Velen vonden zijn plotselinge bekering hypocriet, omdat Norbertus zelf zo lang losbandig had geleefd, maar zelf wist hij gelukkig beter. Hij deelde bijna zijn hele bezit en zijn zeer grote rijkdom uit aan de armen en trok zelf een grof boetekleed aan. Meer wilde hij niet hebben.

In de komende drie jaren begon hij nu zijn roeping verder uit te diepen. Het monastieke ideaal leerde hij kennen bij de Benedictijnen in Siegburg en bij zijn vriend Ludolph de kluizenaar leerde hij de eenzaamheid waarderen, maar in de Abdij van Rolduc leerde hij Reguliere Kanunniken kennen, die in tegenstelling tot Xanten, wel een leven van bekering en gebed wilden leven in gemeenschap en broederlijkheid.

In de deze plaatsen vond hij tijd voor studie en gebed, maar begon ook te preken en anderen op te wekken om te delen in de vreugde en bekering die hij zelf had mogen ontdekken.

Rol Duccrypte van de kerk