.
• Probeer eens met je eigen woorden te omschrijven wat de kern of het doel is van een leven als kloosterling of een leven als priester.
• Welke plaats neemt Christus in wanneer je nadenkt over je roeping? Waar past Christus in het plaatje?